เมื่อได้ยินว่าเขียวไห่หลงก็จองที่เทียนเซียง ฝูไว้เหมือนกัน เย่เฉินก็ตกตะลึงเล็กน้อย

ช่างบังเอิญเสียจริง หุงห้าบอกว่าเทียนเซี ยงผู้เป็นของเขาไม่ใช่หรือ?

และเหมือนว่าอีกฝ่ายจะจัดงานเลี้ยงที่ เทียนเซียงผู้ให้เขาเหมือนกันนี่?

ขณะนั้นเองหวังเหวินเฟยที่อยู่ข้างๆก็เอ่ย อย่างตะลึง “ไห่หลง นี่นายจองห้องระดับโกลด์ ของเทียนเซียง ไว้อย่างนั้นหรือ? นี่ไม่ใช่ห้องที่ คนธรรมดาจะจองได้นี่นา!”

เซียวไห่หลงเอยอย่างลำพองใจ “พูดกัน ตามความจริงนอกจากห้องระดับไดมอนด์ของ เทียนเซียงฟู่ที่ฉันจองไม่ได้แล้ว อย่างอื่นไม่ใช่ เรื่องยากอะไร

ถึงแม้จะพูดแบบนี้ทว่าเป็นเพียงการโอ้อวด ของเซียวไห่หลงเท่านั้น

ความจริงแล้วกว่าจะจองห้องระดับโกลด์นี้ ได้ นายหญิงใหญ่เชียวถึงกับออกหน้าเองและ จ่ายไปไม่น้อย ไหว้วานตั้งหลายคนกว่าจะจองได้ สําเร็จ

ต่งรั่งหลินอยู่ที่เย่นจิงก็ได้ยินชื่อเสียงของ เทียนเซียงฝีมาบ้างจึงรีบเอ่ย “เพื่อนกันทั้งนั้นไม่เห็นต้องฟุ่มเฟือยแบบนี้เลย

เซียวไห่หลงเอ่ยประจบประแจง “คุณเป็น

แขกจะเป็นเหมือนเพื่อนทั่วไปได้ยังไง” เอ่ยจบก็หันไปถาม”น้องเขย ไม่

ทราบว่าแกจ้องร้านไหนไว้?”

เย่เฉินตอบเสียงเรียบ บังเอิญเสียจริง ฉัน ก็จองที่เทียนเซียงฟู่ไว้เหมือนกัน”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” เซียวหลงหัวเราะเยาะเสียง ดัง “เย่เฉิน แกพูดโกหกไม่กลัวปวดเอวหรือไง สารรูปอย่างแกแม้แต่ห้องระดับบรอนซ์ที่สุด ยังจองไม่ได้เลย ยังกล้ามาคุยโวอีก”

เย่เฉินทําเพียงยิ้มบางๆพลางเอ่ย “ฉันคุยโว หรือไม่แล้วมันเกี่ยวอะไรนาย? ฉันไม่ได้เชิญนาย ไปกินข้าวด้วยเสียหน่อย นายจะยุ่งวุ่นวาย ทําไม?”

ไห่หลงโต้ตอบเสียงเย็น ชิ ฉันว่าสาร รูปอย่างแก แม้แต่ประตูของเทียนคู่ยังเข้า ไม่ได้!”

ต่งรั่งหลินที่อยู่ข้างๆเมื่อเห็นว่าเย่เฉินโดน ดูถูกก็ทนดูไม่ได้

เธอรู้ว่าเย่เฉินเป็นเขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่าย หญิง ไม่มีเงินไม่มีตำแหน่งในตระกูลเซียว จะ บอกว่าจองห้องที่โรงแรมระดับไฮคลาสก็ดูไม่น่า สักเท่าไหร่
คาดว่าเปเฉินคงพูดเพราะกลัวเสียหน้า มากกว่า

เธอไม่อยากให้เย่เฉินตกที่นั่งลำบากจึงเป็น ฝ่ายเอ่ยปากแก้สถานการณ์ “ไอ้หยา เรื่องนี้ไม่ ต้องเถียงกันหรอก ไหนๆทุกคนก็จองที่เดียวกันไว้ อย่างนั้นก็ไปด้วยกันหมดนี่แหละ”

เซียวไห่หลงเอ่ยเหน็บแนมเย่เฉิน “ครับ เห็น แก่คุณรั่งหลิน วันนี้ฉันจะให้แกกินข้าวฟรีมื้อนึง แกจะได้เปิดหูเปิดตาดูว่าโรงแรมชั้นสูงเป็นยัง ไง!”

เย่เฉินส่งเสียง ในลำคอโดยไม่ได้สนใจ เขาอีก

ท่านหงห้าเจอเขายังต้องคุกเข่า โรงแรมที่ อีกฝ่ายเปิดจะมีค่าอะไรในสายตาเขา?

น่าเสียดายที่คนชั้นต่ำอย่างเซียวไห่หลงไม่

เห็นความจริง!

เทียนเซียงผู้เป็นโรงแรมสไตล์จีนโบราณ การตกแต่งและรูปแบบล้วนมีกลิ่นอายความ คลาสสิกดั้งเดิม ดูหรูหราเป็นอย่างมาก แม้แต่ ประตูทางเข้ายังทํามาจากไม้ชิงชันเกรดดี

เมื่อเห็นการตกแต่งของเทียนเซียงผู้เย่เฉิ นก็อดที่จะตะลึงไม่ได้

คิดไม่ถึงเลยว่าภัตตาคารของท่านหงห้าจะทําได้ไม่เลวเลย อนาคตหากโอกาสคงต้องพา ภรรยามาบ้างแล้ว

ต่งรั่งหลินสํารวจไปรอบๆพลางอุทานขึ้นมา “ฉันได้ยินชื่อเสียงอันเลื่องลือของเทียนเซียงฟู่ ตั้งแต่อยู่ที่เย่นจิง ได้มาเห็นกับตาแล้วเป็นอย่างที่ เลื่องลือจริงๆ”

เขียวไห่หลงเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม “รั่งหลิน มาทั้งที แน่นอนว่าต้องหาภัตตาคารที่ดีที่สุดมา ครับ

เอ่ยจบก็ปรายตามองเย่เฉินอีกครั้งพลาง เอ่ยเย้ยหยัน “ไม่เหมือนคนบางคน หากไม่ใช่ เพราะบารมีของคุณคาดว่าชีวิตนี้คงไม่มีโอกาส ได้มาเหยียบภัตตาคารชั้นสูงแบบนี้หรอก”

ขณะนั้นเองเซียวเวยเวยจึงแสร้งถาม “เย่ เฉิน แกจองห้องที่เทียนเซียงผู้ไว้ไม่ใช่หรือไง? ห้องไหนล่ะ? พาพวกเราไปดูสิ?”

เย่เฉินเอ่ยเสียงเรียบ “ห้องไหนฉันก็จำไม่ ค่อยได้ ฉันแค่ส่งข้อความไปบอกเจ้าของร้านให้ ช่วยจัดเตรียมไว้ให้ เดี๋ยวฉันขอดูบันทึกข้อความ ก่อน

เซียวไห่หลงเอ่ยเยาะเย้ย “แกรู้หรือว่าใคร คือเจ้าของที่นี่? ถึงได้เอ่ยปากปาวๆอยู่ตรงนี้ เจ้าของที่นี่คือท่านหงห้าผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง เรื่อง แบบนี้ก็กล้าเอามาพูดเล่นระวังท่านหงห้ามา ได้ยินเข้าแล้วสั่งฆ่าแกล่ะ
เปเฉินจึงเปิดดูข้อความที่ท่านหงห้าส่งมา ให้ตนเมื่อคืนนี้ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ เขาบอกว่า ด ห้องระดับไดมอนต์ไว้ให้ฉัน”

เซียวไห่หลงได้ยินคำพูดของเยเฉินก็ หัวเราะเยาะทันที “ฮ่าฮ่าฮ่า….ห้องระดับไดมอนด์ หรือ? เย่เฉินนายไม่กลัวฉันหัวเราะตายหรือ แกรู้ ไหมว่าห้องระดับไดมอนด์คนระดับไหนถึงเข้าไป ได้? ทั้งเมืองจีนหลังนี้คนที่มีสิทธิ์เข้าห้องระดับ ไดมอนด์มีไม่เกินสิบคน! แล้วแกเป็นใครกัน”

ต่งรั่งหลินไม่พูดไม่จาทว่าแอบคิดอยู่ในใจ เย่เฉินคนนี้ห่วงหน้าตาตัวเองเกินไปแล้ว จาก ฐานะอย่างเขาจะจองห้องระดับไดมอนด์ได้ อย่างไร ก่อนหน้าคิดว่าคนๆนี้ไม่มีเงินไม่มีอำนาจ แถมยังขี้ขลาด ทว่าคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเป็นคน ที่เห็นความสําคัญแค่เปลือกนอกแบบนี้

ช่างน่าผิดหวังเสียจริง!

เย่เฉินยิ้มโดยไม่พูดอะไร เห็นทีว่ากลุ่มคน ที่เอ่ยเยาะเย้ยตนนั้นล้วนเป็นคนปัญญาอ่อนแถม ยังดูถูกคนอื่นไปเสียหมด ทว่าตนก็ขี้เกียจจะไป ถือสาพวกเขา

หวังเหวินเฟยก็เอ่ยเหน็บแนม “เย่เฉิน แม้แต่ พ่อฉันยังไม่มีสิทธิ์เข้าไปทานข้าวในห้องระดับ ไดมอนด์เลย แกยังกล้าคุยโวอีกหรือ!”

เขียวเวยเวยที่อยู่ข้างๆเอ่ยเสริม “พี่เฟย คน

แบบนี้อย่าว่าแต่เข้าไปกินข้าวในห้องระดับไดมอนต์เลย แม้แต่อาหารที่เหลือจากห้องระดับ ไดมอนด์ยังไม่มีสิทธิ์ได้กินด้วยซ้ำ!”

เย่เฉินมองหน้าหวังเหวินเฟยพลางยกยิ้ม เบ็นเยือก

ไอ้โง่ เมื่อวานท่านหาเพื่อจัดการ ขายนาย ไป ตอนนี้นายยังกล้ามากินข้าวร้านเข้าอีกหรือ? เย่เฉินจึงแสร้งถาม “เหวินเฟย ได้ข่าวว่า

เมื่อวานพี่ชายนายมีเรื่องนิดหน่อยหรือ?” หวังเหวินเฟยขมวดคิ้วมุ่น “แกรู้ได้ยังไง?”

เอ่ยจบหวังเหวินเฟยก็เอ่ยขึ้นอีก “เมื่อวาน ชายฉันโดนลอบทําร้าย ตอนนี้ยังไม่ได้สติ พวก เรากำลังตรวจสอบอยู่ว่าใครเป็นคนทำร้ายเขา ถ้ารู้ว่าเป็นใครฉันจะถลกหนังมัน! นายรู้เบาะแส ไหม?”

เย่เฉินส่ายหน้าแสร้งทำเป็นโง่ “ฉันไม่รู้ แค่ ได้ข่าวว่าเกิดเรื่องกับเขา ส่วนรายละเอียดเป็นยัง ไงฉันไม่รู้”

“ฮิ” หวังเหวินเฟยเอ่ยดูถูก “สวะอย่างแกไม่ ต้องมาพูดเรื่องตระกูลหวังของฉันลับหลัง หากมี ครั้งหน้าอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!“

เย่เฉินยกยิ้มและไม่ได้สนใจเขาอีก ช่างโง่สมกับเป็นคนตระกูลเดียวกัน!

ไม่รู้ว่าพี่ชายตัวเองถูกท่านหงห้าจัดการจนสลบไม่ได้สติหรือนี่? ช่างน่าข่า น

ขณะนั้นเองก็มีชายสวมชุดดำคนหนึ่งเดิน

เข้ามา

เย่เฉินรู้สึกว่าคุ้นหน้าถึงนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่าย คือหนึ่งในบอดี้การ์ดของท่านหงห้า

ชายคนนั้นเมื่อเห็นเย่เฉินก็จำได้ทันที สีหน้าแสดงถึงการเคารพและเอาใจใส่จนแทบจะ โค้งคํานับเขา

เย่เฉินจึงรีบส่ายหน้าให้เขาทันที

ชายชุดดำโจึงชะงักไป ในใจก็คิดว่าคุณเย่ คงไม่ชอบอะไรที่โอเวอร์เกินไปจึงเอ่ยขึ้น “เชิญ แขกผู้มีเกียรติทุกท่านตามผมมา ห้องอาหารถูก จัดเตรียมไว้แล้ว”

เซียวไห่หลงได้ยินดังนั้นก็อึ้ง การบริการ ของห้องระดับโกลด์ที่เทียนเซียงฝูดีขนาดนี้ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ตนยังไม่ได้บอกชื่อด้วยซ้ำก็มี คนต้อนรับด้วยตัวเองเลย

ช่างเป็นหน้าเป็นตาเสียจริง!

หวังเหวินเฟยที่อยู่ด้านข้างอุทานออกมา “ไห่หลง เส้นสายของนายใหญ่ใช่ย่อยเลยนะ เหมือนว่าเขาคือคนข้างกายของท่านหงห้า เห็นที ว่าท่านหงห้าคงให้ความสำคัญกับนายมาก หรือ ว่านายรู้จักท่านหงห้า? ไม่เคยได้ยินนายเอ่ยถึง เลย นายช่างถ่อมตัวจริงๆ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ