บทที่ 288

มีประโยคหนึ่ง เขาไม่กล้าพูดออกมา

มึงก็คือเย่เงิน ลูกเขยที่ไปแต่งเข้าบ้านผู้หญิง เป็นพวก กระจอกไม่เอาไหนไม่ใช่หรือไง?

เย่เฉินเห็นว่าเขาไม่กล้าพูดจา ก็ยิ้มพูดว่า “มึงต้องคิดว่า ก เป็นแค่พวกหัวโปกไม่เอาไหน ใช่ไหม?”

เกาจวิ้นเว่ยไม่กล้าตอบ

เย่เฉินก็ยิ้มเบาๆ พูดว่า “กูจะบอกความจริงให้กูคือคุณชาย ตระกูลเย่แห่งเย่นจิง ประธานของเหากรุ๊ป จึงคิดว่าตระกูลถึง ในสายตากูนั้น จะเป็นอย่างไร?”

เกาจวิ้นเว่ยก็รู้สึกกลัวมาก…….

ตระกูลเย่แห่งเย่นจึงงั้นหรือ?

ก็เป็นตระกูลใหญ่ระดับประเทศเลยไม่ใช่หรือ?!

ทําไมคุณชายแห่งตระกูลเย่ ถึงได้ยอมมาเป็นเขยให้กับ ตระกูลเซียวเล็กๆ ในเมืองจินหลิง?!

เขาอดพูดไม่ได้ว่า “กูไม่เข้าใจ….ไม่เข้าใจ…….ถ้ามึงเป็น คุณชายตระกูลเย่จริงๆ ทำไมถึงถึงได้ยอมมาที่ตระกูลเซียว มา

ให้คน
หัวเราะเยาะทำไมกัน? ซึ่งสามารถทำให้ตระกูลเขียวคุกเข่า ให้ได้ด้วยซ้ำ สามารถทำให้คนทั้งเมืองจีนหลังก้มหัวให้ได้ด้วย

เยเงินเอามือตบๆ หน้าเขา แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “คนธรรมดา ไม่มี สิทธิ์ที่จะได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของมังกร มังกรเองก็ไม่ต้องให้ พวกเขามายอมจํานน

พูดจบ เย่เฉินก็มองเวลา แล้วพูดนิ่งๆ ว่า “ได้เวลาแล้วเกาจ วันเวย อาศัยจังหวะที่พ่อมึงยังไม่ไปไหนไกล ก็รีบตามไปเถอะ! พอถึงทางไปปรโลกแล้ว ก็รีบเดินหน่อย บางทีอาจจะตามพ่อมึง ไปทัน จะได้อยู่เป็นเพื่อนกันสองพ่อลูก

เกาจวิ้นเว่ยก็ร้องตะโกนด้วยความหวาดกลัว เย่เฉินก็ไม่ได้ให้ โอกาสเขาอีก เขาลุกขึ้น แล้วบีบยิ้มส่งให้กับเกาจวิ้นเว่ย แล้วก็ โบกมือ “สายฟ้าจงมา! ”

เสียงดังเปรี้ยง ดังสนั่น ตามด้วยแสงสายฟ้าที่น่าตกใจได้ ค่อยๆ มลายหายไป เกาจวิ้นเว่ยก็น่าเอาความเสียหายและความ กลัวตายไป กลายเป็นเศษผงธุลี ไม่หลงเหลือร่องรอยอะไรไว้บน โลกนี้เลย!

เย่เฉินก็มองภรรยาและแม่ยายตนเองที่นอนสลบอยู่ด้านข้าง แล้วก็ถอนหายใจเบาๆ หยิบโทรศัพท์ออกมา จากนั้นก็โทรหา ท่านหงห้า

พอต่อสายได้ เย่เฉินก็รีบสั่งว่า “ผมอยู่ที่หมู่คฤหาสน์ริมแม่น้ำ คุณพาพวกมา แล้วก็รถหลายๆ คันด้วย แล้วก็เอาน้ำมันมาด้วย
หงห้ารีบตอบว่า “อาจารย์เย่วางใจได้ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้! ” # ผ่านไป10นาที หงห้าก็พาคนมาถึง

เย่เฉินให้พวกเขาขับรถเข้ามาในส่วนของบ้าน แล้วพูดกับหง ห้าว่า “เอารถคุณมาให้ผมใช้หน่อย ผมจะพาภรรยาและแม่ยาย ผมกลับ

ไป ส่วนที่นี่ คุณก็ช่วยผมเผามันเสียให้หมด”

ท่านหงห้ารีบหยักหน้า แล้วก็เปิดรถเบนซ์ของตนเองด้วย ความเคารพ

เย่เฉินก็น่าภรรยา และแม่ยายตนเองเข้าไปนั่งเบาะหลัง แล้ว พูดกับหงห้าว่า “ไปบอกกับพวกนักข่าวว่า ไม่ต้องรายงานเรื่องที่

“ได้ครับ อาจารย์เย” ท่านหงห้ารีบตอบรับ

เยเฉันขับรถออกมาจากหมู่คฤหาสน์ริมแม่น้ำ เพื่อกลับมายัง บ้านในเมือง

หลังจากรถจอดหยุดที่ใต้ตึก เขาก็เก็บเอาพลังภายในที่ส่งไป ในตัวของภรรยาและแม่ยายกลับมา จากนั้นทั้งสองก็เริ่มฟื้น

พอทั้งสองคนฟื้นมา ก็ยังคงอยู่ในอารมณ์ตกใจกลัว แต่พอ เห็นว่าตนเองได้นั่งอยู่บนรถแล้ว และเย่เฉินก็หันหลังมามองทั้ง สองคน ทั้งสองคนก็ยังคงตกใจเล็กน้อย
เขียวชูหนก็อดถามไม่ได้ว่า “เย่เฉิน มันเกิดอะไรขึ้น? ทําไม พวกเรามาอยู่ที่นี่ได้? เกาจนเว่ยและพ่อมันล่ะ?” เย่เฉินยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า “เนื่องจากพวกเขามีความผิดฐาน

ลักพาตัว ก็เลยหลบหนีไปแล้ว ตอนนี้ตำรวจกำลังตามตัวเขาอยู่ “หา?” เซียว ห นตกใจ แล้วถามว่า “แล้วคุณพาพวกเราหนี ออกมาได้อย่างไรกัน?”

เยเฉินตอบ “ก่อนหน้านั้นผมได้โทรไปแจ้งความแล้ว ดังนั้น ตอนที่พวกมันกำลังจะฆ่าพวกเรานั้น ตำรวจก็มาพอดี พวกมัน สอง

พ่อลูกก็เลยรีบหนีไป! ผมคิดว่า ชีวิตนี้ พวกมันกลับมาเมือง นหลิงไม่ได้อีกแล้วล่ะ!

เซียวซูหวั่นหวนนึกถึงตอนที่เเฉินบุกเดี่ยวเข้าไปช่วยตนเอง ก็ซาบซึ้งจนตาแดง แล้วพูดเบาๆ ว่า “คุณสามีคะ ขอบคุณมาก นะ……

เย่เฉินก็ยิ้มเล็กๆ “จะเกรงใจกับสามีทำไมกัน? ล้วนเป็นหน้าที่ ที่สามีอย่างผมควรจะทำ

สำหรับเย่เฉินแล้ว เพียงได้ยินคำขอบคุณจากเซียวหวั่น ต่อ ให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ ก็คุ้มค่า