บทที่ 287

พอเห็นว่าขาทั้งสองของตนเองกลายเป็นผุยผงลอยไปในอากาศ เกาจนเลยก็ตกใจจนร้องไห้โฮออกมา อุจจาระปัสสาวะไหล เรี่ยราดออกมาหมด

เขาถึงจะเข้าใจมันจริงๆ ว่า ที่แท้แล้วเก๋เฉินเป็นมังกรจริงๆ ต่อ หน้าเขา ตนเองเทียบไม่ได้แม้แต่หนอนน้อยตัวเดียว

พูดด้วยสีหน้านิ่งๆ ว่า “ตั้งแต่ที่จึงเริ่มคิดไม่ดีกับเมียกตอนนั้น มึงก็ถูกลิขิตไว้แล้วว่าจะมีทางเดินเพียงทางเดียว นั่นก็คือทางไป ปรโลก! ”

พอพูดเช่นนี้ออกมา เกาจวิ้นเว่ยก็ตกใจจนวิญญาณแทบจะ ออกจากร่าง ร่างกายสั่นระริกอย่างไม่หยุด

ทางไปปรโลกนั้นหรือ?!

พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็สิ้นหวังเหลือคณา ร้องไห้น้ำมูกไหล พูด ขอร้องว่า “อาจารย์เย่ครับ ผมได้เสียขาทั้งสองข้างไปแล้ว กลาย เป็นคน

พิการอย่างเต็มตัวแล้ว ผมขอร้องล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ ผม

ขอร้อง!

เย่เฉินก็พูดหัวเราะเสียงเย็นว่า “บนทางไปปรโลก จึงไม่อยาก ไปอยู่เป็นเพื่อนพ่อมึงหรือ? อย่าลืมว่า เขาตายเพื่อมึงเลย!
“ไม่นะ ไม่! “เกจวันเว่ย โบกมือปัดร้องตะโกน ความตายจิ้นหรือ?

เขาอายุยังน้อย มีหรือจะหาญกล้าต่อความตาย! ตอนนี้เขาเพียงแค่อยากอยู่บนโลกนี้เท่านั้น

เยเฉันมองเขาอย่างกลั่นแกล้ง แล้วพูดว่า “มึงรู้สึกไหมว่า มี ชีวิตอย่างล่ามากทรมานยังดีกว่าตาย?” เกาจนเลยก็พยักหน้าหลายครั้งด้วยความกลัว

มีชีวิตอย่างลำบากทรมานยังดีกว่าตาย!

ใครบ้างไม่อยากมีชีวิตรอด? !

ในตอนนี้เเฉินก็พูดนิ่งๆ ว่า “มันก็แสดงว่าตอนนี้มึงยังลิ้มรส ความทรมานไม่มากพอ! ”

พูดจบ เขาก็โบกมือ แล้วพูดเบาๆ ว่า “สายฟ้าจงมา! ” แล้วก็มีสายฟ้าพุ่งลงมายังเป้ากางเกงของเกาจวิ้นเวีย เปรี้ยง เกาจวิ้นเว่ยก็รู้สึกซาๆ จากนั้นเป้าของเขาก็กลายเป็น เจ้า!

เขาหยิบขี้เถ้าสีดำจากเป้ากางเกงมา จ้องมองมัน แล้วก็ร้องไห้

โฮออกมา!

นี่มันคือกล่องดวงใจของเขาเลยนะ! ตอนนี้ มันกลายเป็นเถ้าถ่านไปหมดแล้ว……….
แต่ว่า เยเฉันก็ยังไม่ยอมปล่อยเขาไป

เย่เฉินมลงเขา แล้วมองด้วยสายตากลั่นแกล้งพร้อมพูดว่า “มือของมึงทั้งสองข้าง ยังสามารถหยิบเอาขี้เถ้าพวกนี้ขึ้นมาได้ แสดงว่ามึงยังไม่ใช่คนพิการอะไร

พูดจบ ก็เดินไปยังตรงหน้าของเกาจวิ้นเวีย ผายมือทั้งสองข้าง ออกมา แล้วพูดว่า “สายฟ้าจงมา! ”

จากนั้น ก็มีแสงสายฟ้าสองสาย

เกาจนเว่ยเห็นกับตาตัวเองว่าแขนทั้งสองที่ถือเศษขี้เถ้าไว้นั้น ได้กลายเป็นถ่านใหม่สีดำในพริบตา………….

เขาตกใจจนเสียสติไป ตัวสั่น ถ่านไหมสีดำสองอันเกิดเป็น เสียงหักตกลงมาจากหัวไหล่ แล้วร่วงลงที่พื้น กลายเป็นเศษ

เกาจวิ้นเว่ย ในตอนนี้ ได้กลายเป็นคนที่ไม่มีแขนขา เขามองเ เฉิน แล้วขอร้องอย่างหวาดกลัวว่า “เย่เฉิน…..ปล่อยผมไป เถอะ……ผมเป็นถึงขนาดนี้แล้ว ก็ไว้ชีวิตผมได้ไหม? ผมขอร้อง

พูดไป น้ำหูน้ำตาก็ไหลไป

เย่เฉินส่ายหัว แล้วพูดว่า “กูบอกแล้วว่า ใครมาทำอะไรเมีย ต้องตาย! ที่ไม่ให้ถึงตายไปทีเดียวเลย ก็เพราะว่าอยากให้ถึง ได้สัมผัสถึง ว่าอะไรที่เรียกว่า ความสิ้นหวัง

เกาจวิ้นเว่ยพูดอย่างหวาดกลัวว่า “นี่มึง….มึงฆ่าพวกสองพ่อลูก มึงไม่กลัวถูกจับหรือไง? ! มึงรู้ไหมว่าพลังอำนาจของ ตระกูลก

ยิ่งใหญ่แค่ไหน สามารถตามฆ่าจึงได้ทุกเมื่อ ให้ถึงตาย อย่างไม่มีที่นั่ง

เธเฉินก็สะบัดแขนเสื้อ เอาพวกเศษฝุ่นสะบัดออกไปจากตัว จากนั้นก็นั่งขัดสมาธิตรงหน้าเขา มองตาของเขา แล้วพูดยิ้มๆ ว่า “เกาจวิ้นเว่ยถึงรู้ไหมว่าตัวตนที่แท้จริงของกูคือใคร? เกาจวิ้นเว่ยก็ส่ายหัว