บทที่ 286

พอมองมาที่เยเงินอีกที ร่างของเขาก็มีสายฟ้าล้อมรอบ ราวกลับ มังกรสวรรค์มาจุติ

เกาจวิ้นเว่ยรีบตะโกนอย่างร้อนรนว่า “พ่อ มันเป็นตัวอะไร เนี่ย! รีบยิงมันให้ตายเลยพ่อ! เร็วเข้า! ”

เกาเจี้ยนจูนก็ตกใจจนขาทั้งสองข้างสั่นระริก พร้อมพูดว่า มือ…….มีอยองพ่อขยับไม่ได้………..ไอ้เยเฉินนี่ เหมือนมันจะ สามารถเรียกสายฟ้ามาได้.……..….

เกาจวิ้นเว่ยก็พูดโดยไม่สนหน้าใจว่า “คนที่ไหนจะสามารถ เรียกสายฟ้ามาได้ ผมคิดว่ามันคงจะเล่นมายากลอะไรแน่ๆ รีบ ยิงมันให้ตายเลย! ”

เยเฉันก็พูดเสียงนิ่งๆ ว่า “เกาจนเว่ย จึงไม่เชื่อว่าเป็นมังกร บนฟ้าหรือ งั้นเดี๋ยวกูทำให้มึงเห็นกับตาเลย! ”

จากนั้น เย่เฉินก็มองไปทางเกาเจี้ยนจูน แล้วพูดอย่างโหด เหี้ยมว่า “เกาเจี้ยนจูน บนทางไปปรโลก อย่าลืมแล้วกันว่า ลูกชายมึง เป็นคนทําให้ถึงตาย! ”

พูดจบ เขาก็ยกมือไปทางเกาเจี้ยนจูน แล้วก็ตะโกนว่า “สายฟ้าฟาด! ”

ได้ยินเป็นเสียงเปรี้ยง ดังสนั่น บนหัวของเกาเจี้ยนจูนก็มีแสง ทอดยาวลงมา ความแรงของแสงนี้ ทำให้เกาจวิ้นเวียมองไม่เห็นไปชั่วขณะ

พอแสงนั้นมันจางไป ก็เห็นเกาเจี้ยนจูนทั้งคน ได้ตายไปแล้ว ทั้งร่างได้กลายเป็นถ่านสีดำรูปร่างคน ปืนสีดำๆ ยังคงอยู่ที่มือ แต่เขาไม่เหลือร่องรอยของชีวิตอยู่แล้ว พอเห็นดังนั้น เกาจวิ้นเว่ยก็อึ้งไป

เหี้ย ทำไมพ่อกูเป็นแบบนี้จะเนี่ย?

เมื่อครู่ยังยืนตรงนี้อยู่เลย พ่อกยังมีชีวิตอยู่เลย ถูกเข่เฉันมัน ล่อสายฟ้ามาฟาดใส่ตายไปเลยงั้นหรือ?!

คนทั้งคน!

ถูกเยเงินเอาสายฟ้าฟาดตายเลยงั้นหรือ?

เกาจวิ้นเว่ยก็ตกใจจนตัวสั่นอย่างสุดขีด ทั้งหมดนี้ มันเป็น ความคิดของเขาไปเยอะมาก

เย่เฉินคนนี้ หรือว่าจะเป็นมังกรบนท้องฟ้าจริงๆ ? !

สังคมกำลังย้อนแย้งพวกความเชื่อของสมัยระบบศักดินา

ไม่ใช่หรือ? มนุษย์ต้องเชื่อวิทยาศาสตร์สิ จะมีมังกรอะไรได้ อย่างไรกัน?

แต่ว่า พ่อที่ลายเป็นก้อนถ่าน ก็ยืนอยู่ตรงหน้าตนเองแล้ว ศพ สีดำๆ กลายเป็นก้อนถ่าน แล้วยังมีเศษถ่านที่หลุดกร่อนลงไป

อย่างไม่หยุด นี่มันเป็นความจริงที่ตนเองกำลังเห็นอยู่ในตอน นี้นะสิ!
เปเงินเห็นเกาจนเลยตกใจจนโง่ไป ก็เลยพูดหัวเราะนิ่งๆ ว่า “เกาจวิ้นเว่ย ครั้งนี้จึงเชื่อหรือยังล่ะ?”

เกาจวิ้นเว่ยก็ลืมตาโตมองเฮเฉิน ราวกับเห็นผี แล้วก็หมดแรง ไป สองขาอ่อนแรง คุกเข่าตรงหน้าเเฉิน ทั้งกายและใจ ตกใจ จนเย็นยะเยือก

พอถึงตอนนี้ เขาก็เพิ่งเข้าใจว่าทำไมที่ผ่านมา เยเฉันไม่มอง ตนเองอยู่ในสายตาเลย รู้แล้วว่าทำไมท่านหงห้า หวังเจิ้งกาง ฉัน กางและพวกคนใหญ่โตของเมืองจินหลิง ถึงได้เคารพเยเงินกัน นัก

ถ้าตนเองมีพลังทีแค่ยกมือก็สามารถดึงเอาสายฟ้ามาได้แบบ เย่เฉินละก็ มีหรือที่จะต้องมากลัวพวกตระกูลใหญ่ๆ พวกนั้น ด้วย?

ให้ถึงมีอำนาจไปเลย เดี๋ยวกูเอาสายฟ้าฟาดให้ตายไปเอง ตำนานแบบนี้บนโลก ตนเองไม่มีทางจะไปหาเรื่องด้วยได้

เกาจวิ้นเว่ยรู้สึกสิ้นหวังอย่างมาก แล้วก็คลานเข้าไปต่อหน้าเ เฉิน แล้วโขกหัวขอโทษอย่างไม่หยุด พูดว่า “เย่เฉิน อาจารย์เย่ ผมผิดเอง ผมขอโทษ ขอร้องล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ! ผมไม่ได้ทำ อะไร หรินเลย คุณเป็นคนใจกว้าง ปล่อยผมไปเถอะ ขอร้องล่ะ ไว้ชีวิตผมเถอะ ไว้ชีวิตหมาๆ อย่างผมเถอะ!

เยเฉันมองเขา แล้วยิ้มเย็นๆ แล้วยันต์สายฟ้าไปทางสองขา ของเขา แล้วพูดอย่างได้ใจว่า “สายฟ้าจงมา! ”
เปรี้ยง!

สายฟ้าสองสาย ฟาดลงมายังขาทั้งสองข้างของเกาจขึ้นเวีย

เกาจนเลยก็ตกใจกรีดร้องดังลั่น รู้สึกเพียงสองชานชาไป เหมือนว่าจะสูญเสียความรู้สึกไป พอก้มหน้ามองไปขาทั้งสอง ข้างนั้น

ก็ได้กลายเป็นก้อนถ่านไปแล้ว

……………………าจวิ้นเวียไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง ว่าสิ่งที่เห็นเป็นเรื่องจริง ตกใจจนต้องเอามือทั้งสองไปคลำจับขา ตนเองดู

กลับนึกไม่ถึงว่า ขาทั้งสองข้างของเขา มันเหมือนกับท่อนไม้ที่ ถูกเผาจนกลายเป็นถ่าน มองไปยังเห็นเป็นรูปร่างของขาเดิม แต่ พอมาไปสัมผัส ก็ทำให้ถ่านทั้งสองข้างนี้กลายเป็นผุยผง