บทที่ 252 ธุรกิจกิจชำนาญแล้ว…… (2)

บทที่ 252 วิชาชีพชำนาญแล้ว…… (2)

และคนที่เหลืออีกสามคน ก็ถูกชนจนล้มลงไปบนพื้น ทั่วทั้ง ร่างกายกระดูกแตกหักไปทั่วทุกหนทุกแห่ง นอนร้องครวญคราง อยู่บนพื้น

ในสายตาที่พวกเขามองดูเเฉิน ก็เต็มไปด้วยความตกใจกลัว เช่นกัน!

ไอ้หมอนี่ทำไมถึงน่ากลัวขนาดนี้เนี่ย?! เราสามคนยังไม่ได้ ประมือกับเขาจริงๆจังๆเลย ก็ถูกคนที่เขาเตะออกมาชนเข้าจน สูญเสียพลังการต่อสู้ไปแล้ว?! นี่…….นี่มันเทพชัดๆ

เยเงินก้าวเท้าเดินไปถึงหน้าทั้งสามคน ใช้สายตาเยือกเย็น จ้องมองไปที่ทั้งสามคน พูดด้วยเสียงเย็นซา: “ชอบเป็นหมารับ ใช้ให้คนอื่นขนาดนี้ งั้นจากนี้ไปก็คลานอยู่บนพื้นแล้วกัน”

พูดจบ เขาก็เหยียบไปที่ขาขวาของหนึ่งคนในนั้น

กร๊อบ!

ทั่วทั้งกระดูกสะบ้าหัวเข่าของขาขวาถูก………..

จากนั้น เขาก็ยกเท้าขึ้น ขาซ้ายของอีกฝ่ายก็ไม่ปล่อยไป อีกสองคนที่เหลือเห็นสิ่งนี้ ตกใจจนตัวสั่นเพิ่ม ทันใดนั้น ทั้งสองก็พากันร้องไห้ขอความเมตตากับเยเงินทันที
เย่เฉินกลับพูดเสียงเย็นชา “สวะอย่างพวกแก เวลาทำร้ายคน โหดเหี้ยมมากกว่าใคร ตอนที่บาดเจ็บขี้ขลาดตาขาวมากกว่า

ใคร วันนี้ฉันจะปล่อยพวกแกไป วันหน้าตอนที่พวกแกเผชิญหน้า กับคนอ่อนแอ ยังคงต้องเป็นใบหน้าโหดเหี้ยม ใบนี้อย่าง แน่นอน! ฉันทําลายพวกแก เพื่อกําจัดคนชั่วให้ประชาชน

พูดจบ ไม่สนใจเสียงร้องไห้อ้อนวอนของอีกฝ่ายเลย ขึ้นไปก็ เหยียบไปสี่เท้า

กรัอบ! กร๊อบ! กรอบ! กรอบ!

แต่นี้ไป โลกใบนี้มีคนพิการที่ไม่สามารถยืนขึ้นมาได้อีกเพิ่ม ขึ้นมาสามคน

คนในงานถูกวิธีการโหดเหี้ยมของเยเฉินแบบนี้ทำให้ตกตะลึง

ไป

เซียว เซียนกับเซียวเวยเวยที่ตามอยู่ข้างหลังก็ตกตะลึงไป เซียวเซียนไม่คิดไม่ฝันว่า เย่เฉินจะโหดเหี้ยมขนาดนี้ได้ และ ยังแกร่งขนาดนี้!

บอดี้การ์ดสี่คนของตัวเอง เวลาสั้นๆ ที่แค่พบหน้ากัน กลับถูก ทำลายไปหมด! ถูกทำให้พิการไปอย่างสิ้นเชิง

พวกเขาล้วนแต่เป็นถึงนักสู้ยอดฝีมือนะ! หนึ่งในนั้น หลายปี ก่อนยังเคยเป็นแชมป์การต่อสู้ระดับประเทศมาแล้ว!

เขียว เขียนตกใจจนขาทั้งสองขาข้างแกว่งไปมา ตรงที่ ปัสสาวะเปียกก่อนหน้านั้นรู้สึกเย็นเฉียบขึ้นมา
เขาหันหลังไปเงียบๆ ก้าวเท้าก็อยากจะหนีออกไป

ไม่ว่าอย่างไร ก็จะให้ตกอยู่ในมือของเยเฉันไม่ได้อีก…….

ในเวลานี้ จู่ๆก็มีคนเอ่ยปากพูดว่า “ไอ้แก่ ยั่วยุอาจารย์เยู่แล้ว ยังอยากจะหนีอีกเหรอ?!”

หลังจากนั้น ฝูงชนแยกจากกัน ท่านทั้งห้าพาชายชุดดำ ร่างกายก่าย่าสองสามคน เดินเข้ามา พร้อมกับเยาะเย้ย ขวางอยู่ ตรงหน้าของเซียว เขียนโดยตรง

เขียว เขียนมองดูเขาอย่างตื่นตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ถามว่า: “คุณ……คุณเป็นใคร?

เพียะ!

สิ่งที่ตอบเขา คือตบที่เสียงดังฟังชัดของท่านหงห้า

บนหน้าเซียว เซียนมีรอยนิ้วมือปรากฏขึ้นมาห้านิ้วทันที เขา พูดด้วยความโกรธอย่างมาก “คุณกล้าตบผม? ผมเป็นประธาน สมาคมการค้าหนานกว่างนะ!”

เพียะ!

ท่านหงหาไม่ไหวหน้าเลยสักนิด ตบไปที่หน้าของเขาอีกครั้ง

“ประธาน? ที่กูตบก็คือประธานนี่แหละ! กล้าแสดงความไม่ เคารพต่ออาจารย์เย่ แกรนหา ตาย!”

เขียว เซียนทั้งโกรธทั้งกลัว รีบร้อนพูดว่า “เข้าใจผิด! เข้าใจ ผิด! ผมกับคุณ แค่เข้าใจผิดกันเท่านั้น! ผมจะไปเดี๋ยวนี้ ไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

“อยากไป?! ท่านหงหายิ้มอย่างดูถูก พูดว่า “แกถามอาจาร เธหรือยัง?

เขียว เขียนรีบร้อนหันหน้ามองไปทางเย่เงิน วิงวอนขอร้อง ด้วยเสียงที่สั่นเทา: “เย่เฉิน คุณเย่ เมื่อกี้ล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิด ไอ้สี่คนนี้จะหาเรื่องคุณให้ได้ ผมจะหยุดก็หยุดเอาไว้ไม่อยู่ จุดจบ ของพวกเขาตอนนี้ล้วนแต่สมควรได้รับแล้ว ขอคุณได้โปรด ปล่อยผมไปสักครั้ง…….

เย่เฉินพยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้ม: “ได้สิ ผมสามารถปล่อยคุณ สักครั้งได้ อย่างไรเสียเมื่อกี้ผมก็ปล่อยคุณไปครั้งหนึ่งแล้ว

พูดถึงตรงนี้ เย่เฉินมองดูเขา พูดขึ้นมาอย่างยวนะ “แต่ว่า คุณน่าจะรู้ว่าต้องทำอย่างไร ไม่ต้องให้ผมสอนคุณใช่ไหม?”

เขียว เขียนกลัวว่าเเฉินจะทำลายตัวเอง เหมือนที่ทำลาย บอดี้การ์ดของตัวเองแบบนั้น ดังนั้นจึงคุกเข่าลงไปกับพื้น วิงวอน ขอร้องทั้งน้ำตา: “พ่อ ขอร้องคุณผู้ทรงเกียรติใจกว้าง ละเว้น ลูกชายครั้งนี้ด้วยเถอะ!!

ท่านหงห้าตะลึงอึ้งไป พูดขึ้นมาโดยไม่ต้องคิด “เยสเข้แล้ว! แกนี่แม่งรู้ตัวดีจริงๆ!”

เซียวเซียนพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น: “พูดอย่างไม่ปิดบังคุณ วิชาชีพชำนาญแล้ว…

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ