บทที่ 249 เรียกพ่อ (1)

เขียวอี้เขียนนึกว่าเย่เฉินจะใช้เท้าเหยียบน้องชายของตัวเอง ตกใจกลัวจนหน้าซีดเผือด ขวัญหนีดีฝ่อไปในทันที

ถึงแม้จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังคิดว่าเยเฉันก็แค่ผู้ชายจนๆ ที่แต่ตัว เองกระดูกนิ้วก็สามารถทำให้จมดินได้ก็ตาม แต่ว่าตอนนี้ ถ้า หากเยเงินใช้เท้าเหยียบลงไปจริงๆ ตัวเองก็จะพิการไปอย่างสิ้น เชิงแล้ว!

หลังจากนั้น ถึงแม้ตัวเองจะแล่เเฉินด้วยมีดพันหมื่นเล่ม แล้ว มันจะมีประโยชน์อะไร? น้องชายของตัวเองก็ฝ่อไปแล้วอยู่ดี

ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง โดยเฉพาะผู้ชายที่มีเงินที่ไม่ขาดผู้หญิง

ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเสียน้องชายไปได้! นี่มันแตกต่างอะไร

กับการเอาชีวิตของตัวเอง?!

ดังนั้น เขารีบร้อนอ้อนวอนขอความเมตตา “น้องเฮ! น้องเ มีอะไรก็ค่อยๆคุยกัน มีอะไรค่อยๆคุยกันดีๆ!!

เย่เฉินหยุดปลายเท้าไว้กลางอากาศ ถามด้วยรอยยิ้ม “ทําไม? กลัวแล้ว?

เซียวเชียวเหงื่อเย็นไหลออกมาเต็มหน้า พยักหน้าซ้ำๆแล้ว พูดว่า “ผมผิดไปแล้ว! ผมผิดไปแล้วจริงๆ! ขอร้องคุณผู้ยิ่งใหญ่ ไม่ถือโทษคนต่ำต้อย ละเว้นผมครั้งนี้ด้วย!

สิ่งที่เขียวอี้เซียนคิดคือลูกผู้ชายจะงอกได้จะยึดก็ได้ ยอมรับว่าตาข่าวรักษาน้องชายเอาไว้ก่อน กลับไปค่อยหาคนมาจัดการแข่ เฉินให้ตายโดยตรง แก้แค้นความคั่งแค้นสุดขีดของวันนี้

เย่เฉินจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาในเวลานี้ คือจิตวิทยาแบบหนึ่งของแมวที่กำลังเล่นกับหนู พูดขึ้นมาด้วย รอยยิ้ม: “ได้ ในเมื่อคุณอยากให้ผมละเว้นคุณ งั้นก็เรียกผมว่า พ่อมาฟังคำหนึ่ง”

คนที่อยู่ในงานตกใจจนอึ้งกันไปตามๆกัน

ไอ้หมอนี่จะโหดเกินไปแล้วมั้ง?!

ให้ประธานกรรมการเซียวเซียวเซียน เรียกหนุ่มน้อยอย่าง เขาว่าพ่อ?!

นี่ไม่ใช่มีชีวิตอยู่จนเอียนแล้วคืออะไร?!

เวลานี้เชียว เซียนก็รู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยแล้ว

คนมากมายขนาดนี้ดูอยู่ แกจะให้ฉันเรียกแกว่าพ่อ? อายุของ ฉันเป็นพ่อแกก็ยังเหลือเฟือเลย!

ถ้าหากวันนี้ตัวเองเรียกเขาว่าพ่อจริงๆ จะไม่ถูกคนมากมาย หัวเราะเยาะหรือ?!

แต่ว่า ตอนนี้น้องชายที่สำคัญอย่างยิ่งของเขาถูกเย่เฉิน ควบคุมเอาไว้ ถึงแม้จะมีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่ขนาดไหน ก็เป็นน้ำ ห่างไกลที่ดับกระหายที่อยู่ใกล้ไม่ได้……

ในตอนที่เขาไม่รู้ว่าควรจะเลือกอย่างไรดี เยเฉันพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไอ้หยา คิดไม่ถึงเลยว่าประธานกรรมการเขียวจะแน่ ขนาดนี้ ได้! ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมก็จะทำให้คุณสมปรารถนา บอกลาน้องชายของคุณในใจ หนึ่งเถอะ!

พูดจบ ยกเท้าขึ้นมาก็จะเหยียบลงไป

เขียว เขียนตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ เปียกเป้ากางเกงทันที ของเหลวสีเหลืองไหลออกมาให้กันแอ่งใหญ่ เขาร้องไห้พูดว่า “พ่อ พ่อ! ผมผิดไปแล้วพ่อ! ขอร้องใต้เท้าคุณละเว้นน้องชาย ด้วย!”

พูดคำนี้เสร็จ เซียวเชียนร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา

วางแผนผิดพลาดไปจริงๆ! ทำไมตัวเองถึงไม่พาบอดี้การ์ดเข้า มาด้วย?

ถ้าหากว่าบอดี้การ์ดตามเข้ามาด้วย ตัวเองจะถูกเก๋เฉินรังแก และเหยียดหยามแบบนี้ได้อย่างไร! คงจะซ้อมจนเขากระอักเลือด ให้เขาเรียกตัวเองว่าพ่อไปนานแล้ว!

ในใจลึกๆของเขาตอนนี้ อยากจะถอดเยเฉินออกเป็นชิ้นๆ จน แทบทนรอไม่ไหว!

และคำว่าพ่อคำหนึ่งของเขา ก็ก่อให้เกิดเสียงอุทานอย่างตก ตะลึงของคนที่อยู่ในงานจำนวนนับไม่ถ้วนทันที

ประธานกรรมการของเซียนเฉิงกรุ๊ป ถูกคนหนุ่มต่อยจนฉี่ราด กางเกงไม่ว่า ยังเรียกอีกฝ่ายว่าพ่ออีก? นี้เป็นเรื่องที่น่าตกใจ มากจริงๆ!
เขียวเวยเวยเห็นดังนั้น ตะโกนใส่เยเงินด้วยความโกรธว่า “เปเฉิน! แม้แต่ประธานเขียวแกยังกล้าทำร้าย ครั้งนี้แกจบแน่! แกตายแน่!

เขียว เงินก็รู้สึกอับอายขายหน้าและโกรธอย่างมาก มองไปที่ เยเงินแล้วถามว่า: “ตอนนี้คุณพอใจหรือยัง? ปล่อยผมไปได้หรือ ยัง?”

เย่เฉินพยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้ม “ดี! ในเมื่อประธานเชียวงอ ก็ได้ยึดก็ได้ เรียกผมว่าพ่ออย่างเชื่อฟังแล้ว งั้นผมก็ต้องรักษา สัญญา ไม่เหยียบน้องชายของคุณให้เละอย่างแน่นอน!

ในที่สุดเซียว เซียนก็ถอนหายใจโล่งอก

แต่ว่าวินาทีต่อมา เย่เฉินกลับพูดด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “แต่ว่า ต่อไปน้องชายของคุณไม่สามารถใช้การได้แล้วอย่างแน่นอน ผม คิดว่า แทนที่จะปล่อยให้คุณร้องไห้เสียใจกับการจ้องมองก้อน เนื้อเน่าทุกวันในอนาคต ไม่สู้ให้คุณจ้องมองน้องชายที่สมบูรณ์ ไม่มีความเสียหาย แต่กลับใช้การไม่ได้มันจะมีความหมายมาก ยิ่งกว่า!”