บทที่ 2468

เมื่อซูเฉิงเฟิงได้ยิน เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

สิ่งที่เขากลุ้มใจที่สุดในตอนนี้ คือการที่เขาไม่รู้เรื่องที่เมืองจีน หลิง

ในเมื่อไหม้เฉิงซินยินยอมไป แน่นอนว่าเขาหวังให้เป็นเช่นนั้น

ดังนั้น เขาจึงพูดอย่างตื่นเต้น “ลุงยอมไปเมืองจีนหลัง ไม่มี อะไรดีไปกว่านี้แล้ว ลุงต้องการอะไรบอกมาได้เลย ผมจะเตรียม ไว้ก่อน!”

ไหม้เฉิงซิน โบกมือไปมา “นายไม่ต้องเตรียมอะไรให้ฉันหรอก ยิ่งเตรียมเยอะ ก็จะทำให้คนที่ต้องการเล่นงาน รู้ว่าเราเกี่ยวข้อง กัน”

ซูเฉิงเฟิงพูดว่า “งั้นผมจัดการเรื่องเสื้อผ้า เรื่องกินอยู่ และ เรื่องเดินทางให้ลุงแล้วกันนะครับ”

“ไม่ต้อง ไม่ต้อง” ไหม้เฉิงซินปฏิเสธ “นายไม่ต้องเตรียมอะไร ทั้งนั้น พรุ่งนี้เช้าฉันกับไหม้เค่อ นั่งรถไฟความเร็วสูงไปเมืองจีน หลิง เราค่อยหาโรงแรมพัก ตอนถึงเมืองจินหลิง”

ซูเฉิงเฟิงเห็นท่าทีแน่วแน่ของไหม้เฉิงซิน เขาจึงไม่เซ้าซี้ และ เอามือมาประสานกันข้างหน้า เพื่อทำความเคารพ “งั้นฝากลุง ด้วยนะครับ!”
หลังผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เครื่องบินส่วนตัว Wood G650 น่า เครื่องลงจอดที่สนามบินจินหลิง อิโตะ นานาโกะตื่นเต้นมาก เมื่อคิดว่ามาถึงเมืองที่เเฉินอยู่

เธอก็รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

หลังทั้งหมดผ่านด่านการตรวจคนเข้าเมือง ก็มาถึงทางออก อาคารจอดเครื่องบินเจ็ทส่วนตัว ขบวนรถที่ประกอบด้วยรถหรู หลายคัน มารออยู่ที่นี่นานแล้ว

เมื่อซ่งหวั่นถึงเห็นอิโตะ นานาโกะ เป็นนางาฮิโกะ อิโตะออก มา เธอยิ้มและรีบโบกมือให้ “นานาโกะ!”

อิโตะ นานาโกะเห็นเธอ ก็ดีใจเช่นกัน เธอรีบตอบว่า “พี่หวั่น ถึง พี่มารับฉันด้วยตัวเองเลยเหรอเนี่ย!”

ซึ่งหวั่นถึงยิ้ม และพูดว่า “เธอกับคุณลุงเดินทางมาไกล ฉัน

เป็นเจ้าภาพ ถ้าไม่มาต้อนรับ ก็เป็นการเสียมารยาทน่ะสิ”

พูดพลาง เธอรีบโค้งทักทายนางาฮิโกะ อิโตะ และพูดอย่าง สุภาพ “ลุงอิโตะ ยินดีต้อนรับสู่เมืองจีนหลังค่ะ!”

นางาฮิโกะ อิโตะประสานมือไว้ข้างหน้า เป็นการเคารพแบบ จีน เขายิ้มแล้วพูดว่า “ลำบากคุณส่งแล้ว ที่มาต้อนรับเราโดย เฉพาะ”

ซ่งหวั่นถึงรีบพูดว่า “ลุงอิโตะไม่ต้องเกรงใจค่ะ! มาครั้งนี้ ต้อง อยู่เมืองจินหลิงหลายๆ วันเลยนะคะ ฉันจะได้ไปเที่ยวเป็นเพื่อนคุณลุงกับนานาโกะให้ทั่วเลย!”

ซึ่งหวั่นถึงพูดอีกว่า “นานาโกะ คุณลุงอิโตะ ขบวนรถพร้อม

แล้ว เรารีบไปพักผ่อนที่บ้านฉันกันดีกว่า เตรียมห้องไว้เรียบร้อย แล้ว คืนนี้ฉันตั้งใจเตรียมงานเลี้ยง เพื่อต้อนรับพวกคุณด้วย!” นางาฮิโกะ อิโตะพูดขึ้นมาว่า “คุณซึ่ง ผมให้คนจองโรงแรมไว้ แล้ว ผม เอม แล้วก็ทานากะ จะพักที่โรงแรม ไม่รบกวนคุณแล้ว

ครับ!”

ซ่งหวั่นถึงรีบพูดว่า “คุณลุงอิโตะ คุณมาเมืองจินหลง ฉันใน ฐานะเจ้าภาพ จะให้คุณพักโรงแรมได้ยังไง! ห้องที่บ้านเตรียมไว้ เรียบร้อยแล้ว ห้องรับรองแขกมีเพียงพอ คุณพักได้สบายๆ เลย นะคะ!”

นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะ แล้วพูดว่า “คุณซ่ง เราต้องทำเช่นนี้ จริงๆ ไม่อยากสร้างความวุ่นวายให้ใคร นานาโกะเป็นเพื่อน สนิทกับคุณ เธอพักบ้านคุณ ผมไม่ว่าอะไรเลยครับ แต่พวกเราที่ เหลือ ไม่รบกวนคุณดีกว่า ถ้าคนสิบกว่าคนไปสร้างความวุ่นวาย ให้พวกคุณ ผมรับไม่ได้จริงๆ ครับ”

ถึงภายนอกคนญี่ปุ่นจะมีมารยาทและขี้เกรงใจ แต่ธาตุแท้ของ พวกเขาเย็นชา ความเย็นชานี้ไม่ได้เรียกว่าไม่แยแส แต่เพราะ พวกเขาไม่ชอบสร้างความวุ่นวายให้คนอื่น ถ้าจัดการเองได้ ก็จะ จัดการเอง ถ้าไม่ลำบากจริงๆ ก็ไม่ไปรบกวนคนอื่น นี่เป็น บรรทัดฐานในสังคมชีวิตของคนญี่ปุ่น โดยทั่วไป

ดังนั้น นางาฮิโกะ อิโตะจึงชอบพักโรงแรม เป็นตัวของตัวเองไม่มีข้อผูกมัด และไม่ต้องลำบากคนอื่น

ซึ่งหวั่นถึงอยากพูดเกลี้ยกล่อมต่อ แต่อิโตะ นานาโกะที่ยืน ข้างๆ พูดว่า “พี่หวั่นถึง พี่ไม่ต้องเกลี้ยกล่อมพ่อแล้ว พ่อเป็นคน ดื้อ พี่เกลี้ยกล่อมเขาไม่ได้หรอก”

ซึ่งหวั่นถึงเห็นเช่นนั้น จึงไม่เซ้าซี้ต่อ

ขณะนั้นเอมิ อิโตะเดินเข้ามา และจับรถเข็นแทนอิโตะ นานา โกะ จากนั้นจึงพูดว่า “นานาโกะ เดี๋ยวฉันดูแลพ่อเธอเอง ไปคุย กับคุณ งเถอะ”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้า เธอยิ้มและพูดว่า “งั้นฝากด้วยนะคะ ท่านอา!”

พูดจบ เธอรีบควงแขนซ่งหวั่นถึง และวิ่งออกไปใกล้ประมาณ 20-30 เมตร จากนั้นจึงถามอย่างตื่นเต้น “พี่หวั่นถึง ช่วงนี้เจอเ เฉินซังบ้างไหม ช่วงนี้เขาเป็นไงบ้าง สบายดีไหม