บทที่ 2430

ในขณะนี้ อู๋ซินที่ยืนข้างกายก็ไม่กล้าพูดมาโดยตลอด ก็อดไม่ ได้ที่จะตื่นเต้นขึ้นมา

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “รักษาได้ก็คือรักษาได้ แต่ว่าฉัน ต้องพูดไว้ก่อน ถ้าหากนายช่วยฉันจัดการเรื่องนี้ได้ดี ปัญหาบน ร่างกายของลูกชายสองคนของนาย ฉันสามารถช่วยรักษาหายดี ได้หนึ่งคน”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าท่าทางของอู่ตงไห้ก็ค่อน ข้างผิดหวัง และแอบพูดในใจ สามารถรักษาหายดีได้เพียง หนึ่งคนเหรอ? เก๋เฉินไอ้หมอนี่เห็นได้ชัดว่าจะใช้เรื่องของลูกชาย มายื้อฉันไว้!”

แต่ทว่า สามารถรักษาหายดีได้หนึ่งคน ก็ดีกว่ารักษาไม่หาย สักคน

เขาสงสารลูกชายคนเล็กคนนั้นของตัวเองจริงๆ ถ้าหากมี โอกาสรักษาโรคร้ายของเขาหายดีได้จริงๆ นั่นก็จะชดเชยความ เสียใจครั้งใหญ่ของตัวเองได้จริงๆ

ดังนั้น เขาตกลงในทันที และเอ่ยปากพูด: “คุณชายเย่คุณ วางใจได้ ผมจะทำภารกิจที่คุณมอบหมายให้ผมอย่างสุดความ สามารถ!”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย มองดูเวลา และพูดว่า “เอาล่ะ พวกนายรีบกลับไปเถอะ ถ้าเกิดตระกูลซูมาหาพวกนาย บอกฉันเป็นอันดับ แรก”

อู่ตงให้รีบพูดว่า: “ได้ครับคุณชายเย่!”

เย่เฉินมองดูเฉินจือข่าย และสั่งว่า “เหล่าเฉิน ส่งแขก” เฉินจือข่ายชี้ไปที่ประตูใหญ่ในทันที ทำท่าทางเชิญ และพูด ด้วยรอยยิ้มว่า “ประธานอู๋ เชิญครับ”

อู่ตงไหรีบพูดกับเยเฉินด้วยเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่งว่า “คุณ ชายเย่ งั้นผมกลับก่อนแล้วครับ!”

พูดแล้ว เขาก็พาอู๋ซิน ออกจากห้องอย่างระมัดระวัง

เฉินจือข่ายส่งสองพ่อลูกไปที่ลานจอดเครื่องบินบนหลังคาของ อาคาร หลังจากที่สองคนพ่อลูกขึ้นเครื่องบิน อู๋ซินก็รีบพูดว่า “พ่อ! ถ้าจัดการเรื่องนี้เสร็จ พ่อต้องให้เยเฉินรักษาขาผมให้หาย ดีนะ!”

อู่ตงไห่พูดโดยไม่ต้องคิดว่า “ขาแกตอนนี้นอกจากกะเผลก เล็กน้อย โดยพื้นฐานแล้วไม่เป็นอะไรมาก แต่ตอนนี้น้องชายของ แกยังคงได้รับความทรมานทุกวัน แน่นอนว่าจะต้องรักษาเขา ก่อน!”

อู๋ซินเป็นกังวล และอ้าปากพูดว่า “พ่อ! ผมเป็นลูกชายคนโต หลานชายคนโตของตระกูล! ถ้าหากเดินกะเผลกขาเดียวตลอด ชีวิตนี้ ตระกูลจะเอาหน้าไปไว้ไหน?”

อู่ตงไห่พูดอย่างเคร่งขรึม: “งั้นแกเคยคิดถึงน้องชายของแกบ้างมั้ย? เคยคิดบ้างมั้ยว่าเวลานานขนาดนี้มา เขาผ่านมาทีละ ก้าวจนถึงตอนนี้ได้ยังไง?

อู๋ซินก็รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย และพูดอย่างรวดเร็วว่า “เวลานานขนาดนี้น้องชายซินมาตั้งนานแล้ว เมื่อวานผมไปหา เขาในห้อง บังเอิญเจอคนใช้เสิร์ฟสิ่งนั้น ให้กิน เขาไม่ได้แสดง ความเจ็บปวดออกมาสักนิด ระยะทางทั้งหมดเป็นปกติมาก เหมือนผู้ป่วยโรคเรื้อรังกินยา ชินชาแล้ว”

จากนั้น ในอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ยิ่งไปกว่านั้น ผมพูดในสิ่งที่ ไม่ควรพูดหน่อย สิ่งที่น้องชายที่ควรเสียหน้า ก็เสียไปหมดตั้ง นานแล้ว ต่อให้รักษาเขาจนหายดี ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะกอบกู้ชื่อ เสียงที่เขาก่อให้ตระกูลเสียหายคืนมาได้!”

“หรือว่ารอหลังจากที่รักษาน้องชายหายดี พ่อก็จะให้น้องชาย ออกมาทำงานของตระกูลเหรอ? ถ้าหากเป็นแบบนั้นจริงๆ ตราบ ใดที่เขาปรากฏตัวในโลกภายนอก คนนอกก็จะวิพากษ์วิจารณ์ เขาบอกว่าเขาก็คือคนบ้าที่กินสิ่งนั้นดังไปทั่วประเทศก่อนหน้า

“แบบนั้น ชื่อเสียงของตระกูลของพวกเรา ก็จะโดนโจมตีครั้ง ที่สอง!”

“แต่ผมไม่เหมือนกันนะพ่อ!!

“ผมเป็นทายาทของตระกูล ในอนาคต เป็นนามบัตรใน อนาคตของตระกูลอู๋!”

“ถ้าหากทุกครั้งที่ผมปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน ก็เป็นคนพิการคนหนึ่งที่เดินกะโผลกกะเผลก งั้นภาพลักษณ์ของตระกูล ก็จะได้รับความเสียหาย”

“แต่ถ้าหากผมสามารถที่จะหายดีเหมือนเดิมกลายเป็นคน ปกติได้ งั้นผมสามารถที่จะมีภาพลักษณ์ที่สมบูรณ์แบบที่ไร้เดียง สาพอไม่มีประวัติด่างพร้อย ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนได้

“ถึงเวลานั้นพวกเราสองพ่อลูกพร้อมใจกันทำงานร่วมกัน ต้องสามารถทำให้ตระกูล กลับไปสู่ฉากก่อนหน้านี้อย่าง แน่นอน!”