บทที่ 242 ทรยศเซียวเวยเวย (2)

ดังนั้น อนาคตของตัวเธอเอง ก็กลายเป็นความรับหรี่สุดขีดขึ้นมา ในทันที

นายหญิงใหญ่เซียวเช็ดน้ำตาให้เธอ พูดขึ้นมาอย่างจริงจัง “เวยเวย เมื่อก่อนเธออยู่บ้านเรา ก็เป็นองค์หญิงตัวน้อยคนหนึ่ง น่ารักและเอาใจเธอ พ่อแม่เธอก็รักและเอาใจเธอ พี่ชายเธอก็รัก และเอาใจเธอ ดังนั้นก่อนหน้านั้นเธอไม่ตั้งใจเรียน เรียนจบแล้ว ก็ไม่อยากไปทำงาน เรื่องพวกนี้ล้วนไม่ใช่ปัญหา แต่ว่าตอนนี้ ตระกูลเราเทียบไม่ได้กับแต่ก่อน เธอจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง เธอจะต้องโตเป็นผู้ใหญ่ให้เร็วที่สุด ต้องช่วยแบ่งเบาภาระส่วน หนึ่งของบ้านหลังนี้ ถ้าไม่อย่างนั้น เราก็ได้แต่ยิ่งแย่ลงไปเรื่อยๆ เท่านั้น”

เซียวเวยเวยพยักหน้าซ้ำๆ พูดขึ้นมาอย่างละอายใจ: “คุณย่า เมื่อก่อนหนูห่วงแต่เล่นเกินไป ไม่ได้เรียนรู้วิชาอะไรมาเลย ไม่ สามารถช่วยแบ่งเบาภาระของครอบครัวเราได้..……

นายหญิงใหญ่เชียวกุมมือของเธอแน่น พูดอย่างจริงจัง “เวยเวย เรื่องเมื่อก่อนผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป เธอเป็นหลาน สาวคนรองหัวแก้วหัวแหวนของย่า ย่าจะโทษเธอ ตำหนิเธอได้ อย่างไร?

พูดไป นายหญิงใหญ่ก็พูดด้วยความจริงจังและจริงใจอีกครั้ง “ตอนนี้ มีโอกาสที่ดีเยี่ยมอยู่ สามารถได้หลายอย่างในคราวเดียว ไม่เพียงแต่จะสามารถแก้ไขวิกฤตของตระกูลเท่านั้น ยัง สามารถให้เธอหาโอกาสที่จะลุกขึ้นมาใหม่อีกครั้ง แม้กระทั่ง ยัง สามารถทําให้เธอกลายเป็นคนเหนือคนได้ เธออยากจะคว้ามัน เอาไว้ไหม?”

เมื่อเชียวเวยเวยได้ยินคำพูดนี้ ก็รีบพยักหน้าไม่หยุดทันที พูด อย่างตื่นเต้นว่า “คุณย่า หนูอยาก

เซียวฉางเฉียนกับเซียวไห่หลงได้ยินคำพูดนี้ ก็รีบล้อมวงเข้า มา

ในนั้น เซียวฉางเฉียนถามขึ้นมาอย่างไม่สามารถซ่อนความ ตื่นเต้นได้: “แม่ มีวิธีดีๆอะไร?”

นายหญิงใหญ่เชียวพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง ก็คือประธานเชียว อยู่ในห้องรั กชั้นบน เขียว เขียน

“เขา?” เซียวฉางเฉียนรีบถาม: “เขารับปากจะช่วยเราแล้ว?

“เปล่า” นายหญิงใหญ่เซียวส่ายหน้า พูดว่า: “เขากับเรา พูด ให้แจ่มแจ้งก็ไม่ใช่ญาติไม่ใช่มิตร มาก็เพื่อความปรารถนา สุดท้ายของพ่อเขาเท่านั้น ไม่มีหน้าที่ที่จะต้องช่วยเหลือเรา

เชียวฉางเฉียนไม่ค่อยเข้าใจ ถามว่า “งั้นคุณแม่หมายความ ว่าอย่างไร?”

นายหญิงใหญ่เซียวพูดว่า “ความหมายของฉันคือ ให้เวยเวย คว้าโอกาสของเซียว เซียนคนนี้เอาไว้ ฉันดูออกว่า เขามีใจให้ เวยเวย!”
เขียวฉางเฉียนตกใจมาก พูดโดยไม่ต้องคิด; “แม่ แม่คงไม่ได้ จะให้เวยเวยไปอยู่กับเขียว เขียนคนนั้นไปไหม? เขาอายุ มากกว่าผมแล้วด้วยซ้ำ!

“แล้วมันเป็นอย่างไร?” นายหญิงใหญ่เชียวถามกลับ “อายุ มากไปหน่อยมีปัญหาอะไรเหรอ? หวังเหวินเฟยอายุไม่มาก เวยเวยอยู่กับเขามานานขนาดนี้ แถมยังเคยทำแท้งเพื่อเขา สุดท้ายเป็นอย่างไรล่ะ? นอกจากเขาจะทำร้ายเวยเวยแล้ว ยังให้ อะไรกับเวยเวยอีก?”

เซียนฉางเฉียนพูดอย่างรีบร้อน: “นั่นก็เป็นความรักปกติของ ชายหญิง แต่ว่าเซียว เซียนเป็นตาแก่แล้วนะ!

นายหญิงใหญ่เชียวพูดขึ้นมาอย่างเอาจริงเอาจัง “ตาแก่แล้ว เป็นอย่างไร? ตาแก่ มีเงินมีอำนาจ มีเส้นสายแล้วยังมีทรัพยากร อยู่กับเขา จะไม่ใช่ต้องการอะไรก็มีสิ่งนั้นเหรอ?”

เซียวฉางเฉียนโบกมืออย่างเดียว ไม่ได้ ไม่ได้! เรื่องที่เวยเว ยอยู่กับหวังเหวินเหย ผมรู้สึกยังพอรับได้ แต่จะให้เธอไปอยู่กับ เซียวเขียน ผมที่เป็นพ่อคนนี้จะยอมรับไหวได้อย่างไร?”

“ยอมรับไม่ได้?” นายหญิงใหญ่เชียวทำเสียงเย็นชาออกมา ถามกลับไปว่า: “งั้นแกรับความจนได้ไหม? ถ้าหากบริษัทเชียว ชื่อล้มละลาย แกจะสืบทอดมรดกอะไรจากฉันได้? บ้านพักตาก อากาศเก่าๆหลังนี้? แกอย่าลืมนะ บริษัทเชียวชื่อเป็นหนี้เงินกู้ ธนาคารอยู่ ถึงเวลาล้มละลายชำระหนี้เต็มจำนวน ศาลจะทวงคืน บ้านพักตากอากาศหลังนี้กลับไป! ฉันน่ะไม่เป็นไร ก็ไม่มีที่ให้มีชีวิตอยู่ได้แล้ว พวกแกล่ะ? ถึงเวลาพวกแกจะทำอย่างไร? ทำ เหมือนกับเชียงฉางดวน ไปอาศัยอยู่ในแฟลตห้องขนาดเล็ก เก่าๆทรุดโทรมเหรอ?

เขียวฉางเฉียนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ…….

เขาไม่อยากจะทรยศลูกสาว แต่ว่า เขาก็ไม่อยากจะ ยากจน……

ในตอนที่เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดีอยู่นั้น เซียวเวยเวยที่ไม่พูด อะไรมาโดยตลอดจู่ๆก็เอ่ยปากพูดขึ้นมาะ “คุณย่า ถ้าหากเขา สามารถช่วยบริษัทเซียวซื้อได้ งั้นหนูก็ยินดีไปอยู่กับเขา แต่ว่า หนูมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ!”

นายหญิงใหญ่เชียวถามด้วยตื่นเต้นไม่หยุด “เงื่อนไขอะไร?! เซียวเวยเวยกัดฟันพูด: “หนูจะเป็นผู้อำนวยการบริษัทเชียว ชื่อ! ตาแหน่งก่อนหน้านั้นของเซียวซูหน