บทที่ 2419

สิ่งที่พุ่งเข้ามาในดวงตาของซูจือหยู เป็นห้องดีลักซ์ในโรงแรม แห่งหนึ่ง ตัวเองกำลังนอนอยู่เตียงที่นุ่มสบายซึ่งมีความกว้าง สองเมตรกว่า

ในชั่วพริบตาเดี๋ยวนี้ เธอยังคิดว่าตัวเองเป็นวิญญาณหลังค วามตาย

ดังนั้นเธอก็อยากจะตามหาที่อยู่ของแม่ในทันที เมื่อมองไป

รอบๆ ถึงได้พบว่าแม่ก็นอนอยู่ที่ข้างกายของตัวเอง

ในเวลานี้เธอก็ไม่สนว่าเป็นความฝันหรือความจริง แทบรอไม่ ไหวที่จะยื่นมือออกไป เขย่าร่างของแม่ และในปากก็ตะโกนว่า “แม่…แม่คะแม่ตื่นเถอะ…

ให้ชิงที่ยังคงหลับอยู่ ถึงได้ค่อยๆตื่นขึ้นมา หลังจากที่ฟื้นคืน มา เธอมองดูจือหยูที่อยู่ตรงหน้า และอุทานว่า “จอหยู…ลูกไม่ เป็นไรใช่มั้ย?!”

ซูจื่อหยูรีบพูดว่า: “แม่ค่ะ หนู…หนูก็ไม่รู้ว่าหนูเป็นอะไรหรือ เปล่า…

ตู้ไห่ชิงมองไปรอบๆ และถามโดยไม่รู้ตัว: “พวกเรา….พวกเรา

อยู่ที่อุโมงค์ไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงได้…

ซูจือหยูก็ส่ายหน้าต่อเนื่องอย่างไม่รู้ตัว “หนูก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่อง อะไรขึ้น ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นโรงแรมแห่งหนึ่ง…
ขณะนั้น ซูจือหยูนึกถึงใบหน้าของเยเงินอย่างกะทันหัน

ทันทีที่นึกถึง ก่อนหน้าที่ตัวเองจะหมดสติ สิ่งที่ปรากฏตรงหน้า ของตัวเอง ก็เป็นผู้มีพระคุณ ที่ตัวเองถวิลหาทุกเช้าค่ำ และ พยายามตามหาอย่างสุดความสามารถ

ดังนั้นเธอถึงได้เข้าใจเรื่องหนึ่ง และอุทานว่า “แม่ค่ะ! ต้อง เป็นมีพระคุณช่วยพวกเราได้อย่างแน่นอน!

“ผู้มีพระคุณเหรอ?!”ตู้ไห่ชิงถามโดยไม่รู้ตัวว่า: “ลูกหมายถึง ผู้มีพระคุณที่ช่วยลูกในประเทศญี่ปุ่นเหรอ?!”

“ใช่แล้ว! ก็คือเขา!”ซูจือหมูตื่นเต้นจนน้ำเสียงสั่นเทาเล็ก น้อย น้ำตาก็ไหลอาบแก้มอย่างควบคุมไม่ได้ และพูดด้วยความ สะอึกสะอื้นว่า “แม่ค่ะ…ความทรงจำสุดท้ายก่อนหน้าที่หนูจะ หมดสติไป ก็คือตัวเองใกล้จะตายแล้ว สติสัมปชัญญะ กระเจิดกระเจิงถึงขอบแล้ว ต่อจากนั้น….ต่อจากนั้นหนูก็เห็นผู้มี พระคุณ!”

ตู้ไม่ชิงอดไม่ได้ที่จะถาม: “ในเวลานั้นเพราะว่าสติเลือนราง เกิดภาพหลอนหรือเปล่า? คนคนนั้นอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นไม่ใช่เห รอ? จะปรากฏตัวที่เมืองจีนหลังได้ยังไง?”

ซูจือหยูพูดอย่างแน่วแน่ว่า: “แม่ค่ะ เป็นเขา เป็นเขาจริงๆ! หนู ไม่มีทางจําผิดหรอก!”

จากนั้น เธอรีบตรวจสอบดูร่างกายของตัวเอง

ในไม่ช้า เธอก็พบว่า เดิมที่ร่างกายของตัวเองที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตอนนี้กลับไม่ได้บาดเจ็บ ก็ยิ่งพูด อย่างตื่นเต้นว่า: “แม่! จะต้องเป็นผู้มีพระคุณช่วยพวกเราออก จากในอุโมงค์อย่างแน่นอน! ยังมีอาการบาดเจ็บบนตัวของพวก เราด้วย เขาจะต้องรักษาหายดีอย่างแน่นอน

ตู้ให้ซึ้งถึงได้ตระหนักว่า ร่างกายของตัวเอง ในเวลานี้ไม่มี ความรู้สึกผิดปกติอะไรทั้งนั้น

ต้องรู้ว่า ก่อนหน้านี้ เธอและลูกสาวประสบอุบัติเหตุทาง รถยนต์โดยฝีมือคนอยู่ในอุโมงค์ และได้รับบาดเจ็บสาหัส

เธออดไม่ได้ที่จะอุทานอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ “ในอุบัติเหตุ ทางรถยนต์ที่ร้ายแรงขนาดนั้น แทบจะไม่มีใครรอดชีวิตมาได้ เลย!”

“แต่ว่า ตอนนี้ฉันและจือหยูกลับไม่ได้รับบาดเจ็บ..นี่มันเหลือ เชื่อจริงๆ…”

ดังนั้น เธอจึงรีบถามว่า: “จอหยู ผู้มีพระคุณคนนั้นของลูก ทำไมต้องมาช่วยพวกเราด้วย?”

“หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน”ซูจือหมูส่ายหน้าอย่างไม่รู้อะไรเลย และ พูดว่า: “หนูตามหาเขามานานมาก ตามหาไม่เจอสักที นี่ก็เป็น ครั้งที่สองที่หนูเจอเขาเท่านั้นเอง….

จากนั้น เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “แม่ค่ะ ผู้มีพระคุณเขา ช่วยหนูอีกครั้งแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นไม่เพียงแค่ช่วยหนู ยังช่วยแม่ ด้วย คิดดูแล้ว พวกเราสองแม่ลูก และยังมีพี่ชายของหนูด้วย สามคนติดค้างหนี้ชีวิตผู้มีพระคุณสี่ชีวิต…
ต่อจากนั้น ซูจือหยูก็อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “แม่ค่ะ! ปรมาจารย์ วงจุ้ยคนนั้นที่คุณตาหามา พูดจาไร้สาระ! เขาให้หนูไม่ต้องตา มหาผู้มีพระคุณ บอกว่าดวงชะตาของหนูกับดวงชะตาของผู้มี พระคุณซงกันจะมีหายนะครั้งใหญ่ แต่เขาคงจะคาดไม่ถึงอย่าง แน่นอนว่า ผู้มีพระเป็นคนคุณช่วยหนูอีกครั้ง! ตอนนั้นหนูบอกว่า สิ่งที่เขาทํานายเชื่อไม่ได้ แม่ยังด่าหนู…”