บทที่ 237 คิดไม่ซื่อ (2)

พอคิดถึงจุดนี้ นายหญิงใหญ่เชียวก็อดตื่นเต้นไม่ได้ แล้วพูดกับ เขียว เขียนว่า “ประธานเชียวคะ คุณพ่อของคุณช่างเป็นคนที่ไม่ ลืมบุญคุณจริงๆเลย

ค่ะ เรื่องราวตั้งหลายปีแล้ว ก็ยังจดจำได้อย่างแม่นยำ! ”

เซียว เขียนพยักหน้า แล้วถอนหายใจพูดว่า “ถึงอย่างไรคือ พระคุณที่ช่วยชีวิตไว้ หลายปีมานี้ พ่อของผมไม่เคยลืมเลย

พูดจบ เซียว เซียนก็เอากล่องเครื่องประดับหรูหราสีแดงออก มาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้นายหญิงใหญ่เชียว พร้อมพูดว่า “พ่อ ของผมประหยัดเงิน แล้วบอกผมว่า จะต้องเอาของสิ่งนี้มาให้คุณ ท่านเขียวให้ได้ แต่ว่าคุณท่านเซียวได้เสียชีวิตไปแล้ว เช่นนั้นผม ก็ให้กับคุณไว้แล้วกัน ! ”

นายหญิงใหญ่เชียวนึกว่าเพราะจะตอบแทนบุญคุณ ก็เลยให้ พวกของมีค่าอะไร ก็เลยรีบรับมาไว้ พอเปิดดูก็อึ้งไป

มันคือกระสุนปืนที่สนิมกินเป็นคราบหมดแล้ว?!

นี่มันอะไรกันเนี่ย?

นายหญิงใหญ่เซียวก็มองเซียว เซียนอย่างแปลกใจมาก “ประธานเขียว นี่คือ

เซียวอี้เขียนรีบตอบ “นี่คือลูกกระสุนปืน ที่พวกญี่ปุ่นยิ่งใส่ส่วนขาของพ่อผมครับ ตอนนั้นคุณท่านเซียวเอามีดเผาไฟจนแดง แล้วผ่ามันออกมา พ่อผมพกติดตัวตลอด ก่อนเสียชีวิตก็ให้ผม เอามาให้คุณท่านเขียวเพื่อเป็นที่ระลึก

นายหญิงใหญ่เชียวในใจก็อยากจะด่าออกมา แม่งเอ้ย อะไรกันวะเนี่ย?

ไอ้แก่บ้านกูไปช่วยพ่อมึงไว้ แต่พ่อมึงกลับเอาลูกกระสุนปืน หลายสิบปีมาให้เป็นที่ระลึกงั้นหรือ?

พวกมึงมันจะงักเกินไปแล้ว? รู้จักไหม มีพระคุณก็ต้อง ตอบแทนเป็นเท่าตัวอะ?

ไอ้ลูกกระสุนปืนเน่าๆ นี้ ไม่มีราคาอะไรเลย แถมยังเคยฝังอยู่ ในเนื้อคน น่าแปลก มึงเอามาให้กมันมีประโยชน์อะไรวะ?! ไม่สู้ให้กูสัก8ล้านหรือสิบล้าน ให้พ้นสภาวะนี้ไปได้จะดีกว่า

พอคิดถึงจุดนี้ นายหญิงใหญ่เซียวก็มีใบหน้าเสียใจพูดว่า “ไม่คิดว่าคุณพ่อของคุณจะเป็นคนที่มีคุณธรรมเช่นนี้ ถ้าเขารู้ว่า ตอนนี้ พวกเราตระกูลเซียวกำลังประสบความลำบาก คงจะต้อง ยื่นมือเข้าช่วยเหลือแน่? ”

เซียวอี้เขียนก็มีสีหน้าอึ้งเล็กน้อย ในใจก็คิดว่า ไอ้ญาติพี่น้อง พวกนี้จนจริงๆ ไม่ทันไรก็จะเอาเงินจากกูแล้วหรือ?

แต่ว่า ถึงอย่างไรเขาก็มาเพื่อทำตามความหวังของคุณท่าน ดังนั้นก็เลยไม่อาจจะหักหน้ากันได้ ดังนั้นก็เลยถามไปตามน้ำ ว่า “นายหญิงใหญ่เชียว ไม่ทราบว่าตอนนี้บ้านคุณกำลังประสบกับปัญหาอะไรหรือ?”

นายหญิงใหญ่เชียวรีบตอบว่า “เดิมที่พวกเรามีบริษัทที่ทำ เกี่ยวกับตกแต่งภายใน ชื่อว่าบริษัทเขียวชื่อ เดิมทีก็ดำเนิน กิจการไปได้สวย แต่ตอนนี้ด้านเงินทุนเกิดปัญหานิดหน่อย ใกล้ จะล้มละลายแล้ว ตอนนี้ก็เลยอยากจะหาทุน…………

เขียว เขียนพยักหน้า แล้วยิ้มพูดว่า “ดูแล้ว นายหญิงใหญ่ เซียวเป็นคนที่มีวาสนา คุณวางใจเถอะ ผมเชื่อว่าตระกูลเดียว คงจะต้องเปลี่ยนร้ายกลายเป็นดีจนได้ในที่สุด! ” นายหญิงใหญ่เซียวได้ยินดังนั้น ก็ด่าขึ้นในใจ

กูพูดไปแบบนั้น ก็เพราะอยากให้ถึงสำนึกในบุญคุณ แล้วก็ เอาเงินมาตอบแทน ควรเห็นแก่หน้าผู้หลักผู้ใหญ่บ้าง อย่าง น้อยเห็นแก่หน้าพ่อมึงที่ตายไปแล้วก็ยังดีกว่าไหม?

สุดท้าย ถึงกลับมาบอกว่ามีวาสนาดี จะเปลี่ยนร้ายกลาย เป็นดีได้งั้นหรือ?

ถ้าไม่ใช่เพราะมึงเป็นผู้ใหญ่ กูอยากจะเอาโต๊ะขว้างดอก หน้ามึงไปเสียนี่!

ในตอนนี้ เซียว เซียนก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเซียวเวยเวย กำลังเหม่อลอยไร้สติ จากนั้นก็ยิ้มพูดกับนายหญิงใหญ่เชียวว่า “นายหญิงใหญ่ คุณยังไม่ได้แนะนำเลยว่า คนอื่นๆ เป็นใครกัน

บ้าง?

นายหญิงใหญ่เขียวก็มองออก จ้องมองไป ก็รู้ได้ว่าเขียวอี้เซียนเหมือนจะชื่นชอบเขียวเวยเวย

ในตอนนั้น เธอก็เหมือนจะหาต้นหญ้าที่สามารถชุบชีวิต ตระกูลได้แล้ว