บทที่ 2348

ในเวลานี้ เฉินจือข่ายที่อยู่ข้างๆถามว่า “คุณชาย สองแม่ลูกนี้ จะเอาไงดี? รอให้พวกเธอฟื้นตัวก่อนแล้วค่อยให้พวกเธอออกไป หรือว่า……”

เย่เฉินปัดมือ “ถ้าให้พวกเธอออกจากที่นี่โดยไม่ได้รับ อันตราย และทำให้สาธารณชนเห็นโดยตรง วิดีโอที่ฉันเพิ่งถาม เมื่อกี้ก็จะไม่มีความหมายอะไรมาก ตราบใดที่ผู้คนยังมีชีวิตอยู่ ยังไม่ตาย และไม่เป็นอะไรมาก ในสายตาของคนธรรมดา ตระกูลซูก็จะไม่ได้แย่ขนาดนั้น

หลังจากนั้น เย่เฉินก็พูดอีกครั้ง “เอาแบบนี้แล้วกัน พาไปที่ โรงแรมของคุณและขังไว้ เช่นเดียวกับซูรั่วหลี ให้กินดีอยู่ดีดูแล ให้ดี แต่ไม่อนุญาตให้ติดต่อกับโลกภายนอก และไม่อนุญาตให้ ออกจากห้องสักก้าวเด็ดขาด!!

“ได้ครับ!”เฉินจือข่ายพยักหน้าและถามว่า “แล้วจะเอาพวก เธอออกไปอย่างไร?”

เย่เฉินไม่พูดอะไร เอนตัวลง และใช้มือแยกพนักพิงของที่นั่ง สองแถวที่บีบสองแม่ลูกอยู่ให้ออกจากกัน

เฉินจือข่ายมองจนอึ้งก่อน จากนั้นถึงจะดึงสติกลับมาได้ เขา แอบหัวเราะเยาะตัวเองว่า “ฉันรู้น้อยเห็นน้อยจึงเห็นเรื่อง ธรรมดาเป็นเรื่องประหลาดจริงๆ ตอนนั้นคุณชายเชิญสายฟ้ามา ฆ่าราชาบู๊ทั้งแปดแห่งตระกูลอู๋ บนภูเขาฉางไบ ราวกับปาฏิหาริย์เรื่องตรงนี้แค่นี้มันไม่ใช่อะไรเลย……..

ในตอนที่เฉินจื้อขายหัวเราะเยาะตัวเอง เย่เฉินก็ได้ดันที่นั่งที่ บีบสองแม่ลูกอยู่ออก

หลังจากนั้น เขาอุ้มไห่ซึ่งออกจากก่อนวางลงบนพื้นอย่าง ระมัดระวังข้างอุโมงค์ แล้วกลับไป อุ้มซูจือหยออกมา

ในเวลานี้ ซูจือหยูอยู่ในสภาพที่วุ่นวายมาก

ในความวุ่นวายนี้ สมองของเธอยังคงทำงานตามปกติ แต่ว่า ก็เกือบจะถูกตัดขาดจากโลกภายนอก

โลกของเธออยู่ในความมืดแล้ว เหลือเพียงความคิดเท่านั้น และความคิดของเธอก็ถูกฝังอยู่ในจิตสำนึกของเธอเองอย่าง สมบูรณ์

เธอจำได้ไม่ชัดว่าก่อนที่เธอจะหมดสติ เธอได้ยินคนพูด และดู

เหมือนว่ามีคนอื่นปรากฏตัวที่นี่

ยิ่งไปกว่านั้น เธอรู้สึกว่าเสียงนั้นคุ้นมาก

“เสียงนั้นดูเหมือนกับเสียงที่ฉันได้ยินตอนที่ พี่ชายกับฉันถูก ลักพาตัวในญี่ปุ่นและกำลังจะถูกฆ่า!”

“และเจ้าของเสียงนั้นคือผู้มีพระคุณที่ฉันตามหา!”

“แต่ว่า ก่อนที่ฉันจะหลับตา สติของฉันก็พร่ามัวไปแล้ว และ ไม่รู้ว่าตัวเองมีอาการประสาทหลอนจากการได้ยินรึเปล่า……

“เพราะไม่ว่ายังไง เสียงของผู้มีพระคุณ ก็ไหลเวียนอยู่ในใจของฉันทุกวัน เป็นเรื่องปกติที่จะมีอาการประสาทหลอนในการ ใต้ยินในกรณีฉุกเฉิน……..”

“ตอนนี้ลองคิดดู…อาจารย์ที่กำลังหามาตอนนั้น ดูแม่น จริงๆ……”

“เขาบอกว่าดวงชะตาของผู้มีพระคุณของฉันนั้นแข็งเกินไป และฉันไม่ควรตามหาผู้มีพระคุณต่อไป ไม่เช่นนั้นมันจะเป็นการ รนหาที่ตาย ดูเหมือนว่ามันไม่ได้เป็นแค่การพูดจาส่งเดช……”

“แต่ว่าฉันกำลังจะตายในจินหลิง แต่กลับยังไม่มีโอกาสพบผู้ มีพระคุณเลย พระเจ้าให้ฉันรนหาที่ตาย หรือว่าไม่ให้โอกาสฉัน เจอทางสักครั้งเลยเหรอ?”

“ลองคิดดู หากต้องตายที่นี่อย่างไม่มีผลลัพธ์ คงจะไม่ยอม จริงๆ……”

ในความคิดของซูจือหยู เมื่อเธอรู้สึกไม่ยอมให้กับความตายที่ ใกล้เข้ามา จู่ๆเธอก็รู้สึกว่า ร่างกายของเธอดูเหมือนจะขาดการ ติดต่ออะไรบางอย่าง

หลังจากนั้น เธอรู้สึกว่ามีคนเอามือมาประคองร่างกายเธอไว้

ใต้รักแร้ และออกแรงดึง

ในตอนนี้ เธอรู้สึกตื่นตระหนกและไม่สบายใจ เพราะเธอไม่รู้ ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และเธอไม่สามารถบอกได้ว่าความ รู้สึกนี้เป็นจริงหรือลวง

เธอรู้สึกว่านี่อาจเป็นจิตวิญญาณของเธอ กำลังพยายามจะออกจากร่างของเธอ

ในเวลานี้ เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะลืมตา และหลังจาก พยายามหลายครั้ง ในที่สุดเธอก็เห็นลำแสงในความมืดที่ไม่มีที่ สิ้นสุด!

เธอค่อยๆเห็นหน้าผู้ชายๆ

เธอรู้สึกประหลาดใจและมีความสุขในหัวใจ เธอจดจ่อกับแรง ทั้งหมดของเธอไว้บนเปลือกตา และพยายามตา

ในวินาทีต่อมา ใบหน้าที่ถวิลหาค่ำเช้า ก็ปรากฏขึ้นในดวงตา ของเธอ!

ทันใดนั้น ซูจือหยูก็อดไม่ได้ที่จะอุทานในใจ “คือเขา! คือเขา จริงๆ!”