บทที่ 2322

หวังไห่ นรอรถของเฉินจือข่ายอย่างกระวนกระวาย แม้ว่า เฉินจือข่ายจะทําความเร็วแล้ว แต่กระนั้นก็ยังไม่ทันการกับ สภาพการณ์คับขัน และเรื่องสำคัญในขณะนี้

ดังนั้นเขาจึงรีบเอ่ยพูดอย่างลนลานว่า “ผู้จัดการเงิน ขอบคุณ พระเจ้าในที่สุดคุณก็มาสักที คุณสะดวกขับเข้าไปไหม? ถ้า สะดวก ก็รบกวนขับรถเข้าไปในหอเพชรนิลจินดา ถ้าไม่สะดวก ก็เอารถมาให้ผม ผมจะขับเข้าไปเอง

เฉินจือข่ายหันไปมองเเฉิน “คุณเย่ คิดว่ายังไงครับ?” เย่เฉินเองก็อยากเข้าไปดูสถานการณ์ จึงพูดขึ้นมาว่า “ขับ เข้าไป

เฉินจือข่ายหันมาพูดกับหวังไม่ชินว่า “เหล่าหวัง เดี๋ยวฉันขับ เข้าไปเอง”

“ครับ! ” หวังไหนพยักหน้า พร้อมกับรีบเอ่ยถามว่า “ผู้จัด การเงิน รถของคุณน้ำมันเต็มถังไหมครับ? หลิวจ้านบอกว่า น้ำมันต้องเต็มถัง ถ้าไม่เต็ม ผมจะได้ให้คนไปเอาน้ำมันคันอื่น มาเฉลี่ยเติมให้”

เฉินจือข่ายมองหน้าปัดน้ำมัน จากนั้นก็พูดว่า “เติมมาเต็มอยู่

“งั้นก็ดีเลย!” หวังไห่ซินถอนหายใจออกมา รีบพูดว่า “คุณขับเข้าไปตรงทางเข้าหอเพชรนิลจินดาได้เลย แต่ว่าห้ามเข้าไปใกล้ เด็ดขาด พอไปถึงหลังจากจอดรถ ให้ทิ้งกุญแจไว้แล้วรีบออกมา เลยนะครับ แบบนี้ถึงจะปลอดภัย

“ได้” เฉินจือข่ายพยักหน้า

ในตอนนี้เองหวังไหนก็รีบให้คนเอาที่กั้นทางออก เพื่อให้รถ โรลด์รอยซ์ของเฉินจือข่ายผ่านเข้าไป

หลังจากที่รถของเฉินจือข่ายขับเข้ามาในหอเพชรนิลจินดา เขาก็จอดรถ ให้ห่างจากประตูทางออกประมาณห้าถึงหกเมตร

จากนั้น เฉินจือข่ายก็พูดกับเย่เฉินว่า “คุณชาย เราลงรถกัน เถอะครับ!” “อืม” เย่เฉินเอ่ยพูด แต่เดี๋ยวนายลองไปคุยกับเหล่าหวัง

หน่อยนะ ว่าเราสามารถอยู่ที่นี่เพื่อรอดูความคืบหน้าของ

สถานการณ์ได้หรือเปล่า ไม่ใช่ว่าพอลงจากรถแล้วก็ไล่เราออก

ไปจากวงล้อมนะ”

เฉินจือข่ายรีบพูดขึ้นมาว่า “เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ผมจะคุย กับเขาเอง!”

เย่เฉินพยักหน้า “อืม ลงรถเถอะ!!

จากนั้น ทั้งสองคนก็เปิดประตูลงจากรถ

ในตอนนี้เอง หลิวบ้านที่อยู่ข้าง ในเมื่อเห็นรถโรลด์รอยซ์ขับ เข้ามา ก็รีบพุ่งมาที่ประตูทางออก มือหนึ่งถือปืน อีกมือถือ ระเบิดเอาไว้ เขาตะโกนเสียงดังว่า “เปิดประตูรถออกให้หมด!เปิดกระโปรงท้ายรถให้ฉันดูด้วยว่าซ่อนอะไรเอาไว้ไหม!

เฉินจือข่ายเปิดประตูรถทุกบาน เพื่อให้หลิวจ้านเห็นข้างในรถ

จากนั้นก็ตะโกนตอบกลับไปว่า “ในรถมีแค่พวกฉันสองคน ตอน นี้ไม่มีอะไรแล้ว เห็นหรือยัง? หลิวจ้านตะโกนต่อว่า “กระโปรงท้ายรถล่ะ? เปิดกระโปรง

ท้ายรถด้วย! ”

เฉินจื้อข่ายรีบตอบตกลง “ได้ ฉันจะเปิดเดี๋ยวนี้

พูดจบ ก็เตรียมเปิดกระโปรงท้ายรถ

เฉินจือข่ายมีรถโรลด์รอยซ์อยู่หลายคน ถึงจะเป็นรถสํารอง ของตระกูลเย่ แต่สิทธิ์การใช้ก็อยู่ในมือเขา

รถที่เขาขับมาวันนี้ เป็นรถที่เขาเอาไว้ใช้รับส่งเย่เฉิน และทุก ครั้งที่ใช้รถคันนี้เขาก็จะเป็นคนขับเอง นอกเหนือจากเขามีแค่เข่ เฉินคนเดียวเท่านั้นที่ขับรถคันนี้ได้ ดังนั้นในกระโปรงหลังรถจึง

ไม่มีสิ่งของส่วนตัวของใคร

เมื่อเปิดออก ก็พบว่าข้างในนั้นว่างเปล่าไร้สิ่งของ

หลิวจ้านเองก็เห็นมันอย่างชัดเจน ถึงได้พยักหน้าอย่างพอใจ มองประเมินเย่เฉินกับเฉินจือข่าย จากนั้นเอ่ยพูดเสียงเย็นว่า “ห้ามดับเครื่อง ทิ้งกุญแจเอาไว้ แล้วพวกแกก็ไปซะ!