บทที่ 232 ค่าบัญชาสังหาร (2)

หงห้ารีบพูดว่า “เรียนอาจารย์เย่ ตอนนี้ผมมีลูกน้องอยู่ที่เมืองจีน หลังนับหมื่นคน ส่วนมากอยู่ในไนต์คลับ คาราโอเกะ และพวก งานก่อสร้างต่างๆ ล้วนมีคนของผมอยู่หมด ขอเพียงคุณบอกผม มาว่าจะให้สังหารใคร

ผมรับรองว่าในทุกๆ วัน จะต้องมีคนที่อยากจะเอาชีวิตคนคน นั้นมีนับไม่ถ้วนทั่วทุกสารทิศอย่างแน่นอน!

เขียวไห่หลงฟังจบก็ตกใจจนอึ้งไป แล้วก็คุกเข่าลงต่อหน้าเ เฉิน แล้วร้องไห้พูดว่า “เซ่เงิน น้องเขยคนดีของพี่ พี่ล้อเล่นจริงๆ น้องก็คิดเสียว่าพี่มันพูดจาไร้สาระออกไปแล้วกัน ปล่อยไป เถอะ…

เย่เฉินถามเขาเสียงเย็นว่า “เป็นไงละ? ไม่อวดเก่งต่อแล้ว หรือ?”

“ไม่อวดแล้ว ไม่แล้ว ไม่อวดเก่งอีกแล้ว………. ตอนนี้เขียวให้ หลงตกใจจนแทบจะช็อกตาย มีหรือจะกล้าเสแสร้งต่อหน้าเยู่เฉิ นอีก

ที่เมืองจินหลิง ถ้าใครถูกท่านหงห้าเปิดค่าบัญชาสังหารเข้า ตามถนนหนทาง ก็คงจะมีแต่คนที่ตามฆ่าเขาอย่างกับฝูงผึ้ง

เพราะมันเป็นการทำงานให้กับท่านทั้งห้า เป็นโอกาสที่ดีที่จะ

ได้ประจบท่านหงห้า
ตอนนี้เเงินก็ถือโทรศัพท์อยู่ แล้วพูดเสียงเย็นว่า “ในเมื่อไม่ เสแสร้งแล้ว ก็ทำให้ผมเห็นความจริงใจของคุณ ไม่เช่นนั้น ผมก็ จะคิดว่า นี่เป็นเพียงการอ่อนขอของคุณในชั่วขณะเท่านั้น ถ้าผม ปล่อยคุณไป พอวันอื่นคุณก็ยังอวดเก่งใส่ผมอีก

เขียวให้หลงใจตุ้มๆ ต่อมๆ รู้สึกได้ว่าเปเฉันคงจะไม่ยอม ปล่อยตนเองไปง่ายๆ แน่ ดังนั้น ก็รีบโขกหัวไปที่พื้นของโรง พยาบาล

โดยไม่รอช้า โขกหัวไปสาม

“เย่เฉิน ผมผิดไปแล้ว! ผมขอโทษ! ให้อภัยผมเถอะ อย่าให้

ท่านหงห้ามาตามฆ่าผมเลย! ” พูดถึงตรงนี้ เซียวไห่หลงก็สะอื้นไห้ ในใจก็รู้สึกผิดอย่างมาก

สมองตนเองมีปัญหาหรือเปล่านะ? ทำไมจะต้องมาอวดเก่ง ใส่ เย่เฉินด้วย มันจะไม่ใช่การรนหาที่ตายหรอกหรือ ท่านหงห้าจะ จับได้ว่ามันเป็นคนหลอกลวง แล้วจะฆ่ามันตอนไหนก็ได้ แต่ว่า ถ้าเยเงินให้ท่านหงห้ามาฆ่าตนเองจริงๆ ล่ะก็ ตนเองกลัวว่าจะ อยู่ไม่ถึงเช้าวันพรุ่งนี้………

ตอนนี้เขียวฉางเฉียนเห็นลูกชายตนเองถูกเเฉินดูถูกจนต้อง คุกเข่าโขกหัว ก็พูดอย่างโมโหว่า “ไอ้เย่เฉิน! อย่ารังแกกันให้ มันมากเกินไป! ”

เย่เฉินก็ถามอย่างแปลกใจว่า “คุณบอกว่าผมรังแกคนมาก เป็นไปอย่างนั้นหรือ?
พูดจบ ก็รีบพูดกับหงห้าว่า “หงห้า คำบัญชาสังหารนั้น เพิ่มไป อีกหนึ่งคน ครั้งนี้ผมจะให้คุณตามฆ่าสองคนพ่อลูก!

ทางฝั่งหงห้าก็รีบพูดว่า “อาจารย์วางใจเถอะครับ ขอเพียงคุณ สั่งมา ต่อให้เป็นเทพองค์ใดผมก็จะจัดการให้เรียบ! คุณบอกมา เลย ว่าสองพ่อลูกนั้น มันชื่อแซ่อะไร!

เขียวฉางเฉียนก็ลงเสียไอหยา ตกใจจนตัวสั่นระริก แม่งเอ้ย……….

ไอ้เย่เฉินคนนี้มันร้ายกาจจริงๆ

ตนเองแค่พูดคำว่า รังแกกันมากเกินไป มันถึงกับจะตามฆ่า ตนเองไปด้วยงั้นหรือ?!

ตนเองก็อายุปูนนี้แล้ว……………………………

ในตอนนี้ นายหญิงใหญ่เซียวก็เหมือนจะรู้สึกว่าสถานการณ์ กลับไม่ได้แล้ว กลัวว่าลูกชายและหลานชายตนเองจะได้รับ อันตราย ก็เลยรีบพูดว่า “เย่เฉิน แกปล่อยสองคนนั้นไป คิดเสีย ว่าวันนี้พวกเราไม่ได้มาที่นี่แล้ว…………

เย่เฉินส่ายหัว “ไม่ได้นะครับ คุณก็มาที่นี่แล้ว ผมจะคิดว่าคุณ ไม่ได้มาได้อย่างไร?”

นายหญิงใหญ่เชียวถามเสียงสั่นว่า “เช่นนั้นจะให้ทำอย่างไร แกถึงจะยอม?”

เย่เฉินพูดนิ่งๆ ว่า “คุณบอกความจริงต่อหน้าชูหมั้นและพ่อตาแม่ยายผม ว่าวันนี้คุณมา มีจุดประสงค์อะไร ถ้าคุณจริงใจพอ ผม ก็จะปล่อยพวกเขาไป คิดเสียว่าพวกคุณไม่ได้มาที่นี่ แต่ถ้า หากว่าไม่จริงใจพอ ก็ขออภัยด้วยค่าบัญชาสังหารนี้ ผมก็คงจะ ต้องสั่งลงไปอย่างแน่นอน!