บทที่ 2314

ในเวลานี้ ตู้ไห่ซิงกับซูจือหยูได้ยินเสียงปืน และพวกเธอก็ ตระหนักได้ในทันทีว่าต้องเกิดอะไรบางอย่างขึ้น ให่ชิงดึง จอห ยูและเอ่ยปากพูด “จ๋อหยู พวกเรารีบออกไปกันเถอะ!!

ซูจือหยูก็รู้เช่นกันว่ามันเป็นเรื่องสำคัญมากๆ ดังนั้นเธอจึงวิ่ง ออกไปพร้อมกับคุณแม่โดยไม่ลังเล

อย่างไรก็ตาม ขณะที่พวกเธอกำลังวิ่งออกมา ก็เห็นคนจำนวน

ไม่น้อยวิ่งอย่างโกลาหลในโถงทางเดิน

ในเวลานี้ หลิวจ้านที่ถือปืนอยู่ จู่ๆ ก็ปรากฏตัวที่ทางเข้าโถง ทางเดิน เขาเล็งปืนไปที่ผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังวิ่งหนี เมื่อมีเสียงปืน ดังขึ้น ท้ายถอยของผู้ชายคนนั้นก็มีเลือดไหลออกมา

หลังจากสิ้นเสียงปืนแล้ว ผู้ชายที่โดนยิงที่ท้ายถอยก็ล้มลงไป นอนกับพื้น และผู้คนที่ตื่นตระหนกโดยรอบๆต่างส่งเสียงกรีด ร้องออกมา

หลิวจ้านพูดด้วยความเย็นชา “ฟังที่ฉันพูดให้ดีๆ ทุกคนไป รวมตัวกันที่ห้องโถง ทุกคนห้ามหนีอีก! มิฉะนั้น มันจะมีจุดจบ เหมือนกับผู้ชายคนนี้!”

เดิมทีคนพวกนี้ กำลังวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนกตกใจ

แต่จู่ๆก็มีคนโดนยิงและเสียชีวิตอยู่ตรงด้านหน้าพวกเขา ซึ่ง เรื่องนี้เป็นการกระตุ้นประสาทของพวกเขาอย่างมาก
ในเวลาแบบนี้ ทุกคนต่างมีแผนการของตัวเองอยู่ในใจ ถ้าตอนนี้ยังยืนกรานที่จะวิ่งหนีอีก เป็นไปได้มากที่จะโดนอีก ฝ่ายยิ่งจนเสียชีวิต

แต่ถ้าตอนนี้ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ทุกคนในงานประมูล รวมทั้งพนักงาน ในงานประมูล อย่างน้อยก็มีหนึ่งร้อยกว่าคน เป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะฆ่าคนทั้งหมด

ดังนั้น ถ้าตัวเองให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี โอกาสที่จะมีชีวิต รอดก็สูงมากๆ

ดังนั้น คนพวกนี้ไม่มีใครกล้าวิ่งหนีอีก แต่ละคนก็ใช้สองมือ จับที่ศีรษะ และหันหลังกลับมา และเดินไปห้องโถงทีละคนๆ

ประตูทางออกของห้องโถงโดนล็อกไว้ และกุญแจก็อยู่ในมือ หลิวจ้าน ดังนั้นคนพวกนี้ไม่มีโอกาสหนีรอดไปได้

ในเวลานี้หลิวจ้านมองเห็นทุกคนเดินไปที่ห้องโถง และตะโกน ใส่โถงทางเดินทันที “ทุกคนที่อยู่ในห้องทำงานและห้องน้ำฟังที่ ฉันพูดให้ดี ฉันให้เวลาพวกคุณแค่หนึ่งนาที รีบเดินมาที่ห้องโถง หลังจากหนึ่งนาทีฉันจะไปตรวจดูทุกห้อง ถ้าฉันพบว่า ใครแอบ หลบซ่อนตัวอยู่ ก็อย่าโทษว่ากระสุนของฉันไม่ปรานี้ละกัน!”

เมื่อพูดจบ เขาก็พูดเสริมว่า “ฉันจะบอกความจริงให้พวกคุณรู้ วันนี้ที่ฉันมาที่นี่ไม่ได้มาหาใครเลย ฉันแค่ถูกตำรวจบีบบังคับจน ต้องหนีเข้ามาที่นี่เพื่อซ่อนตัว ขอแค่พวกคุณให้ความร่วมมือกับ ฉัน รอให้ฉันเจรจากับทางตำรวจจนสำเร็จ ฉันก็จะปล่อยตัวพวก คุณออกไป!”
“อย่างไรก็ตาม ถ้าพวกคุณกล้าเล่นตุกติกกับฉัน ฉันก็จะยิ่ง พวกคุณให้ตายเลย ยังไงซะฉันก็เป็นนักโทษอาชญากร ระดับAและเคยฆ่าคนมาแล้วหลายศพ ถ้าต้องฆ่าคนเพิ่มฉันก็ไม่ สนใจ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ผู้คนที่อยู่ในห้องทำงานทั้งสองข้าง ของโถงทางเดิน ก็เปิดประตูและเดินออกไป

รวมทั้งเถ้าแก่ของเจินเป่าเก๋อที่ชื่อเป่า กุ้ยด้วย เขาก็ล้มเลิก ความคิดที่จะซ่อนตัวในห้องทํางาน เขาใช้สองมือจับศีรษะและ เดินออกจากห้องทำงาน

ในเวลานี้ พนักงานสองคนที่ทำเอกสารให้กับตู้ไม่ชิงก็มอง หน้ากัน และเดินออกจากห้องไปพร้อมกัน

ซูจือหยูถามตู้ให้ชิงเบาๆ “คุณแม่ พวกเราควรทำยังไงดี?

ตู้ไห่ชิงพูด โดยไม่ลังเล พวกเราก็ออกไปกันเถอะ ในเวลา แบบนี้ พวกเราต้องให้ความร่วมมือ ถึงจะมีโอกาสสูงที่จะมีชีวิต รอด!”

ซูจือหยูพยักหน้าเบาๆ

หลังจากนั้น แม่ลูกสองคนนี้ก็ยกสองมือเหนือศีรษะ และเดิน ตามพนักงานสองคนนั้นออกมา

หลิวจ้านจับปืนไว้ตลอด และสังเกตทุกคนที่เดินออกมาจาก ห้องทํางานทั้งสองฝั่ง เมื่อเขาเห็นตู้ไห่ชิงกับซูจือหยูแล้ว เขาก็ รู้สึกโล่งอกทันที
เขารู้แล้ว ผู้หญิงวัยกลางคนสวยๆที่อยู่ตรงหน้าเขาก็คือไม่ ซึ่ง เธอคือสิ่งเดียวที่จะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไป