บทที่ 2304

ผ่านไปสามสิบกว่าปี สิ่งที่เยฉางอิงเหลือไว้ให้เธอมีเพียง ความทรงจำที่ไม่มีวันลบเลือนและรูปถ่ายเก่าๆบางส่วนเท่านั้น ไม่มีอะไรอีกแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาได้ทิ้งสิ่งของแทนความทรงจำให้ตัวเอง เลย แม้แต่ตัวเองอยากจะไปหลุมฝังศพของเยฉางอิงเพื่อกราบ ไหว้ก็ยังเป็นเรื่องยากมากๆ

ในที่สุดฉันก็สามารถซื้อคฤหาสน์หลังเก่าที่เขาเคยพักอาศัย และความรู้สึกในใจของฉันที่เก็บมาสามสิบกว่าปี ในที่สุดเธอก็มี สิ่งๆหนึ่งสามารถยึดเหนี่ยวจิตใจได้

ซูจือหยูมองเห็นแม่ของตัวเองน้ำตาไหลหนองเต็มหน้า เธอ รู้สึกสับสนไปหมด

เธอรู้สึกสงสารแม่ของตัวเองที่ลุ่มหลงในความรักมาหลายสิบ ปี แต่เธอก็เห็นใจพ่อของตัวเองที่มอบความรักให้แม่แต่กลับไม่ ได้ความรักตอบแทนมาตลอดหลายปีเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เธอคิดอีกครั้งก็นึกได้ว่าพ่อของตัว เองแอบมีความสัมพันธ์นอกสมรส และมีลูกนอกสมรสที่อายุน้อย กว่าเธอเพียงแค่ปีเดียว และเธอก็รู้สึกว่าพ่อของตัวเองไม่น่าเห็น อกเห็นใจเลย

หลังจากนั้น เธอก็นึกถึงผู้มีพระคุณของตัวเอง
เมื่อเห็นแม่ของตัวเองลุ่มหลงในความรักมาตลอดชีวิต เธออด ไม่ได้ที่จะถามตัวเองในใจ “ซูจือหยู ถ้าเธอหาผู้มีพระคุณไม่เจอ เธอจะมีชีวิตเหมือนกับแม่ของตัวเองหรือเปล่า ใช้เวลาทั้งชีวิตก็ ออกจากความรักนั้นไม่ได้? ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ แม่ของเธอยัง โชคดีกว่าเธอ อย่างน้อยแม่ของเธอก็ยังรู้จักเยฉางอิง และ เติบโตมาพร้อมกับเยฉางอิง มีประสบการณ์และอดีตร่วมกัน หลายอย่าง เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้มีพระคุณที่เธอคิดถึงอยู่นั้น เขาชื่ออะไรกันแน่….”

ในขณะนี้ ประตูหลังของเงินเป่าเจ๋อ เย่เฉินที่ใส่แมสปิดปาก เดินออกมาจากทางเดินด้านในอย่างรวดเร็ว

หลังจากออกจากประตู เขาก็เงยหน้าและมองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยน้ำตา

นับตั้งแต่พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตตอนที่เขาอายุได้เพียงแค่แปด ขวบ เย่เฉินก็เหมือนกับตู้ไฟชิงตลอดหลายปีที่ผ่านมา และเขาไม่ ได้มีสิ่งที่สามารถยึดเหนี่ยวจิตใจที่มีต่อพ่อแม่ของเขาเลย

เขารู้สึกว่าไม่ชิงโชคดีกว่าตัวเองมากๆ เพราะอย่างน้อยให้ ชิงยังมีรูปภาพเก่าๆบางส่วน แต่เย่เฉินไม่มีรูปถ่ายของพ่อแม่ตัว เองแม้แต่ใบเดียว

หลังจากพ่อแม่เสียชีวิต ทั้งศพของพ่อแม่และข้าวของต่างๆ ใน คฤหาสน์หลังเก่า ได้ถูกส่งไปที่เมืองเป็นจิงในเวลาอันสั้น ตอน นั้นเย่เฉิน ใส่เสื้อผ้าเพียงชุดเดียวแล้วเข้าไปอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตั้งแต่ตอนนั้นเขาได้สูญเสียสิ่งที่สามารถยึดเหนี่ยวจิตใจ ทั้งหมดไปแล้ว

จนกระทั่งไม่นานมานี้ กู้เย็นจงพาตัวเองไปภูเขาเย่หลิงซาน

เพื่อกราบไหว้หลุมศพของพ่อแม่ตัวเอง ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้ด้วย ว่าพ่อแม่ของตัวเองฝังศพไว้ที่ไหน ดังนั้น คฤหาสน์หลังเก่านี้ เป็นสถานที่แห่งเดียวที่เขาสามารถ

รำลึกความทรงจำที่เขามีต่อพ่อแม่ของตัวเอง

ก่อนหน้านี้หนึ่งนาที เยเฉันต้องการที่จะได้คฤหาสน์เก่าหลังนี้ มาครอบครอง

เขารู้สึกว่า ถึงแม้ตัวเองต้องจ่ายร้อยล้านหรือหลายร้อยล้าน เขาก็ต้องซื้อคฤหาสน์หลังเก่านี้ให้ได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อสักครู่ เขาก็ตัดสินใจทันที เขาอยากจะให้ ไห่งสมปรารถนาในสิ่งที่เธอต้องการ

ตอนนี้ เขาไม่ได้รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เขาตัดสินใจ แต่เขาแค่รู้สึก อ้างว้างและโศกเศร้าที่เสียคฤหาสน์หลังเก่าไป

เฉินจื่อข่ายรีบเดินตามออกมา เมื่อเห็นดวงตาของเย่เฉินเต็ม ไปด้วยน้ำตา เขาก็รู้สึกตกใจมากๆ

เขารู้จักเย่เฉินมานาน นี่คือครั้งแรกที่เขาเห็นดวงตาของเยเฉิ นมีน้ำตาไหลออกมา

เขาอดไม่ได้ที่ถอนหายใจ “เขายังเป็นอาจารย์เย่ที่ผู้คนนับไม่ ถ้วนนับถืออยู่หรือเปล่า? เขายังเป็นอาจารย์เที่อยู่ด้านล่างเขาฉางใบและใช้สายฟ้าฆ่าราชาทั้งแปดของตระกูลหรือเปล่า และเขายังเป็นอาจารย์ที่เดินออกมาจากหิมะถล่มตอน พระอาทิตย์ขึ้นหรือเปล่า? ในเวลานี้ เขาเหมือนเด็กน้อยที่หาทาง กลับบ้านไม่เจอ รู้สึกทรมานและทำอะไรไม่ถูก”

ในเวลานี้ เฉินจือข่ายรู้สึกสงสารคุณชายของตัวเอง ในเวลา เดียวกันเขาก็นับถือคุณชายมากขึ้น

เยเฉินไม่ได้ตัดใจจากของรักของตัวเองเท่านั้น แต่เขาเก็บ ความเสียใจทั้งหมดไว้เอง เขายกการไถ่บาปในใจและการมี ชีวิตใหม่ให้กับตู้ไห่ง

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ เดินขึ้นไปข้าง หน้าและพูดเบาๆ “คุณชาย คุณเป็นอะไรมากไหม?”

“ฉันไม่เป็นไร”เย่เฉินโบกมือ กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาและ พูด:”เหล่าเฉิน….คุณขับรถยนต์พาฉันไปคฤหาสน์หลังเก่าหน่อย อาศัยจังหวะที่น้าต้องทำสัญญาซื้อขายคฤหาสน์ ฉันอยากไปที่ คฤหาสน์หลังเก่าอีกครั้ง ถ้าเธอทำสัญญาซื้อคฤหาสน์เสร็จแล้ว ฉันอยากไปคฤหาสน์หลังนั้นคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆอีกแล้ว

เฉินจือข่ายรีบพูดทันที “ได้ครับคุณชาย คุณโปรดรอสักครู่ ฉันจะรีบไปขับรถยนต์มาเลย!!