บทที่ 2271

ตอนยาที่ป้อนให้พ่อของหวังตงเสงี่ยนเพิ่งจะลงไปครึ่งหนึ่ง สองคนแม่ลูกก็ต้องพบกับความประหลาดใจอย่างยิ่งยวด สีหน้า ที่เดิมทีซีดขาวราวกับกระดาษของหวังเฉิงหย่วนใบนั้น พริบตา มีสีแดงเลือดฝาดโผล่ขึ้นมาจางๆ

นี่ก็คือสีของเลือดลมที่แพทย์แผนจีนว่าไว้

เลือดลมของคนที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิต สีหน้าจะดู เปล่งปลั่งมีเลือดฝาด หากเลือดลมไม่เพียงพอ ก็จะเปลี่ยนเป็น ซีดขาวหรืออมเหลือง

เพราะอะไรผู้ที่ป่วยเป็นโรคแทบทุกคนถึงมีสีหน้าขาวซีด แม้แต่ริมฝีปากก็แทบจะไม่มีสีเลือด นั่นก็เพราะเลือดลมใน ร่างกายเหือดหายไปนานแล้ว

พ่อของหวังตงเสงี่ยนก็เป็นเช่นนี้

โรคไตวายร้ายแรงอย่างยิ่ง ทำให้ชีวิตเขาแขวนอยู่บนเส้น ด้ายมานานแล้ว

ตัวคนจึงราวกับพืชที่แห้งเหี่ยวใกล้ตาย โรยราจนถึงที่สุดแล้ว

แต่หลังจากที่ยานี้เข้าปาก ร่างกายเขาก็เริ่มเกิดการ เปลี่ยนแปลงอย่างพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดิน

ภาพเหตุการณ์นี้ ในสายตาสองคนแม่ลูกนั้น จึงราวกับหนังสารคดีที่ฉายทางโทรทัศน์

หนังสารคดีบางเรื่องเพื่อให้เห็นธรรมชาติจากสิ่งมีชีวิตในฤดู หนาวที่เปล่าเปลี่ยวจนถึงฤดูใบไม้ผลิกลับมาเยือนผืนดิน จึง จงใจใช้กล้องวิดีโอตั้งถ่ายแบบเร่งความเร็ว โดยอัตวิดีโอขั้น ตอนทั้งหมดตั้งแต่ป่าไม้ผืนหนึ่งเข้าสู่ฤดูหนาวจนถึงฤดูใบไม้ผลิ ที่อากาศอบอุ่นดอกไม้ผลิบาน จากนั้นค่อยเร่งความเร็วเมื่อออก จ่าย

เช่นนี้ ภายในเวลาไม่กี่วินาทีผู้ชมก็สามารถเห็นกระบวนการ ทั้งหมด ในการเปลี่ยนสภาพของสิ่งมีชีวิตตามธรรมชาติได้

นาทีนั้น ทุกคนต่างถูกความวิจิตรงดงามของธรรมชาติสั่น สะเทือนจิตใจ

สองคนแม่ลูก ในเวลานี้ก็มองเห็นสิ่งมหัศจรรย์เช่นนี้เหมือน

กัน!

หวังเฉิงหยวนพ่อของหวังตงเสงี่ยน ภายในระยะเวลาเพียง สั้นๆ ก็มีความเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือแล้ว

หลังจากที่ผิวของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเปล่งปลั่ง ลมหายใจ ของเขาก็เปลี่ยนเป็นมีพลังมากขึ้นตามไปด้วย โดยผ่านเครื่องวัด ชีพจรที่อยู่ด้านข้างสามารถมองออกได้ว่า ความดันเลือดที่เดิมที ตามากของเขา ภายในเวลาสั้นๆ ก็เริ่มเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว!

ชั่วครู่ให้หลัง หวังเฉิงหย่วนก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น นาทีนี้ สองคนแม่ลูกพลันตื้นตันจนน้ำตานองหน้า
หวังตงเสงี่ยนหัวเราะไปพลางร้องไห้ไปพลางก่อนจะถามด้วย ความห่วงใยว่า “พ่อคะ! พ่อรู้สึกเป็นยังไงบ้างคะพ่อ!

ซุนฟางที่อยู่ด้านข้างก็ร้องไห้ด้วยความดีใจเป็นล้นพ้นเช่น เดียวกัน พร้อมเอ่ยปากถามว่า “เหล่าหวัง คุณรู้สึกดีขึ้นบ้าง ไหม?”

สมองของหวังเฉิงหยวนยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็รีบร้อนถามพวกเธอว่า “นี่ฉันหลับไปนานแค่ไหนแล้ว?”

ซุนยูฟางรีบกล่าวว่า “ยังจะมานอนนานแค่ไหนอะไรอีก…คุณ

สลบไสลมาหลายวันแล้ว!”

“หา?” หวังเฉิงหย่วนอุทานว่า “สลบไปนานขนาดนี้เชียว หรือ?! ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเลยสักนิด? ก็แค่รู้สึกเหมือนว่าหลับไป นานมาก…

หวังตงเสงี่ยนที่อยู่ด้านข้างรีบร้อนถามเขาว่า “พ่อคะ ตอนนี้

พ่อรู้สึกสบายดีไหมคะ?

หวังเฉิงหย่วนนิ่งคิด ตนนั่งตัวตรงขยับแขนขาทั้งสี่เล็กน้อย ก็ กล่าวขึ้นอย่างประหลาดใจว่า “รู้สึกสบายดีมากเลย! เหมือนกับ ว่าไม่มีอาการป่วยเลยสักนิด โรงพยาบาลหาไตให้ฉันได้เหรอ?”

“เปล่าค่ะ” ซุนยูฟางพูดโพล่งออกมา “ไตแบบคุณหาไม่ได้มา ตลอด โชคดีที่เพื่อนของตงเสงี่ยนยาวิเศษมาเม็ดหนึ่ง ถึง ทำให้คุณฟื้นขึ้นมาได้!”

หวังเฉิงหย่วนอุทานว่า “ยาวิเศษ?! ยาวิเศษอะไร?”
ซุนฟางไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดีไปชั่วขณะ จึงรีบร้อนพูดว่า “อ้ยหยา คุณก็อย่าถามมากขนาดนี้เลย คุณไม่ใช่แพทย์แผนจีน สักหน่อย ยาวิเศษ คุณจะไปรู้จักที่ไหนกัน? ควรรีบขอบคุณคุณ เปก่อนดีกว่า!”

พอหวังเฉิงหยวนเงยหน้า ถึงค่อยเห็นเเฉินที่ยืนอยู่ด้านข้าง เขารีบร้อนพูดด้วยความรู้สึกขอบคุณ “คุณเย่ ครั้งนี้ขอบคุณคุณ มากจริงๆ ครับ!”

เย่เฉินยิ้มน้อยๆ กล่าวว่า “คุณลุงหวังไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ ผมกับตงเสงี่ยนเป็นเพื่อนสนิทกัน เรื่องพวกนี้ไม่ลำบากเลยครับ

ซุน ห่างอดทอดถอนใจออกมาไม่ได้ “เหล่าหวัง ฉันเห็นว่า ตอนนี้สีหน้าอาการของคุณดีมากแล้ว คิดว่าสภาพร่างกายจะ ต้องดีขึ้นมากแน่ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันให้หัวหน้าฝ่ายเฉินมาตรวจ คุณสักหน่อยแล้วกัน!

หวังตงเสงี่ยนที่อยู่ด้านข้างรีบร้อนถามเเฉินเสียงค่อยว่า “หากให้หมอมาตรวจจะไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”