บทที่ 227 เกือบจะเป็นเรื่องใหญ่ (1)

ติ้วของเย่เฉินขมวดแน่น

เขาไม่ใช่คนตระกูลเขียว ไม่มีความรู้สึกที่เป็นความสัมพันธ์ อะไรในครอบครัว ดังนั้น แต่มองไปก็ดูออกแล้วว่า นายหญิง ใหญ่เขียวกำลังใช้แผนแกล้งเสียใจ

ตอนนี้ตระกูลเซียวตกอยู่ในจุดบอด ถ้ายังไม่ได้ผ่อนคลายลง ละก็ บริษัทเซียวซื้อก็จะต้องพังทลายลง นายหญิงใหญ่ก็จะตกอับ ลง ในพริบตา

คนอย่างเธอนั้น รักศักดิ์ศรีมาทั้งชีวิต ยอมตายแต่ไม่ยอมจน ไม่ยอมตกอับ ดังนั้นก็จะต้องคิดหาทางพลิกสถานการณ์ให้ได้

ก่อนหน้านี้เธอบังคับข่มขู่เขียวชูหน แต่เซียวซูหนก็ไม่ได้ให้

โอกาสเธอ

เธอก็ใช้เงินมาหลอกล่อ เลือกช่องทางจากทางฝั่งหม่าหลัน แต่หม่าหลั่นก็เกลี้ยกล่อมเซียวซูหนไม่สำเร็จ

ตอนนี้ เธอก็เปลี่ยนจุดสนใจมาเป็นเซียวฉางควนแทน แล้วก็ เตรียมใช้แผนเสียอกเสียใจ เพื่อหาช่องทางจากฝั่งเขียวฉางควน

นี่ก็น่าจะเป็นแผนสุดท้ายของเธอแล้ว

ตอนนี้เชียวฉางควนเหมือนจะติดกับดักแล้ว เขารู้สึกว่าปมในใจถึงคลายออก ในใจก็เริ่มบังเกิดเป็นความเคารพในตัวผู้เป็นแม่

ดังนั้น เขาก็เลยพูดน้ำตาไหลว่า “แม่ครับ จริงๆ แล้วในใจผม ก็ไม่ได้จะโทษแม่เลย ผมรู้ว่าผมไม่เอาไหนเอง ผมมีความ สามารถ

สู้พี่ใหญ่ไม่ได้ และไม่ได้แข็งแกร่งเท่าพี่ใหญ่ ไม่ได้เกิดมาเพื่อ ทำการใหญ่ ทำให้ผิดหวัง ผมขอโทษครับ……..

นายหญิงใหญ่เซียวก็จับมือเขา จับมือไป พูดสะอื้นไปว่า “ลูก แม่ แกเข้าใจหัวอกของแม่ แม่ก็ตายตาหลับแล้ว! ”

พี่ใหญ่เชียวฉางเฉียนที่ยืนด้านข้าง ก็รีบขึ้นหน้าไป พูดบีบ น้ำตาว่า “แม่ครับ อย่าพูดคำตายอะไรพวกนั้นสิครับ ผมและฉาง ควน

เสียพ่อไปแล้ว จะเสียแม่ไปอีกไม่ได้แล้วนะ!

นายหญิงใหญ่เซียวเช็ดน้ำตา แล้วก็ปลอบลูกชายไปว่า “พวก แกสองคนพี่น้องรักแม่ แม่ตายไปก็นอนยิ้มในปรโลกแล้วละ

พูดจบ ก็ต่ออีกว่า “พวกแกนะ จะต้องสามัคคีกันไว้ มีเพียง ความสามัคคีของพี่น้อง! ถึงจะเจริญรุ่งเรือง คนโบราณบอกไว้ ว่า พี่น้องร่วมใจ! ก็จะได้มาซึ่งทองค่า! ถ้าพวกแกสองคน ทำงานด้วยกันได้ มีหรือตระกูลเซียวจะไม่เจริญรุ่งเรือง? ! ”

เขียวฉางเฉียนพยักหน้ารัวๆ “แม่ครับ แม่พูดถูก ผมเข้าใจ แล้ว หลังจากนี้ก็จะร่วมมือร่วมใจกับฉางควน ร่วมกันทำให้ ตระกูลเซียว
ยิ่งใหญ่กว่าเดิม”

เขียวฉางควนก็มีใบหน้าที่ตื่นเต้น มองไปก็รู้ว่าติดกับดักเข้า เสียแล้ว

ในใจเเงินก็ถอนหายใจ นายหญิงใหญ่ช่างร้ายกาจจริงๆ พูดแค่สองสามคํา ก็ลากเอาพ่อตาตนเองไปเป็นพวกแล้ว เรียบร้อย

จริงด้วย!

เขียวฉางควนก็ถูกคำพูดของเธอและพี่ใหญ่เกลี้ยกล่อม พูด อย่างซาบซึ้งว่า “แม่วางใจเถอะครับ ผมจะร่วมมือร่วมใจกับพี่ ใหญ่ครับ!

นายหญิงใหญ่เชียวได้ยินดังนั้น ก็ตื่นเต้นขึ้นมา แล้วพูดว่า “ดี เลย! ดีจริงๆ ! ดีมากเลย

ในตอนนั้นเอง นายหญิงใหญ่ก็พูดกับสองพี่น้องเดียวไม่หลง และเซียวเวยเวยที่ก้มหน้ามาตลอดว่า “พวกแกสองคนรีบไป ขอโทษ

เซียวซูหนกับเเฉิน ถึงแม้พวกแกสองคนไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ ของซูหน แต่ก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เลือดมันย่อมข้นว่า พวก แกจะไป

เคืองอะไรกับชูหนแล้วก็เย่เฉินด้วยเล่า?”

พูดไป นายหญิงใหญ่ก็มองเขียวเวยเวย แล้วตวาดว่า “เว้ย! โดยเฉพาะเธอ วันนี้ตอนที่พิธีเปิดกิจการ เธอยังจะลงมือกับลูกฝ่าย

พี่ตนเองอีก? เธอไปกินดีหมีดีเสื้อมาจากไหนถึงได้กล้า? ยังไม่ รีบไปขอโทษพี่เขาอีก!

สองพี่น้องก็รีบโค้งคำนับขอโทษ ปากก็พูดอย่างเคารพว่า “ช หวั่น ก่อนหน้านี้พวกเราผิดไปแล้ว! ขออภัยด้วย! ต่อไปพวก เราจะไม่ทำเรื่องที่มีผลกระทบต่อเธออีกแล้ว!

เซียวซูหนก็ทำอะไรไม่ถูก เธอไม่เคยเห็นเขียวให้หลงและ เชียวเวยเวยยอมขอโทษใครมาก่อน หลายปีมานี้ สองพี่น้อง จะต้องไม่ถูกกับตนเองมาโดยตลอด

แต่ว่า เห็นที่ทั้งสองก็ได้ขอโทษไปแล้ว เซียวซูหนก็พูดตอบ ไปดีๆ ว่า “เรื่องที่ผ่านไปแล้ว ก็ให้ผ่านไปเถอะ………..