บทที่ 2262

เขาเป็นคนบงการอาโซ่งให้ฆ่าทิ้งด้วยตนเอง อย่างนั้นความ ผิดฐานฆ่าคนโดยเจตนาข้อนี้ของตนก็หนีไม่พ้นแล้ว!

เพราะอย่างไรในกฎหมายหัวเซีย การยุยงให้ผู้อื่นกระทำผิด

ตัวการสำคัญต้องได้รับโทษ

เขายุยงให้ลูกน้องฆ่าคน ต่อให้เขาไม่ได้ลงมือด้วยตัวเอง ก็ตาม หากว่าขึ้นศาลแล้ว ขั้นต่ำก็โทษจำคุกตลอดชีวิตแล้ว!

หากเพิ่มความผิดที่เคยวางยาพิษบิดาของหวังตงเสงี่ยน เข้าไปอีก อย่างนั้นเป็นไปได้ว่าอาจเป็นโทษประหารชีวิต…

คิดมาถึงตรงนี้ อารมณ์เขาพลันดิ่งลง คุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง

ตุ้ม พร้อมกับร้องห่มร้องไห้พูดว่า “ฉันขอโทษ ทั้งหมดเป็นเพราะ

ฉันเลอะเลือนไปชั่วขณะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ…ฉันไม่ได้ตั้งใจ…

เย่เฉินสะบัดฝ่ามือลงไปที่หน้าเขา แล้วซักถามว่า “แกบงการ ให้ลูกน้องฆ่าคน ยังจะบอกว่าตัวเองไม่ตั้งใจอีก? แกกำลังล้อฉัน เล่นเหรอ?!”

Walterกุมใบหน้า ร้องห่มร้องไห้พูดว่า “ฉัน…ฉันก็แค่ถูกผีเข้า สิง…ฉันอยากได้หวังตงเสงี่ยน ฉันอยากให้หวังตงเสงี่ยนลาออก จากเหากรุ๊ป มาช่วยขยายกิจการของตระกูลเราในหัวเซี่ย ฉัน อยากให้เธอล้วงความลับทางธุรกิจของเหากรุ๊ป ช่วยเหลือฉัน ให้ยืนได้อย่างมั่นคงในหัวเซียด้วยความรวดเร็วที่สุด…ดังนั้น ดังนั้นฉันถึงคิดแผนการ ออกมา อยากบีบให้เธอยอม

พอหวังตงเสงี่ยนได้ยินเช่นนี้ เจ้าตัวก็โกรธจนเกินต้าน

หวังตงเสงี่ยนที่มักจะทำตัวสุภาพเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้คนเสมอมา ในขณะนี้ควบคุมตัวเองไม่ได้โดยสิ้นเชิง เธอโกรธเสียจนตบ หน้าWalterไปหนึ่งฉาด บริภาษด้วยความโมโหสุดขีด “เพราะ อะไร?! เพราะอะไรนายต้องทำแบบนี้ด้วย?! ชีวิตของพ่อฉัน หรือ ว่าเป็นแค่เบี้ยที่นายเอาไว้ใช้ขยายธุรกิจของตัวเอง เติมเต็ม สันดานเดรัจฉานของตัวเอง? ทำไมนายถึงปองร้ายแบบนี้?! นาย บอกฉันสิ เพราะอะไร!!!

มารดาของหวังตงเสงี่ยนฟังมาถึงตรงนี้ เจ้าหล่อนเลือดลมขึ้น ด้วยความโมโหเช่นเดียวกัน เธอตัวสั่นด่าทอออกมาว่า “แก….ไอ้ คนเดรัจฉาน!!! แกคืนชีวิตของสามีฉันมา!!!!

กล่าวจบ เธอก็รู้สึกศีรษะวิงเวียนขึ้นมาฉับพลัน ต่อมาก็สูญ เสียความรู้สึกนึกคิด ล้มลงไปกับพื้นทันที

หวังตงเสงี่ยนสีหน้าตกใจสุดขีด ตะโกนออกมาอย่างไม่รู้ตัว “แม่!”

เย่เฉินรีบร้อนพยุงมารดาของหวังตงเสงี่ยนเอาไว้ จากนั้นก็ ตรวจดูลมหายใจของเธอประเดี๋ยวหนึ่ง พบว่าเธอแค่เลือดไป เลี้ยงสมองไม่พอเหตุเพราะความโกรธครอบงำจิตใจ ไม่มี อันตรายถึงแก่ชีวิตอะไร ด้วยเหตุนี้จึงประคองเธอไปนอนลงที่ โซฟาอย่างแผ่วเบา
เวลานี้ Walterกุมใบหน้า ร้องห่มร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลด้วย ความเจ็บพลางกล่าวว่า “ตงเสงี่ยน ขอร้องล่ะอภัยให้ฉันครั้งนี้ ด้วย ฉันโทรหาลูกน้องที่อเมริกาได้ทันที ให้พวกเขาทำการผ่าตัด บริจาคไตตอนนี้เลย พรุ่งนี้ก็จะส่งมาเปลี่ยนให้คุณลุงแต่เช้า…

“ฉันยังสามารถให้เงินชดเชยแก่พวกเขาเป็นเงินสิบล้าน ดอลลาร์สหรัฐ หากสิบล้านไม่พอล่ะก็ งั้นก็ยี่สิบล้าน…

พูดจบ Walterก็ร้องไห้อ้อนวอนว่า “ตงเสงี่ยน ขอร้องเธอล่ะ ให้โอกาสฉันสักครั้ง ขอร้องเธอล่ะ อย่ามอบฉันให้ตำรวจเด็ด ขาด!”

Walter ในเวลานี้ ที่กลัวมากที่สุด ไม่ใช่เเฉินจะทำกับตัวเอง อย่างไร

เขารู้สึกว่าอย่างมากสุดก็แค่กระทืบตนยกหนึ่ง แต่ที่ตนกังวล

อย่างแท้จริงคือสำนักงานอัยการของหัวเซี่ย

ตนอย่างไรก็ไม่ใช่คนหัวเซี่ย ไม่ได้มีเส้นสายอยู่ที่หัวเซียมา กนัก หากตนถูกตำรวจจับตัวไปจริง แล้วเกิดถูกดำเนินคดีขึ้นมา เช่นนั้นตนคงถูกตัดสินโทษประหารชีวิต

Walterยังคงเข้าใจในกฎหมายของหัวเซียอยู่บ้าง หากมีโทษ ประหารชีวิต ต่อให้ปรับปรุงตัวอยู่ในคุก หากไม่ถึงยี่สิบปีก็อย่า ได้คิดจะออกมา

แต่เขาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลหมื่นล้านในสหรัฐ ที่ผ่าน มามีชีวิตอย่างลูกคุณหนูที่อยู่บนจุดสูงสุดใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายทำตัว ตามอำเภอใจไร้เหตุผลอย่างไรก็ได้ หากให้เขาติดคุกยี่สิบกว่าปีฆ่าเขาให้ตายไปเสียเลยยังจะดีกว่า

หวังตงเสงี่ยนได้ยินค่าอ้อนวอนของเขา ก็พลันโกรธจนตัวสั่น ขึ้นมาทันที!

เธอจ้อง Walterเขม็ง ด่าทอด้วยเสียงเย็นซาว่า “ฉันจะบอกให้ นะWalter! ไม่ว่าอย่างไร ฉันไม่มีทางยอมให้นายหลุดพ้นจาก การลงโทษทางกฎหมายไปได้! นายรอก่อน ฉันจะโทรแจ้ง ตำรวจให้มาจับนายเดี๋ยวนี้!”

Walterตกใจจนร้องไห้โฮ พลางร้องโหยหวนออกมาว่า “อย่า นะตงเสงี่ยน…ฉันขอร้องเธอล่ะตงเสงี่ยน…อย่าส่งตัวฉันให้ ตำรวจเลยนะ! ต่อให้เธอไม่ยกโทษให้ฉันก็ตาม ก็ต้องคิดถึงชีวิต ของคุณลุงด้วย! หากฉันถูกจับตัวไปจริง ใครจะไปหาไตให้เธอ? ใครจะมาช่วยชีวิตพ่อเธอกัน?! เธอในฐานะลูกสาว คงไม่อาจม องพ่อเธอตายไปเฉยๆ ได้หรอกนะ?!”