บทที่ 2260

เย่เฉินยิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าเสียหายต่อเศรษฐกิจ มากสุดฉัน ชดใช้ให้แก ฉันชิลล์ๆอยู่แล้ว ก็แค่เงินปะ? แกลองถามที่เมือง นหลังดู ว่าอาจารย์เขาดแคลนเงินเมื่อไหร่กัน?

Walterยังอยากคิดหาข้ออ้างปฏิเสธ แต่เย่เฉินได้เอากล้อง หน้าจอไว้ที่หน้าเขาแล้ว

จะว่าไป ระบบการจดจําใบหน้าของมือถือใช้ดีมากจริงๆ

แม้แก้มของ Walterจะบวมเปล่ง มือถือยังคงปฏิบัติการปลด ล็อกผ่านใบหน้าของเขาได้อยู่ดี มือถือของWalterเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด แต่สำหรับเย่เฉิน

แล้ว ไม่ได้เป็นปัญหาใดๆเลย

แม้เข้าไม่เคยเรียนมหาวิทยาลัย แต่ตอนเด็กๆเข้าได้รับการ ศึกษานานาชาติขั้นสูง เหมือนกับโรงเรียนนานาชาติในตอนนี้ เติบโตมากับการเรียนในสภาพแวดล้อมหลายภาษาตั้งแต่เด็ก

โดยเฉพาะแม่ของเย่เฉิน โดยส่วนตัวเป็นคนเชื้อสายจีนของ สหรัฐอเมริกา ภาษาอังกฤษเป็นหนึ่งในภาษาแม่ของเธอ และเธอ ได้รับการศึกษาผู้ดีขั้นสูงตั้งแต่ยังเด็ก แต่เพียงชำนาญภาษา อังกฤษและภาษาจีน ภาษาญี่ปุ่น ภาษาฝรั่งเศสอีกทั้งภาษาสเปน ล้วนเข้าใจอย่างลึกซึ้ง

ที่หัวเซีย คนหนึ่งได้หลายภาษาเหมือนจะเจอได้น้อยมาก นี่หลักๆเป็นเพราะแต่เดิมหัวเซียไม่ได้เป็นประเทศลี้ภัย ประชากร พันกว่าล้านคน โดยส่วนใหญ่ล้วนพูดภาษาจีน

แต่สหรัฐอเมริกาไม่เหมือนกัน

แต่เดิมสหรัฐอเมริกาเป็นประเทศลี้ภัยประเทศหนึ่ง มีคนยุโรป ที่พูดภาษาอังกฤษเยอะ และมีคนหัวเซียที่พูดภาษาจีนมากเช่น กัน เพราะอยู่ใกล้กับแม็กซิโกมาก ดังนั้นคนที่พูดภาษาสเปน เยอะมาก

นอกจากนี้ ประเทศญี่ปุ่น เกาหลี เวียดนามของเอเชีย เยอรมัน ฝรั่งเศส อิตาลีของยุโรป ในช่วงสองร้อยปีมานี้ ล้วนมีผู้ อพยพจํานวนมากเดินทางลงหลักปักฐานที่สหรัฐอเมริกา

ใช้ชีวิตอยู่ในสิ่งแวดล้อมแบบนี้ ข้อดีที่สุดก็คือได้เจอกับภาษา และวัฒนธรรมของแต่ละพื้นที่ของโลก

ดังนั้น เย่เฉินจึงได้ประโยชน์จากแม่ ได้พื้นฐานภาษาที่ดีมาก

มาตั้งแต่เด็ก

เปิดมือถือของWalter เรื่องแรกที่เเฉินทำคือเปิดข้อความ และวีแชท

แม้จะเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด แต่ดูๆแล้ว ก็ไม่ยากอะไรเลย

Walterตกใจจนหน้าซีด เขากล่าวอย่างเกือบสิ้นหวังว่า “คุณดู ข้อความของผมไม่ได้! นี่มันผิดกฎหมายนะ!”

เย่เฉินพลางเปิดดู พลางพูดเย็นชาว่า “หุบปากของแกไปซะ มิ เช่นนั้น ฉันจะหักมืออีกข้างของแกด้วย!!
Walterตื่นตระหนกสุดๆ ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีแล้ว

ถ้าหุบปากตอนนี้ เย่เฉินต้องเจอหลักฐานที่ตนวางยาพ่อของ หวังตงเสงี่ยนจากบันทึกสนทนาแน่ๆ

แต่ ถ้าตนไม่หุบปาก แล้วผลลัพธ์จะเป็นอย่างไรกัน?

มากสุดก็แค่โดนเยเฉินหักมืออีกมืออีก จากนั้นก็รอให้เยเฉิน เอาหลักฐานออกมา…

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เขาเสียใจสุดๆ ในใจคร่ำครวญว่า “กูแม่งเป็น นักสู้ที่โง่จริงๆ! ทำไมต้องมาโรงพยาบาลตอนนี้ด้วยวะ… ทำไม! ถ้าคืนนี้ไม่มา บางทีก็ไม่ต้องเจอกับไอ้เหี้ยนี่! ถ้าไม่ เจอไอ้เหี้ยนี่ ก็ไม่ต้องถูกทรมานอย่างอนาถแบบนี้! ”

“ถูกทรมานก็ว่าแล้ว! ถ้ามันเจอหลักฐานที่สั่งการให้คนอื่น วางยาพ่อของหวังตงเสงี่ยนล่ะ งั้นกูก็จบเห่นะ! ตำรวจของหัว เซี่ยจะต้องฟ้องกู ในคดีฆ่าโดยไตร่ตรองแน่ๆ…

“ถ้าเป็นแบบนั้น ไม่ใช่ว่ากูต้องเผชิญติดคุกอย่างน้อยเจ็ดแปด ปี ถึงขั้นหลายสิบปีเหรอวะ?! “