บทที่ 2253

เมื่อหวังตงเสงี่ยนได้ยินคำพูดนี้ ก็ก้มหน้าลงอย่างไม่รู้ตัว

เธอในขณะนี้ อดที่จะหมดอาลัยในใจไม่ได้ “คุณชายพูดถูก แล้วค่ะ สถานการณ์ของพ่อเป็นแบบนี้เปลี่ยนไปในทางที่เลว ร้ายอย่างเร็วทุกวัน ไม่เห็นความหวังอะไรเลยแม้แต่น้อย…

“ความหวังเดียว ก็คือไตที่เข้าคู่กันได้ที่Walterหาเจอที่ สหรัฐอเมริกา…

“แต่ เงื่อนไขที่Walterเสนอมา มันช่างเป็นการดูถูกสุดๆต่อ

คุณธรรมและบุคลิกของฉันมาก… “แต่ ถ้าฉันไม่ชอบรับข้อเสนอของเขา ก็ต้องเตรียมใจที่พ่อจะ จากไปได้ทุกเมื่อ…

พูดถึงจุดนี้ น้ำตาคลอเต็มเบ้าของหวังตงเสงี่ยน จู่ๆน้ำตาก็ ไหลออกมาจากตา ไหลลงที่พื้นปูนที่เยือกเย็นอย่างควบคุมไม่ได้

จากนั้น ความรู้สึกที่หวังตงเสงี่ยนสะสมมาหลายวันจู่ๆได้ ระเบิดออกมาทันใด นั่งยองๆลงบนพื้นอย่างช้าๆ กอดหัวแล้ว ร้องไห้ออกมา

เย่เฉินเห็นหวังตงเสงี่ยนที่แข็งแกร่งมาตลอด นึกไม่ถึงว่านาที นี้จะกอดหัวร้องไห้เบาๆออกมา ในใจก็อดที่จะเจ็บปวดใจไม่ได้ คิดในใจว่า “เธอต้องไร้ซึ่งทางออกแล้วเป็นแน่ อารมณ์ถึงได้ ทรุดได้ขนาดนี้…”
เมื่อนึกถึงจุดนี้ เขานั่งยองๆลงด้านหน้าของหวังตงเสงี่ยน ตบ ไหล่ของเธอเบาๆ กล่าวอย่างจริงจังว่า “ตงเสงี่ยน หาไตไม่เจอก็ ไม่ต้องเครียดนะ ผมมีวิธีที่ดีกว่าช่วยพ่อคุณ เทียบกับการหาได แล้ว ยังสามารถให้คุณท่านไม่ต้องเจ็บปวดกับมีดบนเตียงผ่าตัด อีกด้วยนะ”

หวังตงเสงี่ยนได้ยินดังนี้ ก็อดที่จะเงยหน้าขึ้นมาไม่ได้ มองเ เฉินด้วยสีหน้าตะลึง สะอื้นแล้วกล่าว “คุณชายคะ…คุณพูดจริง หรือเปล่าคะ…”

“จริงแท้แน่นอนครับ” เยเฉินพยักหน้า ยื่นมือเปิดประตูรถข้าง คนขับ พูดกับหวังตงเสวียนว่า “ขึ้นรถ! ไปโรงพยาบาลรักษา ร่างกายของพ่อคุณให้หายก่อน แล้วค่อยไปหา ว่าใครเป็นคน วางยาพ่อคุณกันแน่!

ตอนที่หวังตงเสวียนได้สติกลับมา เย่เฉินได้เปิดประตูรถข้าง คนขับแล้ว แล้วยังดันหลังของเธอเบาๆ ดันเธอเข้าไปที่ประตูรถ

หวังตงเสงี่ยนย้อนกลับไปคิดคำพูดที่เขาพูดไว้ก่อนหน้านี้ แล้ว ถามอย่างไม่เชื่อว่า “คุณชาย…คุณ…คุณมีวิธีรักษาพ่อฉันหาย จริงๆเหรอคะ??”

เย่เฉินพยักหน้า มองแววตาที่แดงของเธอ กล่าวอย่าง จริงจังว่า “ในเมื่อผมพูดแล้ว ก็ต้องได้ครับ!”

หวังตงเสงี่ยนกล่าวด้วยจิตใต้สำนึกว่า “แต่…แต่…แต่หมอบ อกว่า ไตวายเฉียบพลันไม่สามารถกลับสู่สภาพเดิมได้นิคะ…”

เย่เฉินกล่าวอย่างชัดเจนว่า “หมอทำให้กลับสู่สภาพเดิมไม่ได้ไม่ได้หมายความว่าผมเเฉินทำไม่ได้”

พูดพลาง เย่เฉินหยิบยาที่เดิมที่เตรียมไว้ให้หวังตงเสงี่ยนออก มาจากในกระเป๋า แล้วกล่าว “เดิมที่ยาเม็ดนี้เตรียมไว้ให้คุณ คุณเอาไปนะ เดี๋ยวพอไปถึงโรงพยาบาลก็ป้อนให้พ่อของคุณ รับรองกินยาโรคหาย!”

หวังตงเสงี่ยนอ้าปากค้างอย่างตะลึง “คุณ…คุณชาย คุณบอก ว่ายานี้เดิมที่เตรียมไว้ให้ฉันเหรอคะ? หรือคุณรู้เรื่องที่พ่อฉัน ตั้งนานแล้ว?”

เย่เฉินส่ายหน้า กล่าว “ที่วันนี้ผมจัดงานเลี้ยงอาหาร หลักๆคือ เพื่อขอบคุณตอนวันตรุษจีนที่ทุกคนไปสวัสดีปีใหม่ที่บ้านผมและ เสียเงินไปไม่น้อย ดังนั้นจึงได้เตรียมยาช่วยหัวใจที่รักษาหลาย โรคให้หนึ่งเม็ด แม้ยาเม็ดนี้จะไม่แรงขนาดยาอายุวัฒนะ แต่ก็ เพียงพอที่จะรักษาอาการของพ่อคุณได้

หวังตงเสงี่ยนได้ยินดังนี้ ก็รู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่

เธอถามด้วยจิตใต้สำนึกว่า “คุณชายคะ…ยารักษาพ่อฉัน ให้หายได้จริงๆเหรอคะ?”

เย่เฉินกล่าว “รักษาให้หายได้มั้ยนั้น รอให้ถึงโรงพยาบาลคุณ ก็จะรู้แล้ว รีบขึ้นรถเถอะ!”

แม้หว้งตงเสงี่ยนจะไม่มั่นใจ100% ว่ายาเม็ดนี้ของเยเฉินจะ รักษาพ่อของตัวเองได้หรือไม่กันแน่ แต่ความรู้สึกของเธอใน ตอนนี้ตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ รีบพยักหน้า ในการเร่งของ เย่เฉิน เธอจึงขึ้นไปนั่งบนรถ
จากนั้น เย่เฉินสตาร์ทรถ ขับไปที่โรงพยาบาลชุมชนเมืองจีน หลิงด้วยความเร็ว