บทที่ 2249

สำหรับเย่เฉินแล้ว ยาช่วยหัวใจก็แค่สิ่งที่ธรรมดา ไม่มีค่าอะไร

แต่ สำหรับคนอื่น ไม่กล้าพูดว่าสิ่งนี้สามารถยืนอายุได้ แต่ อย่างน้อย ในช่วงสำคัญที่สุด มีฤทธิ์ในการรักษาชีวิต

มีมัน อยู่ในช่วงสำคัญเท่ากับมีชีวิตเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง ซึ่งหวั่นถึงเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด

ถ้าไม่ใช่เพราะมียาที่ติดตัวเม็ดหนึ่ง นาทีนั้นที่เธออยู่ที่ประเทศ ญี่ปุ่น ก็เหมือนกับคนอื่น วิญญาณแตกสลายที่แดนไกลไปแล้ว ดังนั้น ก้นลึกในใจของทุกคน ล้วนตื่นเต้นถึงขีดสุด เย่เฉินแบ่งยาเป็นคนๆไป จากนั้นพูดกับทุกคนว่า “ทุกท่าน

เก็บยาไว้ให้ดีนะครับ เราทานข้าวกันต่อ

ทุกคนจึงได้เอากล่องไม้ที่ใส่ยาไว้ในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง ยืนขึ้นกลับไปที่นั่ง

มื้ออาหารดำเนินต่อ ดื่มกับความสุข

จนกระทั่งกลางคืนสามทุ่ม งานเลี้ยงสิ้นสุดลง หวังตงเสวียน ยังคงไม่ติดต่อหาเย่เฉินอยู่ดี

หลังจากที่เเฉินใช้ปราณทิพย์สลายแอลกอฮอล์ที่อยู่ใน ร่างกายจนหมด จึงได้ขับรถออกจากคฤหาสน์ของบ้านฉินกาง จากนั้นหยิบมือถือขึ้นมา เตรียมจะโทรหาหวังตงเสงี่ยน ถามเธอว่าเจอปัญหาอะไรหรือเปล่า

และขณะนี้ หวังตงเสงี่ยนกำลังอยู่ในบ้าน รอผลของเจ้าหน้าที่ สืบสวนคดีอาชญากรรมฝั่งตำรวจอย่างร้อนรน

ที่บ้านมีเจ้าหน้าที่สืบสวนคดีอาชญากรรมมืออาชีพไปๆมาๆ หลายสิบคน ดำเนินการตรวจสอบอย่างรอบด้านทั้งหลัง แต่ตอน นี้ยังไงหาที่มาของสารพิษไม่พบว่าอยู่ไหน

ในขณะเดียวกันนี้เอง จู่ๆมือถือที่อยู่ในกระเป๋าของหวังตงเส วียนก็ดังขึ้น

เธอตกใจกับเสียงเตือนมือถือ รีบหยิบมือถือออกมา พบว่า เป็นสายจากเย่เฉิน จึงเพิ่งจะนึกออกว่าตัวเองตกลงกับเย่เฉินไว้ ว่าคืนนี้จะไปงานเลี้ยงอาหารค่ำที่เขาจัดขึ้น

แต่ เมื่อดูเวลาบนมือถือ ก็สามทุ่มเข้าไปแล้ว!

เธอตกใจกับเวลาจนอ้าปากค้าง คิดในใจว่า “ทำไมแว็บเดียว ก็สามทุ่มแล้วนะ?! แย่ล่ะ ฉันลืมเรื่องเวลาไปเลยอะ…ผิดนัก คุณชาย คุณชายคงไม่ตำหนิฉันหรอกนะ?”

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เธอรีบรับสาย แล้วกล่าวอย่างขอโทษมากว่า “คุณชายคะ…ขอโทษมากจริงๆนะคะ ที่…ที่บ้านของฉันมีปัญหา นิดหน่อย ลืมเวลาไปเลยค่ะ…ขอโทษนะคะ…”

เย่เฉินฟังความเคร่งเครียดของเสียงเธอ จึงได้เอ่ยปากว่า “ไม่ เป็นไรครับ ที่ผมโทรมาไม่ได้จะมาตำหนิคุณ หลักๆคืออยากถาม ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ ต้องการความช่วยเหลือมั้ย?”
หวังตงเสงี่ยนรีบกล่าวว่า “คุณชายคะ ฉันไม่ต้องการความ ช่วยเหลืออะไรค่ะ จู่ๆที่บ้านก็เกิดเรื่องขึ้น จัดการมาตลอดคืน สุดท้ายยุ่งจนลืมเวลาไปเลยค่ะ…

เย่เฉินกล่าวอย่างตั้งใจว่า “ถ้ามีเรื่องอะไรให้ช่วย ห้ามเกรงใจ เด็ดขาดนะครับ บอกมาได้เลย”

หวังตงเสวียนนาทีนี้ ในใจซาบซึ้งมาก และจู่ๆก็นึกถึงยาอายุ วัฒนะ

“ยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ด เพียงพอที่จะจัดการปัญหาทั้งหมดที่

พ่อเผชิญอยู่ในตอนนี้

“แต่ ค่าของยาอายุวัฒนะ ช่างสูงเสียเหลือเกิน”

“หนึ่งเม็ดนิดๆหน่อยๆก็ขายเป็นสองพันล้านหยวน แล้วฉันจะ มีปัญหาซื้อได้ไง?”

“ในเมื่อฉันไม่มีปัญญาซื้อ หรือฉันต้องไปขอคุณชายสักเม็ด มั้ย?”

“แล้วฉันมีดีอะไรที่จะไปเอ่ยปากขอได้ล่ะ?”

เมื่อนึกถึงจุดนี้ ในใจของเธอห่อเหี่ยว ปากแข็งพูดไปว่า “ขอบคุณความหวังดีของคุณชายนะคะ ฉันจัดการเองได้ค่ะ ไม่ ได้ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงของคุณ ขอโทษจริงๆนะคะ….

เย่เฉินกล่าวว่า “งานเลี้ยงช่างมัน คุณทำธุระที่บ้านก่อน ไว้วัน หลังเราค่อยนัดกันงานเลี้ยงหน้าก็ได้”