บทที่ 2228

เมื่อโทรติด หวังตงเสงี่ยนได้กล่าวอย่างเคารพว่า “คุณชาย มี อะไรให้รับใช้คะ?”

เย่เฉินหัวเราะ “ไม่มีอะไรจะสั่งการครับ ยังคงเป็นเรื่องนั้นที่พูด เมื่อวาน คืนนี้ว่างมั้ย? ถ้าว่าง มาที่บ้านประธานฉิน ตอนตรุษจีน พวกคุณมาหาผมที่บ้าน แต่ตั้งแต่ตรุษจีนมาจนถึงตอนนี้ ยังไม่ได้ ร่วมกันทานข้าวกับทุกคนเลย รู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่”

หวังตงเสงี่ยนหัวเราะอย่างกล้ำกลืน แล้วกล่าว “คุณชายคะ คุณจะเกรงใจกับฉันขนาดนี้ทำไมกัน…

เย่เฉินหัวเราะแล้วกล่าว “เฮ้อ นี่ไม่ใช่เรื่องเกรงใจไม่เกรงใจ เป็นการปฏิบัติต่อผู้อื่นเช่นเดียวกับที่ทำกับตัวเอง! ผมได้เตรียม ของขวัญให้ทุกคนคนละชิ้น ไม่ได้แพงอะไร เป็นสินน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ถ้าคุณมีเวลาก็มาพูดคุยกัน ถ้าไม่มีเวลาก็ไม่ต้องซีเรียส อะไรไว้ผมค่อยเอาของขวัญไปให้คุณทีหลัง

เมื่อหวังตงเสงี่ยนได้ยินคำพูดนี้ จึงรีบกล่าวว่า “คุณชายคะ! จะให้คุณลดตัวมาส่งของให้ฉันได้ที่ไหนกันคะ….เอางี้ก็แล้วกันค่ะ คุณบอกตำแหน่งและเวลามา กลางคืนฉันจะเข้าไปแน่นอนค่ะ….

เย่เฉินกล่าว “ได้ครับ เดี๋ยวผมจะส่งเวลาและสถานที่ทางวีแชท ของคุณนะครับ”

หวังตงเสงี่ยนรีบกล่าว “ได้ค่ะคุณชาย!”
พูดจบ จึงได้กล่าวอย่างรู้สึกไม่ดีอีกว่า “คุณชายคะ ตอนกลาง คืนฉันอาจจะอยู่ได้ไม่นานนะคะ ถึงตอนนั้นอาจจะขอตัวก่อน รบกวนคุณชายเข้าใจด้วยนะคะ!”

เย่เฉินกล่าวอย่างไม่สนใจว่า “ไม่เป็นไร คุณจัดเวลาเลยครับ ไม่กระทบธุระของคุณเป็นพอ

หวังตงเสงี่ยนถอนหายใจเบาๆ

ความจริงแล้ว จากสภาพของเธอในตอนนี้ เธอไม่สนใจข้าว เย็นอะไรทั้งนั้น เพราะพ่อยังไม่พ้นขีดอันตรายอยู่บนเตียงพักฟื้น ในเวลาอย่างนี้อย่าว่าแต่ไปทานอาหารเย็นเลย แม้แต่ทานข้าว สําหรับหวังตงเสงี่ยนได้หมดสิ้นความจำเป็นไปแล้ว

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ เธอนอกจากดื่มน้ำไม่กี่อีก ข้าวไม่ ตกถึงท้อง แต่ยังคงไม่มีความหิวใดๆ

แต่ ยังไงเยเฉันก็เป็นเถ้าแก่ของตน แล้วเขายังเชิญอย่างเป็น ทางการอีก นี่ทำให้หวังตงเสงี่ยนรู้สึก ถ้าตนเองไม่ไปก็ไม่ค่อย เหมาะสมสักเท่าไหร่ ดังนั้นจึงตัดสินใจไปพูดคุยช่วงกลางคืนสัก หน่อย

เมื่อตัดสินใจเสร็จ เธอได้เอามือถือเก็บเข้าไปในกระเป๋า แล้ว เดินกลับไป

เมื่อมาถึงประตูของห้องพักฟื้น ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ออกมาจาก ในห้องพักฟื้น หวังตงเสงี่ยนเคร่งเครียดขึ้นมา รีบผลักประตู เข้าไป เห็นในห้องรับแขกเล็กๆ ที่อยู่ด้านนอกห้องพักฟื้น แม่ กำลังนั่งร้องไห้จนเสียงแหบแห้งอยู่บนโซฟา และเพื่อนร่วมชั้นมหาลัยของเธอWalter ยืนอยู่ตรงหน้าแม่ด้วยรอยยิ้ม

นาทีนี้ จู่ๆหวังตงเสงี่ยนก็ระเบิดออกมา เธอตวาดไปว่า “Walter! ใครให้คุณมา?! คุณพูดอะไรกับแม่ของฉัน?!

Walterหันหลังไปเห็นหวังตงเสงี่ยนกลับมาแล้ว ก็ยิ้มเบาๆ แล้วกล่าว “ตงเสงี่ยน ที่ผมมาคืออยากบอกคุณป้า เรื่องไต สหรัฐอเมริกา มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

พูดพลาง ไม่รอให้หวังตงเสงี่ยนถามต่อ เขาก็อุทานออกมาว่า “เฮ้อ! ตงเสงี่ยน กรุ๊ปเลือดRH-มีน้อยมาก ไตของกรุ๊ปเลือดRH น้อยถึงน้อยมาก ไตนี้ กำลังถูกคนไข้ของฝรั่งเศสคนหนึ่งแย่งอยู่ คนฝรั่งเศสก็ให้ราคาสูงมากเช่นกัน บอกกับทางผมไม่ได้ยืนยัน กับทางผู้บริจาค ทางผู้บริจาคเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง…

หวังตงเสงี่ยนขมวดคิ้ว ถามด้วยเสียงเย็นชาว่า “คุณ หมายความว่ายังไงกันแน่?

Walterยิ้ม “ความหมายของผมก็ง่ายๆนะตงเสงี่ยน! ไตนี้พูด ได้ว่าหนึ่งในล้าน และเจ้าของไตก็ยินยอมพร้อมใจขายไตหนึ่ง ข้างเพื่อให้ได้มาซึ่งเงินสด ดังนั้นเพียงแค่คุณตกลงเงื่อนไขของ ผม ผมสามารถให้เขาเข้ารับการผ่าตัดไตออกที่สหรัฐอเมริกา ใน วันนี้เลย จากนั้นให้เจ้าของแช่แข็งไตไว้ ส่งมาที่หัวเซีย พรุ่งนี้ก็ สามารถปลูกถ่ายให้คุณลุงได้…แต่…

เมื่อพูดจุดนี้ Walterก็จิ๊จ๊ะ “จุ๊ๆๆ…แต่ถ้าคุณไม่ตอบรับล่ะก็ งั้น ผู้บริจาคอาจจะเปลี่ยนเป็นขายให้กับคนประเทศฝรั่งเศสก็เป็นไป ได้ คุณก็รู้ว่าคนมีเพียงสองไต อยากจะมีชีวิตอยู่ต่ออย่างน้อยก็ต้องเหลือไว้หนึ่งข้าง ถ้าเขาเอาไดหนึ่งข้างขายให้กับคนประเทศ ฝรั่งเศสแล้ว งั้นก็ไม่มีทางขายไตอีกข้างให้ผมแล้ว!”

“ดังนั้น คุณต้องไตร่ตรองเงื่อนไขของผมให้ถี่ถ้วน เพราะเวลา ที่เหลือให้คุณ ไม่มากแล้ว!”