บทที่ 222 ปาฏิหาริย์ในประวัติศาสตร์การแพทย์ (2)

บทที่ 222 ความอัศจรรย์ในประวัติศาสตร์การแพทย์(2)

ในตอนนั้นเอง เขียวฉางควนก็สัมผัสได้ว่าร่างกายตนเอง เปลี่ยนแปลงไปจนน่าตกใจ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแปลกใจ

เขายังจำได้รางๆ ว่า ตนเองถูกรถชนไม่ใช่หรือ ถูกชนจนขยับ ตัวไม่ได้ไม่ใช่หรือ?

แต่ตอนนี้ ทำไมถึงรู้สึกดี ราวกับเรื่องนั้นมันไม่เคยเกิดขึ้น อย่างนั้นแหละ? ของร่างกายตนเอง รู้สึกดีอย่างมาก ดีกว่าก่อน ได้รับอุบัติเหตุเสียอีก!

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

พอคิดถึงจุดนี้ เซียวฉางควนก็ฉงนใจขึ้นบัดดล

เขาอดที่จะถามไปยังเซียวซูหนไม่ได้ว่า “หวั่นหวั่น พ่อ…พ่อ เป็นอะไรไปลูก?”

เซียวซูหนก็ตั้งสติขึ้นมาได้ แล้วก็พูดทั้งร้องไห้ว่า “พ่อคะ พ่อ ถูกรถชน แล้วเกือบจะเป็นอัมพาต โชคดีที่หมอเทพอช่วยไว้

พูดจบ เธอก็เดินไปตรงหน้าของซื้อเทียนฉี แล้วพูดอย่าง ซาบซึ้งว่า “หมอเทพซื้อ ขอบคุณคุณมากจริงๆ ค่ะ ถ้าไม่ได้คุณ พ่อของฉันก็คงแย่แน่ๆ

พูดจบ ใบหน้าเธอก็จริงจัง จะทำท่าก้มหัวคำนับให้กับชื่อเทียน

อเทียน รีบพยุงเธอไว้ จริงๆ แล้วเขาอยากจะบอกว่า ควร ไปขอบคุณอาจารย์เย่มากกว่า ถ้าไม่ได้ยาของอาจารย์เข่ ตนเอง ก็ไม่อาจจะรักษาพ่อของเธอได้ ถึงขั้นหายเป็นปกติ ทั้งหมดเป็น เพราะฤทธิ์ยาของอาจารย์เ

แต่ว่า พอนึกถึงที่เยเฉันไม่อยากเปิดเผยความสามารถของ ตนเอง ซื้อเทียน ก็เลยได้แต่ยอมทนพูดออกไปว่า “นายหญิงเข้ แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น คุณไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้

ถ้าไม่ได้ยาเม็ดนี้ของอาจารย์เย่ ต่อให้เขาเป็นถึงผู้เชี่ยวชาญ ด้านแพทย์แผนจีน ก็ไม่อาจจะรักษาอาการอัมพาตเช่นนี้ได้

หมอเจ้าของไข้ก็ตกใจนิ่งไป เขามองซื้อเทียนฉี แล้วพูดอย่าง ตัวสั่นว่า “หมอเทพซือ คุณได้สร้างปาฏิหาริย์ ให้กับวงการการ แพทย์ระดับโลกเลยนะครับ เพียงแค่ยาของคุณเมื่อครู่นี้ คุณก็ สามารถรับรางวัลโนเบลได้เลยนะครับ! นี่มันเป็นเรื่องที่เหนือ มนุษยชาติได้เลยนะครับ!

ซื้อเทียนฉียิ้มแหยๆ พูดว่า “คุณพูดชมเกินไปแล้วครับ ผมก็ แค่ได้รับยาวิเศษณ์นี้มาโดยบังเอิญ ไม่เช่นนั้น ต่อให้ผมมีความ สามารถ มากเพียงใด ก็ไม่สามารถรักษาให้คนเป็นอัมพาต จน หายเป็นปกติได้เช่นนี้หรอก”

หมอเจ้าของไข้ก็ชื่นชมว่า “เดิมที ยาของคุณก็เป็นปาฏิหาริย์ ของวงการการแพทย์แล้ว ถ้าเกิดว่าสามารถผลิตออกมาได้ละก็ ไม่รู้ว่าสามารถช่วยผู้คนได้มากแค่ไหน!
อเทียน สายหัว แล้วพูดว่า “ยาวิเศษณ์ของผมนี้ คนท่าคือ คนที่มีพลังวิเศษณ์ มีน้อยมากในโลกนี้ ผมก็เหลือเพียงแค่ครึ่ง เม็ดนี้เท่านั้น ซึ่งไม่ต้องพูดถึงจะผลิตเพิ่มเลย

หมอเจ้าของไข้ก็พูดถอนหายใจว่า “เช่นนั้นก็น่าเสียดายมาก เลยครับ…….

ทันใดนั้น เซียวซูหนก็รีบขึ้นหน้าไป แล้วถามกับหมอเจ้าของ ใช้ว่า “คุณหมอคะ อาการของพ่อฉันตอนนี้สามารถออกจากโรง พยาบาลได้แล้วใช่ไหมคะ?”

หมอเจ้าของไข้ตอบว่า “เอ่อ เมื่อครู่ผมตรวจอาการของคุณ เขียวไปแล้ว อาการบาดเจ็บที่กระดูกสันหลังเป็นปกติแล้ว ส่วน อาการบาดเจ็บส่วนอื่นๆ ก็ฟื้นตัวได้ดีมากแล้ว แต่ว่าผมก็ยัง แนะนำให้พวกคุณรอดูอาการที่โรงพยาบาลสักระยะ ให้คุณ เซียวได้พักฟื้นเสียหน่อย

ซื้อเทียนทางด้านข้างก็พูดขึ้นบ้าง “ใช่แล้ว นายหญิงเย อาการบาดเจ็บ การรักษาเป็นเพียงเบื้องต้น จุดสำคัญคือการพัก ฟัน ดังนั้นก็อยากแนะนำให้อย่าเพิ่งรีบออกโรงพยาบาล อยู่พัก พื้นที่โรงพยาบาลสักระยะแล้วค่อยว่ากัน

เซียวซูหนก็รีบพยักหน้า พูดว่า “เช่นนั้นก็อยู่พักฟื้นที่โรง พยาบาลสักระยะแล้วกัน ! ”

เย่เฉินได้ยินดังนั้น ก็พูดกับซื้อเทียน และพวกของซึ่งหวั่นถึง ว่า “ขอบคุณทุกคนมากที่มาเยี่ยมพ่อตาของผม ขอบคุณครับ แต่

ว่า ตอนนี้พ่อตาผมอาการเป็นปกติแล้ว ก็เลยอยากให้ท่านได้พักผ่อนเงียบสักหน่อยนะครับ

ทุกคนก็รีบพยักหน้า

ในเมื่ออาจารย์เปเอ่ยขึ้นมาแล้ว เช่นนั้นก็ต้องรีบกลับได้แล้ว อยู่ไปก็จะรับกวนเปล่าๆ

ดังนั้น ซึ่งหวั่นถึง ซือเทียนฉี ฉินการ หวังเจิ้งกางและพวกท่าน หงห้า ก็พากันกล่าวลากับเย่เฉิน

ตอนที่เเฉินไปส่งพวกเขาที่ประตู หม่าหลับผู้เป็นแม่ยายก็พูด กับเซียวซูกันอย่างกังวลว่า “ซูหวั่นลูก ไอ้เย่เงินไม่เอาไหนคนนี้ มันชักจะหลอกลวงคนเก่งขึ้นทุกวันแล้วนะ คนใหญ่คนโตก็ถูก มันหลอกกันหมดแล้วเนี่ย มันจะรนหาที่ตายเอานะลูก!