บทที่ 2216

เซียวซูหนไม่ทราบว่าบัดนี้สามีที่อยู่ข้างๆ ตนนั้น กำลัง ครุ่นคิดอันใดอยู่ในใจ เธอรับประทานผลไม้ไป พร้อมเอ่ย สอบถาม ด้วยสีหน้าที่ตั้งตาคอยความหวังว่า “คุณสามี ถ้าฉันได้ โครงการนี้มา ต่อจากนี้ไปคุณก็จะไม่ต้องมีความกดดันเยอะแบบ นี้แล้ว”

เย่เฉินเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง “ผมไม่มีความกดดันอะไรอยู่แล้วนี่ นา ตอนนี้ผมหาเงินมาได้สบายๆ อยู่นะ เพราะงั้นคุณไม่ต้องมี ความกดดันอะไรเลย ถ้าโครงการนี้มันเหนื่อยเกินไป งั้นก็อย่าไป เข้าร่วมงานประมูลเลย เตรียมการประมูลก็เหนื่อยขนาดนี้แล้ว ถ้าได้โครงการนี้มาจริงๆ เกรงว่าคงต้องเหนื่อยกว่านี้แน่

เชียวชูหนยิ้ม เอ่ยว่า “เหนื่อยหน่อยช่างมันเถอะ คนเราจะ ปฏิเสธการพัฒนาเพียงเพราะเหนื่อยไม่ได้หรอก ถ้าบริษัทยิ่ง ใหญ่แข็งแกร่งขึ้นมาได้ ต่อจากนี้ไปฉันก็จะได้แบ่งงานหลาย อย่างออกไป มุ่งมั่นอยู่กับการบริหารอย่างเดียว ถ้าเป็นแบบนี้ ความจริงก็ไม่เหนื่อยขนาดนั้น ที่เหนื่อยที่สุดก็คือโหมดการ ทำงานที่ทำร่วมกันหลายคน ตัวเองเป็นบอสใหญ่ ทั้งยังเป็น พนักงานด้วย อะไรก็ต้องลงแรงทำเองกับมือ

เย่เฉินพยักหน้าเห็นด้วย “ก็เป็นแบบนี้จริงๆ นั่นแหละ ที่กลัว ที่สุดก็คือสถานะสองอย่างผสมปนเปกัน

เซียวซูหนอมยิ้ม เอ่ยว่า “เอาละ คุณไม่ต้องเห็นใจฉันหรอกนะ ฉันยังต้องทำภาพร่างต่อ คุณกลับห้องนอนไปพักผ่อนก่อน เถอะนะ”

เย่เฉินเอ่ย “งั้นก็ได้ ภรรยาคุณทำงานไปก่อนนะ ผมไม่รบกวน คุณละ ถ้ามีอะไรให้ช่วยเรียกผมได้เลยนะ”

ในขณะเดียวกันนี้ ฉันกางที่ตื่นเต้นดีใจอย่างถึงที่สุด กำลังจะ โทรหาผู้ที่เย่เฉินต้องการที่จะเชื้อเชิญมา

ในคนเหล่านี้ ส่วนมากล้วนเป็นคนสนิทเก่าแก่ของเขา เพื่อน เก่ากันทั้งนั้น เพราะฉะนั้นเมื่อต้องการติดต่อจึงสบายๆ มากๆ โทรไปเพียงสายเดียว บอกกล่าวเรื่องราวให้ทุกคนฟัง ทุกคนก็ ล้วนตอบรับอย่างตื่นเต้นทันที

การมอบยาครั้งยิ่งใหญ่ของเยเฉันเคยมีเพียงครั้งเดียว

ครั้งนั้น ทุกคนล้วนได้รับความกรุณาจากบุญคุณเขา และได้รับ ยาวิเศษในสายตาของพวกเขาไปหนึ่งเม็ด

ครั้งนี้ เย่เฉินต้องการมอบยาให้อีกครั้ง แน่นอนว่าพวกเขาจะ ต้องยินดีปรีดาอย่างมากอยู่แล้ว

หลไม่หลายที่เจ้าตัวอยู่ไหโจว เมื่อได้ยินว่าเเฉินมีความ ประสงค์เชื้อเชิญไปเป็นแขก ถึงขั้นให้ข้าวเห้าสหายเมื่อเย่เฉินอยู่ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าขับรถพาเขามายังจินหลิงก่อนภายในคืน นั้นเลย

หลี่ไท่หลายเองก็มือสังหาริมทรัพย์อยู่ไม่น้อยในจินหลิง ดังนั้นเขาจึงวางแผนว่ามาพักที่จินหลังในคืนนั้นเลย เพื่อป้องกันวัน พรุ่งเกิดเรื่องฉุกเฉินขึ้นโดยไม่คาดคิด ส่งผลให้การเดินทางตน นั้นล่าช้า

ที่ให้ความสำคัญเพียงนี้ หลักๆ เป็นเพราะ ในความคิดของ เขา โอกาสในครั้งนี้เป็นสิ่งที่ได้มายากอย่างยิ่ง

ผู้ที่ยังไม่ได้รับการแจ้งจากฉินทาง ก็คือหวังตงเสงี่ยนแห่ง เหากรุ๊ป

มิใช่เพราะฉินทางลืมเธอไปเสียแล้ว ทว่าหลักๆ คือฉันกาง ไม่มีช่องทางการติดต่อกับหวังตงเสงี่ยนเลย

ก่อนที่เย่เฉินยังไม่ได้รับช่วงจากเหากรุ๊ป หวงตงเสงี่ยนก็เป็น รองประธานของตี๋เหากรุ๊ปมาโดยตลอด

เธอไม่ใช่คุณหนูใหญ่ของตระกูลใด และไม่ใช่ทายาทเศรษฐีผู้ ร่ำรวยเงินทองอะไร เป็นผู้หญิงทำงานรับจ้างผู้หนึ่งที่ความ สามารถโดดเด่น พึ่งพาตนเองในการไต่เต้าขึ้นมาทีละขั้นโดยสิ้น เชิง

ดังนั้น โดยทั่วไปแล้วเธอก็ไม่ได้คลุกคลีอยู่กับสังคมชนชั้นสูง ที่ว่าในจินหลิงเลย

คนอย่างเช่นเฉินจื้อขาย หวังเจิ้งกาง ฉินกาง เว่ยเลี่ยงรวมถึง ซึ่งหวั่นถึง แม้ว่าเธอจะรู้จักหมด ทว่าก็ไม่ได้สนิทชิดเชื้อมาโดย ตลอด

อีกทั้งคนอย่างเฉินจือข่าย หวังเจิ้งกาง ได้อยู่ข้างกายเย่เฉินวนอยู่รอบเเฉินจนรวมตัวกันกลายเป็นสังคมขนาดเล็กแล้ว

คนในสังคมเล็กๆ นี้ ล้วนเป็นเพราะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเย่ เงินเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังชัดเจนความสามารถของเยเฉินดี ดัง นั้นจึงน่าเยเงินเปรียบเสมือนต้นแบบของตน เคารพนับถือเขา อย่างยิ่ง

ดังนั้น ฉินกางจึงโทรหาเย่เฉิน เอ่ยด้วยความสุภาพ “อาจาร ย์เย่ ผมได้แจ้งไปเกือบทุกคนแล้ว ทุกคนโอเคกับเวลากันหมด แต่มีแค่หวังตงเสงี่ยนเท่านั้น คนผู้นี้ไม่ค่อยปรากฏตัวต่อ ภายนอกตลอด ผมไม่เคยมีช่องทางการติดต่อของเธอ คุณ สะดวกที่จะให้เบอร์โทรเธอกับผมไหม?”

เย่เฉินเอ่ยตอบกลับ “ช่างเถอะ ฉันโทรหาเธอเองก็แล้วกัน” เย่เฉินวางสายจากฉินกาง จากนั้นก็โทรหาหวังตงเสวียน เมื่อต่อสายติด ปลายสายหวังตงเสงี่ยนก็เอ่ยขึ้นด้วยความ

นอบน้อม “ท่านประธาน ท่านมีอะไรรับสั่งหรือเปล่า?”

เย่เฉินขมวดคิ้วขึ้นตามสัญชาตญาณ ปกติแล้ว เมื่อคุยกันใน เวลาส่วนตัว หวังตงเสงี่ยนจะเรียกตนว่าคุณชาย ตอนนี้เป็นเวลา เลิกงานแล้ว เหตุใดเธอจึงยังเรียกตนว่าท่านประธานอยู่อีก หรือว่าตอนนี้เธอไม่สะดวกที่จะคุย?

เมื่อนึกได้ดังนี้ เย่เฉินเองจึงได้เอ่ยขึ้นอย่างเป็นทางการ “รอง ประธานหวัง ผมอยากจะมาถามว่าคืนวันพรุ่งนี้คุณว่างหรือ เปล่า? ผมจัดงานเลี้ยงมื้อค่ำ อยากจะเชิญคุณมาร่วมงานหน่อย
หวังตงเสงี่ยนลังเลไปชั่วครู่ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึก ผิด “ท่านประธาน ต้องขอโทษจริงๆ ตอนนี้ฉันยังยืนยันเวลาไม่ ได้ พรุ่งนี้ค่อยตอบท่านได้ไหม?

เย่เฉินฉงนใจยิ่ง จึงเอ่ยถามว่า “รองประธานหวัง คุณไม่ได้มี เรื่องอะไรใช่ไหม?”

หวังตงเสงี่ยนเอ่ยด้วยความไม่เป็นธรรมชาติ ไม่มีอะไรท่าน ประธาน ก็แค่มีแขกมาบ้านเลยต้องต้อนรับดูแลนะ เพราะงั้น…

เย่เฉินยิ้ม เอ่ยตอบกลับ “ได้ งั้นก็ได้ติดต่อกันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน ถ้าคุณไม่สะดวกก็ไม่เป็นอะไรหรอก พวกเราค่อยนัดกันเป็นการ ส่วนตัววันหลังก็ได้”