บทที่ 2213

สําหรับเซียวเวยเวย เย่เฉินไม่ได้มีความคิดอันใดมากมาย

เดิมที่เพียงแค่เห็นแก่ที่เธอคิดทบทวนตัวเอง รู้ว่าตนเองผิด และต้องการที่จะปรับปรุงตัวเองจากใจจริง จึงคิดอยากจะช่วย เหลือเธอสักเล็กน้อย ให้เงินแก่เธอเล็กน้อย ทำให้เธอสามารถ แก้ไขความทุกข์ยากที่กำลังเผชิญอยู่ได้

ทว่าหลังจากที่พบว่าเธอถูกคนอื่นรังแก ทั้งยังพบว่าหลิวจงฮุย และเฉินเสี่ยวเฟยรังแกเธออย่างเกินไป อย่างน้อยๆ เยเฉันเองก็ มีความคิดที่จะอยากเข้าไปช่วยเหลือเธอจากการถูกกลั่นแกล้ง ด้วยเช่นกัน

ดังนั้น เขาจึงถือโอกาสมอบบริษัทโมเดลลิ่งซางเหม่ยของหลิว จงฮุย ให้กับเซียวเวยเวยในการบริหารจัดการ

ทว่า ภายในใจเย่เฉันยังคงมีความระวังและฝังใจกับเซียว เวยเวยเล็กน้อยอยู่ เพราะฉะนั้นเขาจึงกำหนดข้อจำกัดให้แก่ เซียวเวยเวย แม้ว่าเธอจะต้องบริหารทั้งบริษัท ทว่าเธอจะได้รับ เพียงเงินเดือนหนึ่งหมื่นหยวนเท่านั้น

สาเหตุที่ทำเช่นนี้ ก็เพื่อกำหนดขอบเขตของรายได้และสิทธิ ของเธอ ทำให้เธอทำอะไรอย่างซื่อสัตย์อยู่ในกฎเกณฑ์ มิใช่ หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยภายในเวลาอันสั้นอีก

เซียวเวยเวยไม่ได้คิดมากมายขนาดนั้น การที่เย่เฉินช่วยเหลือเธอได้จนถึงขั้นนี้ ลึกๆ ภายในใจของเธอก็พึงพอใจมากๆ แล้ว เธอคิดแต่เพียงว่า ขอเพียงขยันทำงานอย่างดี บริหารบริษัท โมเดลลิ่งซางเหม่ย ให้ดีๆ ก็พอ

ยอมรับความคิดที่ว่ามีเรื่องน้อยก็ทุกข์น้อย เยเฉันก็ไม่ได้นำ เรื่องนี้บอกเซียวซูหนภรรยาของตนแต่อย่างใด

อีกทั้ง ช่วงนี้เชียวชูหนก็ค่อนข้างยุ่งมากจริงๆ หลังจากรับ ประทานอาหารเสร็จ ก็วิ่งไปยังห้องหนังสือทำงานต่อทันที ไม่ กล้าที่จะเสียเวลาแม้แต่น้อย

ตอนนี้เชียวชูหนได้เริ่มจัดเตรียมงานประมูลตกแต่งโรงแรม หกดาวของเหากรุ๊ปแล้ว เธอเมื่ออยู่ในช่วงขาขึ้นของอาชีพการ งาน ความรับผิดชอบต่องานจึงมีมากเป็นพิเศษ ในความคิดของ เธอ ตอนนี้เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะสามารถแบ่งเบาภาระหนัก ในการเลี้ยงดูครอบครัวของเยเฉินมาได้บ้าง

เย่เฉินเมื่อเห็นภรรยาเลิกงาน แล้วยังต้องเร่งรีบทำงานทำโอที ต่อ อย่างน้อยภายในใจของเขาก็เจ็บปวดอยู่บ้าง

ดังนั้น เขาจึงล้างผลไม้เล็กน้อยแล้วยกขึ้นไปข้างบน เดินมายัง ห้องหนังสือ

ภายในห้องหนังสือ เซียวซูหรับกำลังก้มหน้าวาดภาพร่าง ออกแบบหน้าคอมพิวเตอร์อยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ

เย่เฉินเห็นท่าทางที่เธอกำลังเพ่งสมาธิอยู่ จึงกลัวว่าการ ปรากฏตัวกะทันหันจะทำให้เธอตกใจได้ ดังนั้นจึงกระแอมเสียง เบาขึ้นมา ทำให้เชียวชูหนสังเกตเห็น
“อะแฮ่ม ชูทรัม”

เซียวซูหนได้ยินเสียง จึงหันหน้าไปมองเย่เฉิน ยิ้มพร้อมเอ่ย ว่า “คุณสามี มาได้ยังไงคะเนี่ย?

เย่เฉินเดินมาเบื้องหน้า แล้วนำผลไม้วางบนโต๊ะเขียนหนังสือ เอ่ยว่า “ผมล้างผลไม้มาให้คุณ คุณทานเยอะๆ หน่อยนะ ทำงาน หน้าคอมนานขนาดนี้ อย่างน้อยๆ ก็ต้องมีรังสี กินผลไม้เสริมวิตา มินเยอะๆ จะได้ลดอันตรายจากรังสีได้

เชียวชูหนยิ้มหวาน เอ่ยว่า “ขอบคุณค่ะสามี!

สิ้นเสียง เธอก็หยิบสตรอว์เบอร์รีลูกที่ใหญ่และแดงที่สุดขึ้นมา ทว่าไม่ได้หยิบขึ้นมากิน กลับจับยัดใส่ปากของเเฉินแทน เธอ ยิ้มพลางเอ่ยขึ้นว่า “คุณสามี คุณทานอันนี้สิ!

เย่เฉินยิ้มพร้อมเอ่ยขึ้นว่า “ผมทานตั้งนานแล้ว คุณทานเอง

เถอะ ไม่ต้องสนใจผม

เซียวซูหนแกล้งเบ้ปากเสมือนโกรธอยู่ เอ่ยว่า “ถ้าคุณไม่ ทาน งั้นฉันก็ไม่ทานเหมือนกัน

สิ้นเสียง ก็เอ่ยพึมพำขึ้นมา ด้วยความโกรธเคือง “คนเขา อุตส่าห์ป้อนให้ถึงปากคุณก็ยังไม่ทานเลย ช่างน่าเสียใจเกินไป แล้ว…”

เมื่อเย่เฉินได้ยินคำพูดนี้ จึงรีบอ้าปากออก แล้วงับสตรอว์ เบอร์รีพร้อมทั้งสองนิ้วมือของเซียวซูหนเข้าไปในปากด้วย ไม่ เพียงเท่านี้ เขายังจงใจออกแรงเล็กน้อย งับนิ้วมือของเธอเอาไว้