บทที่ 2197

เห็นเย่เฉินเชื้อเชิญด้วยความจริงใจ ฉันเอ้าเสวียนจึงพยักหน้า แล้วตามเเฉินเข้าไปในบ้านด้วยความดีใจ

หลังจากเข้าบ้าน เยเฉันก็เชิญเฉินเข้าเสงี่ยนมานั่งบนโซฟาใน โถงรับแขก จากนั้นก็หยิบอุปกรณ์ชงชาออกมา ชงชาให้เธอกา หนึ่ง

ฉันเอ้าเสวี่ยนยกชาที่เยเฉินชงขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เอ่ยปาก พูดขึ้นว่า “จริงสิ อาจารย์เย่ สองวันก่อนฉันไปเยี่ยมพี่หวั่น งมา!”

“หืม?” เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ ไปที่บริษัทเธอหรือว่าไปที่ บ้านเธอ?”

“ไปบ้านเธอเลยค่ะ” ฉันเอ้าเสงี่ยนพูด “ฉันกังวลว่าหลังจากที่ พี่หวั่นถึงผ่านเรื่องราวมามากมายขนาดนั้น แล้วรู้สึกแย่ ก็เลยไป เยี่ยมเธอที่บ้านเธอค่ะ

เย่เฉินพยักหน้า นึกขึ้นมาว่าตั้งแต่แก้ไขวิกฤตของตระกูลซึ่ง ได้ หลังทำให้ซ่งหวั่นถึงแย่งตำแหน่งผู้สืบทอดจระกูลซึ่งกลับมา ได้อีกครั้ง ตนก็ไม่มีเวลาไปเยี่ยมเธออีกเลย ด้วยเหตุนี้จึงถามฉัน เอ้าเสวียนว่า “ตอนนี้สถานการณ์ของหวั่นถึงเป็นยังไงบ้าง?

ฉันเอ้าเสงี่ยนเอียงศีรษะแล้วพูดว่า “พี่หวั่นถึงสบายดีมากค่ะ” พูดเสร็จ เธอก็คิดถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมา จึงรีบกล่าวว่า “จริงสิคะอาจารย์เย่ ที่บ้านพี่หวั่นถึงเลี้ยงสุนัขพันธุ์อากิตะอยู่ตัวหนึ่ง เป็น พันธุ์แท้แถมยังน่ารักมาก ฉันว่าทั่วทั้งจีนหลังคงหาพันธุ์อากิตะที่ สายเลือดดีขนาดนั้นไม่ได้แล้ว เธอบอกว่าเพื่อนคุณเป็นคนมอบ ให้เธอ?”

“ใช่” เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “เมื่อหลายวันก่อนตอนอยู่ญี่ปุ่น ฉัน พาเธอไปพักอยู่ที่บ้านเพื่อนคนญี่ปุ่นคนหนึ่ง ที่บ้านเพื่อนญี่ปุ่น คนนั้นเลี้ยงสุนัขพันธุ์อากิตะไว้ไม่น้อยเลย เห็นหวั่นถึงชอบ เลย มอบให้เธอตัวหนึ่ง”

ในดวงตาของฉันเอ้าเสงี่ยนเต็มไปด้วยความอิจฉา พลางพูด ว่า “สุนัขตัวนั้นของพี่หวั่นถึงอยูกิ เป็นตัวเมีย ฉันตกลงกับเธอ แล้วว่ารอยูกิโตแล้ว จะให้ยูกิคลอดลูกสนับสักดอกหนึ่ง ถึงเวลา ก็จะมอบให้ฉันหนึ่งตัว!”

เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “งั้นเธอก็ต้องรออย่างน้อยหนึ่งปี

ฉันเอ้าเสงี่ยนพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ หนึ่งปีแป๊บเดียวก็ผ่านไป แล้ว”

พูดเสร็จ เธอก็ถามเย่เฉินอีกว่า “จริงสิคะ อาจารย์เช่ ระยะนี้ สักสองสามวันคุณว่างไหมคะ?”

เย่เฉินถามอย่างแปลกใจ “มีเรื่องอะไรเหรอ?”

ฉันเอ้าเสงี่ยนพูดอย่างเขินอายอยู่บ้าง “คืออย่างนี้ค่ะ ตั้งแต่ เอาชนะอิโตะ นานาโกะในการแข่งขันครั้งล่าสุดมาได้ หลังได้ ตำแหน่งแชมเปี้ยนมา ฉันก็หมั่นฝึกฝนอยู่ในบ้านมาตลอด แต่ มักรู้สึกว่าก้าวหน้าได้ช้ามาก คิดว่าประเด็นหลักยังคงเป็นเพราะไม่มีโค้ชอาวุโสสักคนไว้แนะแบบตัวต่อตัว ดังนั้นหากคุณมี เวลาล่ะก็ ฉันอยากจะเชิญคุณไปนั่งที่บ้านฉันอีก ถือโอกาสชี้แนะ ให้ฉันสักหน่อย ไม่รู้ไม่รู้ว่าอาจารย์เยจะสะดวกหรือไม่…”

เยเฉินนิ่งคิด จากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “แค่เรื่องเล็กน้อย เอา อย่างนี้แล้วกัน รอฉันหลอมยาเสร็จแล้ว ย่อมต้องเชิญทุกคนมา นั่งทานข้าวด้วยกันสักมือ ถือโอกาสเอายามอยให้ทุกคนด้วย ถึง เวลาก็รบกวนพ่อเธอจัดเตรียมอาหารไว้สัก โต๊ะที่บ้าน เชิญทุกคน มาพบปะกันที่บ้านของสักหน่อย ถึงเวลาฉันจะไปที่นั่นล่วงหน้า สักสองสามชั่วโมง ชี้แนะให้เธอ

พอฉันเอ้าเสงี่ยนได้ยินเช่นนี้ ก็พูดอย่างกระตือรือร้นทันที “อา จารย์เย่ช่างดีเหลือเกิน! หากเป็นอย่างนี้ล่ะก็ ฉันจะกลับไปบอก กับพ่อเดี๋ยวนี้ ให้เขาเตรียมอาหารที่ดีที่สุดไว้ที่บ้าน!

เย่เฉินพยักหน้า พร้อมกับยิ้มแล้วกล่าวว่า “จริงสิ เธอรู้ไหมว่า

สุนัขตัวนั้นของพี่หวั่นถึงใครเป็นคนมอบให้เธอ?”

ฉันเอ้าเสวียนส่ายหน้า “พี่หวั่นถึงบอกว่าเป็นเพื่อนของคุณ แต่ ไม่ได้พูดเจาะจงว่าเป็นใคร”

เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “ก็คืออิโตะ นานาโกะที่เธอเอาชนะได้ใน การแข่งขันนั่นแหละ

“หา?!” ฉินเอ้าเสงี่ยนอุทานออกมา พร้อมกับพูดโพล่งออกมา

ว่า “เป็นเธอเหรอคะ?”

เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “ถูกต้อง ก็คือเธอนั่นแหละ”
ฉินเอ้าเสงี่ยนรีบร้อนถามว่า “อาจารย์เย่ อาการบาดเจ็บของอิ โตะ นานาโกะเป็นยังไงบ้างคะ? แข่งครั้งล่าสุด ฉันควบคุม ประสิทธิภาพของยาที่คุณให้ฉันทานได้ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นจึง พลั้งมือทำร้ายเธอ และไม่รู้ว่าเธอฟื้นตัวได้แค่ไหนแล้ว…

พูดเสร็จ ฉันเอ้าเสงี่ยนก็ทอดถอนใจอย่างละอายใจ “อันที่ จริง…อันที่จริงฝีมือของนานาโกะก็แข็งแกร่งกว่าฉันมากมา ตลอด แชมเปี้ยนการแข่งครั้งนั้นเดิมก็สมควรเป็นเธอเช่นกัน ส่วนฉันอาศัยยาวิเศษที่อาจารย์เยเป็นคนมอบให้ทั้งสิ้น ฝีมือถึง ได้เพิ่มขึ้นภายในระยะเวลาสั้นๆ แม้จะชนะการแข่ง แต่ก็ชนะ อย่างไร้เกียรติ…

เย่เฉิน โบกมือ “เอ้าเสงี่ยน อันที่จริงนี้จะมีเกียรติหรือไม่มี เกียรติ การแข่งขันก็เป็นฝีมือของตนเอง รวมทั้งระดับ ระดับของทุกคน ก็ควบคุมด้วยกฎกติกา แม้ความสามารถของเธอจะมีส่วนหนึ่งที่ พึ่งยาเพื่อเลื่อนขั้นฝีมือ แต่นั่นก็เป็นความสามารถของเธอคน เดียวเช่นกัน ยิ่งกว่านั้น การทดสอบการใช้สารกระตุ้นใน ร่างกายของการแข่งขันก็ผ่านทั้งหมด ซึ่งพิสูจน์ได้ว่า เธอไม่ได้ ละเมิดกฎข้อห้ามที่ห้ามใช้สารต้องห้ามในการแข่งแต่อย่างใด ดังนั้นทุกอย่างนี้จึงสอดคล้องกับกฎของการแข่ง

พูดจบ เย่เฉินก็กล่าวอีกว่า “นี่ก็เหมือนกับนักกีฬาว่ายน้ำใน อดีตตั้งใจใช้เทคโนโลยีต้องห้ามมาเข้าร่วมการแข่งขัน…ทำชุด ว่ายน้ำเลียนแบบผิวปลาฉลาม

“ชุดว่ายน้ำที่ใช้เทคโนโลยีขั้นสูงโดยการเลียนแบบสิ่งมีชีวิต เช่นนี้ สามารถทําให้นักกีฬาว่ายน้ำลดแรงเสียดทานยามอยู่ในน้ำได้มากโข รวมถึงMichael Phelpsนักกีฬาว่ายน้ำชื่อดังใน วงการว่ายน้ำของอเมริกาก็รวมอยู่ในนั้น ภายในเวลาหนึ่งเดือน สั้นๆ ก็ทำลายสถิติโลก14รายการโดยอาศัยชุดว่ายน้ำปลา ฉลาม Michael Phelpsแค่คนเดียวกวาดเหรียญทองโอลิมปิค ไปได้ยี่สิบกว่าเหรียญ”

“ในจำนวนนั้น ย่อมขาดความช่วยเหลือของชุดว่ายน้ำเช่นนี้ ไปไม่ได้ แต่เวลานั้นกฎในการแข่งไม่ได้มีข้อห้ามใดๆ ในการใช้ ชุดว่ายน้ำเช่นนี้ ดังนั้นเหรียญทองของเขาจึงได้มันมาด้วยความ สบายใจ ไม่มีอะไรเสียเกียรติ

ฉันเอ้าเสงี่ยนพยักหน้าน้อยๆ แล้วพูดว่า “ความหมายของคุณ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ…

เย่เฉินยิ้มน้อยๆ “การแข่งน่ะ เล่นตามกฎกติกาก็พอ ดังนั้นอยู่

ทางนี้เธอไม่จําเป็นต้องห่วงกังวลใดๆ ไม่เพียงไม่อาจมีความห่วง

กังวลได้ ภายหน้ายังต้องเข้าร่วมแข่งขันระดับประเทศต่อ คว้า

เกียรติยศมาให้กับประเทศมากๆ!”

ฉันเอ้าเสงี่ยนรีบร้อนพูดว่า “ได้ค่ะ อาจารย์เย่ เอ้าเสงี่ยนจะ ต้องใช้ความสามารถทั้งหมดที่มีลงสนามแข่ง นำชัยชนะมาให้ มากขึ้น!”

พูดเสร็จ ฉันเอ้าเสงี่ยนก็ดูเวลา พูดอย่างลำบากใจอยู่บ้าง “อาจารย์เย่ ช่วงเที่ยงคุณจะต้องมีธุระแน่ เอ้าเสงี่ยนก็ไม่รบกวน มากแล้วค่ะ แต่อย่างไรก็อย่างลืมเรื่องที่ตกลงกันไว้เมื่อกี้ด้วยนะ
เย่เฉินพยักหน้ากล่าวว่า “วางใจ หลังฉันหลอมยาเสร็จแล้ว จะ ติดต่อกับพ่อเธอ”

ฉินเอ้าเสงี่ยนพยักหน้า จากนั้นก็ยืนขึ้น แล้วกล่าวอย่าง นอบน้อม “อาจารย์เย่ คุณไม่ต้องส่ง เอ้าเสงี่ยนขอตัวก่อน!” เย่เฉินก็ยืนขึ้นเช่นกัน แล้วกล่าวว่า “ฉันจะไปส่ง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ