บทที่ 2196

“งั้นก็ดีแล้ว!” ฉันเอ้าเสงี่ยนยิ้มหวานหยด รีบเอาลงยาและ กล่องไม้อต้นอันนั้นที่อยู่ในมือมอบให้เเฉิน แล้วแนะนำว่า “อาจารย์เย่ ข้างในลังยาคือวัตถุดิบยาที่คุณต้องการในครั้งนี้ พ่อฉันจัดให้คุณเรียบร้อยหมดแล้ว ยังมีกล่องไม้จื่อต้นวันนี้ ด้าน ในเป็นโสมม่วงล้ำค่าร้อยกว่าปีต้นหนึ่ง พ่อฉันบอกว่านี่เป็น ของที่เขาได้มาโดยบังเอิญ ยังบอกอีกว่า โสมม่วงนี้จะต้องมี ประโยชน์กับคุณแน่ ดังนั้นจึงให้ฉันนำมาส่งให้คุณค่ะ..

เย่เฉินพูดอย่างแปลกใจเล็กน้อยว่า “โสมม่วงล้ำค่าสี่ร้อยกว่า ปี? พ่อเธอไปได้ของดีแบบนี้มาจากที่ไหน?

ฉันเอ้าเสวียนแลบลิ้น “อันนี้ฉันก็ไม่รู้ ปกติช่องทางในการได้ ยาสมุนไพรของพ่อฉันมีเยอะมาก พ่อค้าและชาวสวนมากมาย ตั้งแต่เหนือจรดใต้ล้วนตั้งใจส่งมาเป็นของกำนัล ให้เขา หากใคร มีสมุนไพรชั้นดีอยู่บ้าง ก็จะเอามาให้เขาดูผ่านตาเป็นคนแรก สงสัยจะเป็นพ่อค้าได้มา จากนั้นก็ส่งมาที่นี่ล่ะมั้ง

เย่เฉินพยักหน้า ลอบไตร่ตรองอยู่ในใจ “ยาอายุวัฒนะ สามสิบเม็ดที่หลอมเมื่อคราวก่อน ฉันกินเองไปกว่าครึ่งแล้ว ที่ เหลือก็แบ่งบ้าง ขายบ้าง มอบให้บ้าง รวมๆ อยู่ก็แทบจะหมด แล้ว ตอนแรกคิดว่าหากมีโอกาสจะหลอมเพิ่มอีกหน่อย แต่ก็รู้ เช่นกันว่า โสมม่วงที่มีอายุสามร้อยปีขึ้นไปนั้นหาไม่ง่าย ดังนั้นจึง หาโอกาสหลอมยาไม่ได้มาตลอด คิดไม่ถึงว่าฉันทางจะให้ฉันเข้เสงี่ยนนำมามอบให้ที่นี่

อันที่จริง แม้ในมือเย่เฉินจะไม่มีโสมม่วงล้ำค่าสามร้อยปี แต่ ในมือเขากลับมีโสมหิมะพันปีต้นหนึ่งที่เว่ยเลี้ยงมอบให้ในตอน นั้น ซึ่งเป็นของที่ตกทอดมาจากตระกูลทางแม่ของเขา

ราคาของโสมหิมะพันปี สูงกว่า โสมม่วง สามร้อยปีมาก นัก วัตถุดิบยาเช่นนั้น หากนำมาหลอมเป็นยาอายุวัฒนะ คง เหมือนกับการเอาต้นสน ใหญ่มาทำไม้ขีดไฟ ทําลายของดีๆ ไป หมดสิ้น

ตามที่บันทึกไว้ในตำราเก้าเสวียนเทียน สรรพคุณของโสม หิมะพันปี ห่างไกลจากโสมม่วงสามร้อยปีหลายขุมนัก!

คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็มองโสมม่วงล้ำค่าต้นนี้ที่ฉันเอ้าเสงี่ยนม อบให้อย่างละเอียด อดกล่าวขึ้นอย่างทอดถอนใจไม่ได้ว่า “คุณภาพของโสมม่วงต้นนี้ ดูดีกว่าต้นนั้นที่ฉันประมูลได้ที่งาน ประมูลก่อนหน้านี้เสียอีก! พ่อเธอคงจะใช้เงินไม่น้อยเลยสินะ? ของขวัญที่ล้ำค่าขนาดนี้ จะรับไว้ก็ละอายใจอยู่บ้างจริงๆ …

ฉันเอ้าเสงี่ยนรีบพูดว่า “อาจารย์เย่ คุณอย่าพูดแบบนี้เป็นอัน ขาด ด้วยบุญคุณที่คุณมีต่อตระกูลฉินเรา อย่าว่าแต่โสมม่วงต้น หนึ่งเลย ต่อให้เอาทรัพย์สินของตระกูลฉินมอบให้คุณทั้งหมดก็ เป็นเรื่องสมควร!”

เย่เฉินหัวเราะฮ่าฮ่า พูดหยอกว่า “เธอนี่ตรงกับที่ว่าลูกขายนา พ่อได้โดยไม่เสียใจจริงๆ ตระกูลฉินของพวกเธอลำบากลำบน สร้างสมบัติมาขนาดนี้ตั้งกี่ยุคกี่สมัย พอเธอเอ่ยปากก็จะยกให้ฉันหมดแล้ว?”

พูดเสร็จ เขาก็เก็บน้ำเสียงล้อเล่นลงไป กล่าวอย่างจริงจังว่า “เอาเถอะ โสมม่วงต้นนี้ฉันจะขอรับไว้ เธอช่วยไปขอบคุณพ่อเธอ แทนฉันด้วย นอกจากนี้ฝากบอกเขาด้วยว่า พอฉันใช้โสมม่วง ต้นนี้หลอมยาเม็ดออกมาได้แล้ว จะต้องส่งไปให้เขาเม็ดหนึ่ง อย่างแน่นอน”

พอฉันเอ้าเสงี่ยนได้ยินเช่นนี้ ในใจก็ตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง รีบ โค้งคำนับแล้วกล่าวว่า “งั้นก็ขอบคุณอาจารย์เย่มากจริงๆ ค่ะ!”

เย่เฉินยิ้มน้อยๆ กล่าวขึ้นอย่างไม่ใส่ใจว่า “สมควรแล้ว ไม่ ต้องเกรงใจหรอก”

พูดจบ ก็กล่าวกับเธอว่า “เอ้าเสวียน เข้ามานั่งสักเดี๋ยวเถอะ ฉันจะชงชาให้ดื่ม”

ฉันเอ้าเสงี่ยนอยากจะรับปากโดยสัญชาตญาณ แต่ก็เปลี่ยน ความคิด แล้วถามด้วยความกังวลเล็กน้อยว่า “อาจารย์เ ภรรยาคุณอยู่บ้านไหมคะ? หากเธอเห็นฉันเข้าบ้าน จะไม่พอใจ หรือเปล่าคะ?”

เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “จะเป็นไปได้ยังไงกัน ชูหนเป็นคนนิสัยดี มาก ต้อนรับแขกด้วยความเป็นมิตรอย่างมาก หากตอนนี้เธออยู่ บ้านล่ะก็ จะต้องมาเชิญเธอเข้าไปด้วยตัวเองแน่ ไม่ถึงตาฉัน หรอก”

ฉันเอ้าเสงี่ยนถามอย่างแปลกใจ “ภรรยาคุณไม่อยู่บ้านเห รอ?”
“ไม่อยู่” เยเฉันพูดออกมาทันที “บริษัทเธอค่อนข้างยุ่ง เลย กลับไปทํางานนานแล้ว ในบ้านมีแต่แม่ยายฉันอยู่

ฉันเอ้าเสงี่ยนรีบกล่าวว่า “งั้นฉันยิ่งเข้าไปไม่ได้ใหญ่ หาก

แม่ยายคุณเข้าใจผิด จะสร้างความเดือดร้อนให้คุณได้

เยเฉินยิ้มกล่าวว่า “ไม่มีทางๆ แม่ยายฉันได้รับบาดเจ็บที่ขา นิดหน่อย ตอนนี้ช่วงบ่ายของทุกวันจะนอนกลางวันอยู่ในห้อง ตื่นแล้วก็ไม่ลงมาหรอก”

นี่ถึงค่อยทำให้ฉันเข้าเสวียนวางใจลง หัวเราะคิกคักออกมา แล้วพูดว่า “งั้นฉันก็ขอหน้าหนาดื่มชาที่อาจารย์เย่องสักแก้ว!”

เย่เฉินเบี่ยงตัวหลบ ทำท่าผายมือเป็นการเชื้อเชิญ แล้วกล่าว ว่า “เข้ามาเถอะ!”