บทที่ 2195

ได้ยินว่าเเฉินจะหลอมยาอีก ฉันเข้าเสงี่ยนก็เบิกบานใจเป็น ที่สุด

ที่เธอดีใจ กลับไม่ใช่เพราะยาวิเศษที่มีแต่คนต้องการของเ เฉิน แต่เป็นเพราะพ่อให้ตนไปส่งยาให้เยเฉินต่างหาก แบบนี้ก็ จะมีโอกาสพบหน้าเก๋เฉินแล้ว

ระยะนี้ช่วงปิดภาคเรียนฤดูหนาวฉันเอ้าเสงี่ยนอยู่แต่บ้าน ตลอด นอกจากเวลาฝึกฝนในยามปกติอย่างเช่นทุกวัน เวลา อื่นๆ ก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ทำ พูดได้ว่าวันเวลาผ่านไปอย่างน่าเบื่อ หน่ายเลยก็ว่าได้

เธออยากจะหาโอกาสพบหน้าเเฉินมาก ถึงขั้นเชิญเย่เฉินมา ชี้แนะให้ตัวเองอีก แต่ได้ยินว่าพักนี้เยเฉันค่อนข้างยุ่งอยู่ตลอด ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจจะมาเยือนที่นี่เช่นกัน

พอดีเลย ฉวยโอกาสที่ไปส่งยา ได้พบหน้าเเฉินสักครั้งหนึ่ง และหาโอกาสเชิญเย่เฉินมานั่งที่บ้านเสียเลย

ฉินการทำตามที่เย่เฉินต้องการ หลังจัดเตรียมวัตถุดิบยา ทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ก็นำทั้งหมดใส่ลงในลังยาลังหนึ่งแล้ว มอบให้ฉันเข้าเสวียน พร้อมกำชับว่า “เอ้าเสงี่ยน นำวัตถุดิบยา เหล่านี้ส่งไปให้อาจารย์เย่ที่Tomson Riviera

ฉันเอ้าเสงี่ยนพูดอย่างดีใจทันที “ได้เลย พ่อ หนูจะขับรถไปบ้านอาจารย์เย่เดี๋ยวนี้!

ฉินทางพยักหน้า กล่าวว่า “แกรอเดี๋ยว”

กล่าวจบ เขาก็ยืนขึ้น หยิบกล่องไม้จื่อนที่ดูประณีต ใบหนึ่ง ออกมาจากในตู้เซฟ วางลงในมือของฉันเอ้าเสงี่ยน แล้วมอบ หมายว่า “นี่เป็นโสมม่วงล้ำค่าอายุสี่ร้อยกว่าปีต้นหนึ่ง ยังดีกว่า โสมม่วงล้ำค่าสามร้อยปีที่อาจารย์เยประมูลมาได้ในงานประมูล ก่อนหน้านี้เสียอีก แกช่วยพ่อนำไปมอบให้อาจารย์เยีที บอกว่า เป็นของที่พ่อมอบให้เขาด้วยความเลื่อมใส

ฉันเอ้าเสงี่ยนรับกล่องไม้มาอย่างระมัดระวัง พูดอย่างจริงจัง ว่า “ทราบแล้วค่ะพ่อ วัตถุดิบยาเหล่านี้พร้อมกับโสมม่วงล้ำค่า ต้นนี้ หนูจะต้องไปส่งที่บ้านอาจารย์เยกับมือ

“อืม!” ฉินกางพยักหน้า เอ่ยอย่างทอดถอนใจว่า “คราวก่อน ตอนอยู่ที่มหกรรมการแพทย์แผนจีน อาจารย์เยยอมสูญเงิน มหาศาล เพื่อซื้อโสมม่วงล้ำค่าสามร้อยปีต้นนั้น หลังผ่านไปไม่ นานนัก อาจารย์เก็นยาอายุวัฒนะออกมา ดังนั้นพ่อจึงเดาว่า โสมม่วงล้ำค่านี้ ก็คือวัตถุดิบยาที่จำเป็นต่อการหลอมยาอายุ วัฒนะ มีโสมม่วงต้นนี้แล้ว บางทีอาจารย์เย่อาจยังสามารถ หลอมยาอายุวัฒนะออกมาได้อีกชุดหนึ่ง

นเอ้าเสวี่ยนรีบร้อนกล่าวว่า “พ่อ! หนนี้หนูไม่ไปช่วยพ่อขอ ยากับอาจารย์เยู่แล้วนะ! คราวก่อนอาจารย์หลอมยาวิเศษ พ่อ ให้หนูบากหน้าไปขอยากับอาจารย์เย่ ในใจหนูอับอายอย่าง มากมาตลอด…”
ฉินกางรีบพูดว่า “แกวางใจ หนนี้พ่อแค่จะเอาโสมม่วงต้นนี้ มอบให้อาจารย์เเท่านั้น ที่เหลือก็ไม่ได้ต้องการอะไรอีก พ่อเชื่อ ว่าหากอาจารย์เย่ใช้มันหลอมยาอายุวัฒนะจริง ก็น่าจะไม่ลืม ตระกูลฉินของพวกเรา”

คราวนี้ฉินเอ้าเสงี่ยนถึงค่อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วกล่าวว่า “พ่อ งั้นหนูไปที่นั่นก่อนนะ!”

“ได้ แกไปเถอะ”

ฉันเอ้าเสวียนเปิดประตูรถตัวเองออก จากนั้นก็ขับวิ่งไป ยังTomson Rivieraอย่างรวดเร็ว

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง ฉันเข้าเสงี่ยนก็มาถึงหน้าประตูคฤหาสน์ ของเยเฉิน

ตอนที่เธอกดกริ่งประตู หม่าหลั่นกำลังนอนกลางวันอยู่ในห้อง

ที่ชั้นสาม

เย่เฉินลงมาจากชั้นสอง แล้วเปิดประตูบ้าน เมื่อเห็นว่าเป็นฉัน เอ้าเสงี่ยน ก็ยิ้มแล้วพูดว่า “เอ้าเสงี่ยน ลำบากให้เธอต้องวิ่งมาที่ นี่แล้ว”

ฉันเอ้าเสงี่ยนเมื่ออยู่ต่อหน้าเเฉิน มักจะควบคุมความเขิน อายเอาไว้ไม่อยู่ นำพาให้เกิดความประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย พูด อย่างตะกุกตะกักว่า “อะ…อาจารย์เย่ พักนี้คุณเป็นยังไงบ้างคะ? เย่เฉินยิ้มกล่าวว่า “สบายดีมาก ทำไมถามแบบนี้ล่ะ?” ฉันเอ้าเสงี่ยนรีบอธิบายว่า “หนูได้ยินว่าระยะนี้คุณยุ่งมากแถมเพื่อเรื่องของพี่หวั่นถึงทำให้ต้องไปญี่ปุ่นเที่ยวหนึ่ง กลัวว่า คุณจะเหน็ดเหนื่อย…

เย่เฉิน โบกมือ “ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อยแค่นี้สำหรับฉันแล้วไม่ นับเป็นอะไร”