บทที่ 2190

ซูจื่อหยูพูด โดยไม่เงยศีรษะว่า “ไม่คืบหน้าอะไร จนป่านนี้ยัง หาเขาจากกล้องบันทึกภาพไม่เจอเลย

ตู้ให้ซึ่งกล่าวอย่างจริงจังว่า “เรื่องบางเรื่อง ต้องอาศัยวาสนา วาสนาไม่ถึง ต่อให้ลูกหาอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ วาสนาถึง ลูกไม่ ไปหาเขา เขาก็จะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าลูกเอง”

ซูจื่อหยูพูดโดยไม่ต้องหยุดคิด “หนูจะไม่ยอมเอาสิทธิ์ในการ ทำเรื่องใดๆ ของตนเองมามอบให้กับวาสนา มันดูไม่น่าเชื่อถือ คนบนโลกมากมายขนาดนี้ นอกจากเพื่อนบ้านที่อยู่หน้าประตู บ้านตัวเองแล้ว คนสองคนที่เคยพบกันที่ต่างประเทศ ความเป็น ไปได้ที่จะพบหน้ากันอีก โดยอาศัยวาสนาและความบังเอิญนั้น แทบจะเป็นศูนย์ ถ้าไม่เริ่มลงมือหาเขาด้วยตัวเอง เกรงว่าชาตินี้ ก็คงหาไม่เจอ”

พูดเสร็จ ซูจือหยูก็พูดด้วยใจคอแห้งเหี่ยวอยู่บ้าง “ความ สามารถในการจดจําของคนก็ไม่ได้ดีขนาดนั้น ไม่มีใครที่ สามารถเพียงมองผ่านแล้วจะจดจำได้ไม่ลืม ของส่วนใหญ่ล้วน ต้องอาศัยความจำที่ซ้ำไปซ้ำมาลึกขึ้นเรื่อยๆ ถึงจะสามารถจดจำ ได้อย่างชัดเจน ก็เหมือนกับเนื้อหาท้ายบทเรียน ในตอนเด็ก…”

“เพียงไม่กี่วันที่เพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่น หน้าตาของผู้มีพระคุณ ยังจำได้ชัดเจนอยู่ในสมอง แต่พอห่างไปหลายวันขนาดนี้ หน้าตาเขาก็ค่อยๆ เลือนรางลง แม้หนูจะคิดผ่านภาพจำในส่วนลึกเพื่อทบทวนความทรงจำอยู่เรื่อยๆ แต่ในความเป็นจริงยังคง ทำไม่ได้ หนูกลัวว่าหากผ่านไปอีกสักระยะ หนูคงลืมไปแล้วว่า เขาหน้าตายังไง…

พอพูดถึงตรงนี้ ซูจือหยูก็เงยศีรษะขึ้นมา มองไม่ชิงกับซู จือเฟย แล้วถามว่า “แม่…พี่…พวกคุณสองคนเคยมีความรู้สึก แบบนี้ไหม บางครั้งยิ่งอยากหน้าตาคนคนหนึ่งไว้ กลับยิ่งลืม ได้ง่าย?”

ซูจือเฟยนิ่งคิด แล้วกล่าวว่า “แยกเป็นคนเถอะ หากคนที่เคย พบบ่อยๆ อย่างไรก็ลืมไม่ลง แต่คนที่เคยพบกันเพียงครั้งเดียว หากไม่นานมากนัก ในสมองก็จะนึกรูปพรรณสัณฐานไม่ออก เหลือเพียงภาพที่เลือนราง

ไม่ซิงเองก็พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “เมื่อกี้คือหยูพูดถูก ความ ทรงจําของคนต้องคอยเสริมให้ลึกซึ้งอยู่เรื่อยๆ ถึงจะสามารถ จดจำไว้ในใจได้”

ตอนที่พูดคำนี้ คนที่ในสมองเธอคิดถึงคือเยฉางอิง

เธอรักเยฉางอิงมาตลอดชีวิตเช่นนี้ แต่เยฉางอิงจากโลกนี้ เกือบจะยี่สิบปีแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะอาศัยว่าทุกวันคอยไปดูรูป ถ่ายของเยฉางอิงในวัยหนุ่ม เยฉางอิงในสมองของเธอก็คง ค่อยๆ เลือนหายไป

คิดมาถึงตรงนี้ ภายในใจเธอมากน้อยก็รู้สึกทอดถอนใจอยู่ บ้าง ทันใดนั้นก็ถามซูจือหยอีกว่า “จ๋อหยูจ๊ะ ลูกสาธยายให้แม่ ฟังอย่างคร่าวๆ ได้ไหมว่าผู้มีพระคุณคนนั้นของลูกมีหน้าตาอย่างไร?”

ซูจือหยูนิ่งคิด แล้วกล่าวว่า “บรรยายหนึ่งก็คือหล่อ บรรยายสองคําก็คือหล่อมาก บรรยายสามคำก็คือหล่อลากดิน หากบรรยายคำก็คือทั้งเท่ทั้งหล่อ

ตู้ไฟซึ่งส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ที่ลูกพูดมา ต้องเว่อร์ขนาดนี้เชียวเหรอ?”

ซูจือหยูกล่าวอย่างจริงจัง “แม่ หนูไม่ได้พูดเว่อร์แม้แต่นิด เดียวค่ะ เขาหน้าตาหล่อมาก ไม่เพียงหล่อ ยังเท่เป็นที่สุดอีก ด้วย!”

พูดเสร็จ ซูจือหยูก็เท้าคาง พูดด้วยหน้าตาลุ่มหลงว่า “ตอนนั้น ท่านนินจาใหญ่อิงะคนนั้นพานินจากลุ่มหนึ่งเพื่อวางแผนฆ่าเขา กลับกลายเป็นว่าถูกเขากำจัดได้หมดภายในสองสามกระบวน ท่า เวลานั้นท่านนินจาใหญ่อิงะถูกทำให้ตกใจแทบตาย ถาม อย่างตัวสั่นระริกว่าเขาเป็นใคร แม่เดาว่าเขาพูดว่ายังไง?”

ไม่ชิงพยักหน้า ถามว่า “เขาพูดว่ายังไง?”

ซูจือหยูยืนขึ้น เลียนแบบท่าทางของเยเฉิน ในตอนนั้น พูดด้วย หน้าตาเฉยชา “เขาบอกว่า ฉันคือพ่อของแก ต้องการชีวิตของ แก!”

ตู้ไม่ชิงยิ้มแล้วกล่าวว่า “คนคนนี้ยังอวดดีมากด้วย”

“ยิ่งกว่าอวดดีเสียอีก!” ซูจื่อหยูกล่าวอย่างจริงจัง “ช่างอวดดี สุดๆ ไปเลย! ฉันซูจือหยูโตมาจนป่านนี้ ยังไม่เคยเห็นใครอวดดีขนาดนี้มาก่อน! เขาไม่เห็นนินจาญี่ปุ่นที่ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตา เหล่านั้น ในสายตาโดยสิ้นเชิง ฆ่าพวกเขาอย่างกับหั่นผักหั่นแตง เจ๋งเกินไปแล้ว!”

พูดเสร็จ เธอก็กลาวต่อด้วยความโมโหอยู่บ้างว่า “ประเด็น สำคัญคือ หมอนี่ไม่มีรอยยิ้มให้กับหนูและพี่สักครั้ง หนูไปหาเขา เพื่อยืมมือถือ โทรหาพ่อ หมอนี่ถึงกับบอกว่าอะไรนะของส่วนตัว ให้คนนอกยืมไม่ได้ ซึ่งกมาก!

ตู้ไม่ชิงยิ้มกล่าวว่า “คนเขาก็ต้องป้องกันลูกไว้ก่อน ไม่อยาก ให้ลูกรู้เบอร์มือถือของเขา จนสืบหาฐานะของเขาเจอ

“ถูก!” ซูจือหยูพูดอย่างฉุนเฉียวว่า “หนูว่าคงใช่! เขาฉลาด เป็นกรด ไม่ทิ้งเบาะแสไว้เลยสักนิดเดียว! ก่อนไปหนูพูดกับเขา ว่าไว้พบกันใหม่ที่ไหนสักแห่ง เขาถึงกับพูดกับหนูประโยคหนึ่ง ว่าจะไม่มีทางพบกันอีก พอมาคิดดูตอนนี้หนูยังคงโกรธมาก! มัน ทำลายศักดิ์ศรีกันเกินไป ดังนั้นหนูจะต้องหาเขาให้เจอ เผชิญ หน้าเพื่อถามเขาว่า ไหนคุณพูดอย่างมั่นอกมั่นใจไม่ใช่เหรอว่า จะไม่ได้พบกันอีก? พบคุณหนูอย่างฉันอีกครั้ง ในใจรู้สึกอย่างไร บ้าง?”