บทที่ 2184

พอไห่ซิงได้ยินเช่นนี้ ก็พลันตื่นเต้นขึ้นมาทันที จึงพูดโพล่งว่า “คอยติดตามให้ฉันที ฉันต้องการประมูลบ้านหลังนี้!”

พ่อบ้านชราพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “บ้านหลังนี้กินพื้นที่ไม่ ใหญ่มาก มิหนำซ้ำในอนาคตก็ไม่อาจรื้อถอนได้ นับเป็น ทรัพย์สินราคาต่ำที่ไร้หนทางทำกำไรได้ ถึงเวลาน่าจะประมูลมา ได้อย่างง่ายดาย

“ดี” ตู้ไห่ชิงพูดอย่างแน่วแน่ “ไม่ว่าจะใช้เงินมากแค่ไหน ก็ ต้องประมูลบ้านหลังนี้มาให้ได้

พูดจบ เธอก็รีบร้อนถามอีกว่า “ลุงหวาง คุณแจ้งกับคนของ ศาลตุลาการได้ไหมว่า ฉันสามารถเข้าไปดูก่อนได้ไหม?”

“ได้ครับๆ” พ่อบ้านชรารีบกล่าวว่า “เมื่อกี้ตอนคุยอยู่ในสาย สองวันนี้พวกเขากำลังจะมาที่นี่เพื่อทำการจดทะเบียนทรัพย์สิน กับประเมินราคาครั้งหนึ่งพอดี เพื่อเตรียมพร้อมและรวบรวม ข้อมูลให้กับศาลประมูลขายต่อไป ดังนั้นพวกเราจึงสามารถฉีก กระดาษปิดผนึกและกุญแจประตูเข้าไปได้”

ตู้ไม่ชิงพูดอย่างทนรอไม่ไหว “งั้นก็ลองคิดหาวิธี เปิดกุญแจ เถอะ!”

พ่อบ้านชราพยักหน้า พูดกับบอดี้การ์ดที่พ่วงตำแหน่งคนขับ รถว่า “เสียวหลิว นายดูหน่อยว่าพังประตูเปิดได้ไหม”
บอดี้การ์ดเดินขึ้นหน้ามาอย่างรีบร้อน ก่อนจะฉีกผนึกลงมา จากนั้นก็มองกลอนประตู แล้วยิ้มกล่าวว่า “พ่อบ้านหวาง กลอน แทบจะขึ้นสนิมหมดแล้ว ใช้เท้าถีบก็เปิดออกแล้ว”

ตู้ใ ชิงรีบกล่าวว่า “อย่าถีบ! ฉันกลัวว่าพอนายถีบลงไป ประตู จะเสียหายไปด้วย ดูหน่อยว่างัดกลอนออกได้ไหม…

บอดี้การ์ดมองดูอย่างละเอียด แล้วเอ่ยปากกล่าวว่า “คุณหนู รอง ไส้กลอนด้านในขึ้นสนิมหมดแล้วครับ เกรงว่าต่อให้เอา ลูกกุญแจมาก็คงเปิดไม่ออก ได้แต่นั่งกลอนเท่านั้น

ตู้ไม่ชิงพยักหน้า กล่าวว่า “เอากลอนออก แต่พยายามอย่า ทำให้ประตูเหล็กเสียหาย ต่อไปหากซื้อมาล่ะก็ ฉันยังคิดจะเก็บ ไว้

“ครับ” บอดี้การ์ดรับคำอย่างรีบร้อน พร้อมกับล้วงมีดสั้นสีดำ เล่มหนึ่งออกมาจากเอว เอาส่วนแหลมคมของมีดดันในร่อง กลอน จากนั้นก็ออกแรงที่หนึ่ง ลิ้นกลอนก็เปิดออก

ประตูเปิดแล้ว กลอนเองเพราะว่าขึ้นสนิมเยอะมากจึงเกิดการ หักพัง แต่ดีที่ประตูไม่ได้รับความเสียหาย

ตู้ไม่ชิงระงับความตื่นเต้นที่อยู่ในใจไว้ไม่ไหว ก้าวเท้าผลัก ประตูแล้วเดินเข้าไป

ในลานบ้านมีหญ้าขึ้นเต็มไปหมด ยังมีชิงช้าที่ทำจากโซ่เหล็ก และแผ่นเหล็กตัวหนึ่งวางตั้งอยู่ เพียงแต่ชิงช้าตัวนี้มีอายุนานเกิน ไป จึงขึ้นสนิมจนไม่เหมือนสภาพเดิมแล้ว
แต่ว่านี่เป็นบ้านอันชำรุดทรุดโทรม ในสายตาผู้อื่น ในสายตา ของให่ชิง กลับแผ่ความรู้สึกอบอุ่นเกินพรรณนาไปทั่วทุกแห่ง

เวลานี้ รถจักรยานไฟฟ้าคันหนึ่งก็มาถึงตรงหน้า

ตอนที่เเฉินอยู่ห่างจากหน้าประตูประมาณหนึ่ง ก็เห็นว่าที่ หน้าประตูยังมีรถโรลส์-รอยซ์อีกหนึ่งคันจอดอยู่ จึงเลี่ยงไม่ได้ที่ จะรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง

เขามักจะมาดูบ้านเก่าหลังนี้บ่อยๆ บ้านหลังนี้มีกระดาษปิด ผนึกติดไว้ตลอด ไร้คนสอบถาม วันนี้ทำไมถึงมีแขกมาเยือนได้

น่าแปลก เขามาหยุดตรงนอกประตูใหญ่ ชะโงกศีรษะมองดู ด้านใน ในตัวบ้าน มีคนสามคนกำลังยืนหันหลังให้ตน หนึ่งในจำนวน

นั้นมีผู้หญิงคนหนึ่ง คนแก่คนหนึ่ง และชายหนุ่มคนหนึ่ง

ในใจเย่เฉินจึงรู้สึกสงสัย พลางลอบคิดว่า “หรือบ้านหลังนี้จะ ขายได้แล้ว? ไม่จริงน่า ได้ยินว่าถูกอายัดไว้มาตลอด ยังไม่เข้าสู่ กระบวนการประมูลของศาลด้วยซ้ำ จะขายออกไปโดยไร้ม เสียงได้อย่างไร?”

“แต่ว่า คนเหล่านี้มาทำอะไรกันแน่? ทำไมพวกเขาถึงพังประตู เข้าไปโดนไม่สนใจแผ่นปิดผนึกของศาล

เย่เฉินในใจรู้สึกโกรธอยู่บ้าง

เพราะนี่อย่างไรก็เป็นบ้านเก่าที่ตนและพ่อแม่เคยอาศัยอยู่
หากเป็นเจ้าของบ้านมา ตนย่อมจะไม่พูดอะไร แต่คนเหล่านี้มองดูก็รู้ว่าไม่ใช่เจ้าของบ้าน พวกเขาไม่เพียงฉีกกระดาษปิดผนึกออก ยังทำลายกลอน

ประตูด้วย

การกระทำเช่นนี้ ในมุมมองของเขา ทำเกินไปอยู่บ้างจริงๆ ด้วยเหตุนี้ เขาจึงคิดจะเอ่ยปากถามให้ชัดเจน หากพวกเขาไม่ เกี่ยวข้องกับบ้านหลังนี้ ก็จะให้พวกเขาออกไป

กำลังคิดอยู่ เวลานี้จู่ๆ ตู้ให้ซึ่งก็หันกลับมามองไปทางนอก

ประตูแวบหนึ่ง

ภายใต้การมองมานี้ จึงสบตาเข้ากับเย่เฉินพอดี

ชั่วขณะนี้ ตู้ไห่ชิงรู้สึกว่าจิตวิญญาณส่วนลึกพบเข้ากับลมพัด โหมฝนเทกระหน่ำขึ้นมากะทันหัน ตัวเธอเบิกตากว้างอย่างอื่น ตระหนก…