บทที่ 2172

หม่าจงเหลียงที่อยู่ข้างๆ ได้ยินประโยคนี้ จึงเดินไปข้างหน้า ตบหน้าเธออย่างแรง

ก่อนที่เฉินเสี่ยวเฟยจะได้สติจากการถูกตบ เขาดึงผมของเฉิน

เสี่ยวเฟยแล้วก็ลากเธอไปอยู่ตรงหน้าหลิวจงฮุย จากนั้นใช้เท้า

เตะเธอไปอยู่ข้างหลิวจงฮุย และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “แม่ง

ฉิบหาย คุณกล้าที่จะอ้างหลักศีลธรรมกับอาจารย์เย? อาจาย์เย

เป็นผู้สูงส่งในโลกมนุษย์ ปกติจะไม่ทำร้ายผู้หญิงอยู่แล้ว แต่ผม

หม่าจงเหลียงไม่ได้พิถีพิถันขนาดนั้น! ถ้าคุณยังกล้าพูดอีก ผมจะ

ทำให้คุณเสียโฉม!”

เฉินเสี่ยวเฟยหวาดกลัวจนไม่กล้าพูดอะไรอีก

เธออยากจะอ้างหลักศีลธรรมกับเเฉินจริง ๆ ก่อนอื่นต้องเน้น ประเด็นว่าตนเองนั้นเป็นผู้หญิง ทำให้เยเฉันไม่สามารถทำอะไร ตนเองได้

แต่เธอไม่คาดคิดว่า เย่เฉินไม่ทำอะไรตนเองจริง ๆ แต่หม่าจง เหลียงไม่เป็นเช่นนั้น…

ขณะนี้ หม่าจงเหลียงมองไปที่เเฉินและกล่าวด้วยความ นอบน้อมว่า “อาจารย์เย่ จะจัดการกับไอ้สารเลวสองคนนี้ยังไง คุณแค่ออกคําสั่ง!”

เย่เฉินกล่าวเบา ๆ ว่า “จัดการทีละเรื่องก่อน พูดเรื่องที่พวกคุณติดหนี้ผมก่อน

ตอนนี้หลิวจงฮุยรู้แล้วว่าเรื่องในวันนี้เลวร้ายแน่นอน

ถ้าตนเองไม่รีบขอให้เยเฉินยกโทษให้ ไม่รู้ว่าต่อไปตนเองจะ ต้องทนทุกข์ทรมานสักแค่ไหน

ดังนั้น เขาจึงรีบกล่าวด้วยความนอบน้อมว่า “อาจารย์เย่ ผมมี เงินฝากสามล้านเจ็ดแสนกว่าหยวน ผมจะมอบให้คุณทั้งหมด ขอ ให้คุณโปรดเข้าใจ และปล่อยผมไปสักครั้ง…..

เฉินเสี่ยวเฟยที่อยู่ด้านข้างก็รีบกล่าวว่า “คุณเย่ ฉัน…..ฉันมี เงินเก็บอยู่เจ็ดแสนกว่าหยวน และฉันยินดีจะมอบให้คุณทั้งหมด ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ……

เย่เฉิน โบกมือ “เงินของพวกคุณสองคนรวมกันแล้วยังไม่ถึง ห้าล้านหยวน ตัวเลขนี้มันห่างเกินไป? พวกคุณเห็นไหมว่า ตอนนี้ พวกคุณล่าช้าไปหลายนาทีแล้ว และในไม่ช้าดอกเบี้ยกำลังจะถึง ยี่สิบล้านหยวนแล้ว ดังนั้นผมขอแนะนำพวกคุณรีบจ่ายเงิน ทั้งหมดโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้น ดอกเบี้ยจะพุ่งขึ้นไปเรื่อย ๆ และ สำหรับพวกคุณแล้ว ความกดดันในการจ่ายเงินจะเพิ่มขึ้นเรื่อย 7″

เมื่อหลิวจงฮุยได้ยินประโยคนี้ เขาร้องไห้และกล่าวว่า “อาจาร เย…..ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้นจริง ๆ……….งคุณจะถลกหนังผม จนตาย ผมก็ไม่มีเงินยี่สิบล้านหยวน โปรดเข้าใจและเห็นใจด้วย เถอะ..……. ”

เฉินเสี่ยวเฟยร้องไห้คร่ำครวญและกล่าวว่า “ใช่ คุณเย่ ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้นจริง ๆ….. เงินเจ็ดแสนกว่าหยวนนั้นเป็น เงินทั้งหมดของฉันแล้ว…..

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ตอนที่พวกคุณหลอกผู้หญิง พวก เธอก็ขอร้องให้พวกคุณเห็นใจเช่นกัน? แล้วพวกคุณเคยเห็นใจ พวกเธอหรือเปล่า”

ทั้งสองคนไม่กล้าพูดอีกต่อไป

เมื่อก่อนตอนที่พวกเขาหลอกลวงหญิงสาว ไม่เคยสนใจความ เป็นความตายของอีกฝ่ายเลย

ถ้าไม่มีเงิน ก็ตั้งใจทำงานเป็นทาส

เพื่อเงินแล้วทั้งสองคนจะบังคับพริตตี้ของบริษัทไปนั่งครั้งและ ขายตัวอีกด้วย

พวกเขาในตอนนั้น ไม่เคยสนใจคำวิงวอนของใครเลย

เมื่อเย่เฉินเห็นพวกเขาทั้งสองคนไม่พูดอะไร ก็ยิ้มเยาะเย้ยและ กล่าวว่า “เนื่องจากเงินที่พวกคุณเป็นหนี้ผมเกินยี่สิบล้านหยวน แล้ว และมันเป็นความสามารถของพวกคุณที่จะชำระคืนได้ งั้น ส่วนที่ไม่สามารถชำระคืน พวกคุณต้องชดใช้ให้กับผมด้วยวิธี อื่น!”

หลิวจงฮุยถามอย่างสั่นเทาว่า “อาจารย์…..อาจารย์เย่ คุณ ต้องการให้พวกเราชดใช้อย่างไร……

เย่เฉินยิ้มเยาะเย้ยว่า “ตามคำกล่าวว่าการเสียเงินเพื่อสะเดาะ เคราะห์ ในเมื่อพวกคุณไม่สามารถจ่ายชำระคืนได้ พวกคุณก็ต้องทนทุกข์เล็กน้อย!”

หม่าจงเหลียงที่อยู่ด้านข้าง เข้าใจความหมายของเยเฉินทัน

เมื่อก่อนเย่เฉินจัดการหลิวกว่างกับหลิวหมิงสองพ่อลูก และ เจ้านายหลายคนของตระกูล สิ่งที่เเฉินชอบมากที่สุดคือการ สลักตัวอักษรไว้บนหน้าผากของอีกฝ่าย

ดังนั้น เขาจึงกล่าวกับเยเฉินทันทีว่า “อาจารย์เย่! ผมมีมืดครับ คุณแค่บอกว่า ต้องการสลักตัวอักษรอะไรบนหน้าผากของพวก เขา!”