บทที่ 2171

นี่เป็นครั้งแรกที่หลิวจงฮุยได้พบคนอย่างเย่เฉิน

ไม่ชกต่อย ไม่ดุด่า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนมี อารยะมากกว่าใคร ๆ แต่คำพูดที่กล่าวออกมา โหดเหี้ยมเป็น อย่างมาก

สิบห้าล้านห้าแสนหยวน? ตนเองจะเอาเงินมากมายเช่นนี้มา จากไหน?

ถึงแม้ว่าเขาจะเปิดบริษัทโมเดลลิ่ง บังคับให้ผู้หญิงเหล่านั้นไป เป็นโสเภณีขายตัวตลอดเวลา สามารถหาเงินได้ไม่น้อยก็จริง แต่ คนอย่างเขา ยิ่งหาเงินได้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งใช้เงินมากขึ้น เท่านั้น

เดิมคนที่เคยอยู่ในโลกสีเทานั้น ล้วนมีสัญชาตญาณที่ชอบดื่ม เหล้าเที่ยวเตร่ และโดยทั่วไปแล้วคนพวกนี้ที่มีเงินเท่าไหร่ก็ใช้ไป จนหมด

ดังนั้น หลิวจงฮุยหาเงินได้มากก็จริง แต่เขาก็ใช้เงินไปเป็น

จํานวนมาก

เขาสามารถหาเงินได้อย่างน้อยหลายล้านต่อปี แต่เขาไม่ สามารถควบคุมการใช้จ่ายฟุ่มเฟือยของตนเองได้ ดังนั้นแต่ละปี เขาจะเหลือเงินอยู่ในมือแค่ประมาณแปดแสนหรือหนึ่งล้าน เท่านั้น
หลิวจงฮุยมีเงินเก็บทั้งหมดประมาณสามถึงสี่ล้านหยวน ตอน นี้เยเงินขอให้เขาคืนเงินสิบห้าล้านห้าแสนหยวน ถึงแม้ว่าเขาจะ ขายไตก็ไม่มีเงินมากขนาดนั้น

ดังนั้น เขาจึงร้องไห้อ้อนวอนว่า “อาจารย์เย่ บอกตามตรง ผม ไม่มีเงินมากขนาดนั้นจริง ๆ ….

ทันทีที่หม่าจงเหลียงได้ยินประโยคนี้ ก็ใช้เท้าเตะไปที่หลิวจง ฮุย และดุด่าว่า “เหี้ย! ให้เกียรติแล้วยังไม่รับอีก อาจารย์เย่ได้ เสนอวิธีแก้ปัญหาให้คุณแล้ว คุณยังจะมาแสร้งร้องว่าตนเองจน อยู่ที่นี่อีก? หรือจะให้ผมเล่นงานคุณให้ตายคุณถึงจะพอใจใช่ ไหม?”

หลิวจงฮุยตัวสั่น “ไม่…….พี่จงเหลียง ผมไม่ได้แสร้งร้องว่า ตนเองจน แต่ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้นจริง ๆ …..

หม่าจงเหลียงดุด่าว่า “ถ้าไม่มีเงิน? ถ้าไม่มีเงินก็ตัดขาทั้งสอง

ข้างของคุณทิ้งไว้ที่นี่!

หลิวจงฮุยตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว จ้องไปที่เฉินเสี่ยวเฟย ค่าสาปแช่งอย่างโกรธเคืองว่า “เป็นเพราะผู้หญิงสารเลวอย่าง คุณ ที่สร้างปัญหาให้กูอยู่ข้างนอกทั้งวัน!

หลังจากนั้น เขากล่าวกับเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ เฉินเสี่ยวเฟย เป็นคนจัดการทุกอย่างเกี่ยวกับข้อตกลงที่ไม่เป็นธรรมนั้น กรรม เกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผลตามมา คุณไปคิดบัญชีกับเธอเลย ครับ!”

เมื่อเฉินเสี่ยวเฟยได้ยินประโยคนี้ เธอตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อและรีบกล่าวว่า “หลิวจงฮุย! คุณมันไร้ยางอายสิ้นดี เรื่องเหล่านั้น เป็นความคิดของคุณ ฉันเป็นแค่ลูกน้องที่ทำงาน ให้คุณ และช่วย คุณออกหน้าเท่านั้น ตอนนี้คุณยังคิดที่จะมาใส่ร้ายฉันอีก คุณยัง มีมโนธรรมอยู่ไหม?”

หลังจากกล่าวจบ เธอรีบกล่าวกับเย่เฉินว่า “คุณเย่ บริษัท มารยาทช่างเหมยแห่งนี้ก่อตั้งโดยหลิวจงฮุย เมื่อก่อนฉันเป็นแค่ ผู้หญิงนั่งดริ้ง ใน KTV เขาให้ฉันเป็นคนรักของเขา แล้วก็บอกว่า จะพาฉันทำธุรกิจเพื่อหาเงิน แล้วก็หลอกฉันทำงานให้เขา ถ้า กล่าวตามตรง ฉันก็เป็นเหยื่อเหมือนกับเวยเวย!”

“แม่งพูดจาเหลวไหล!” หลิวจงฮุยดุด่าว่า “เฉินเสี่ยวเฟยคุณ อย่ามาเสแสร้งทำเป็นคนใสสะอาดอยู่ที่นี่ ทุกคนในกลุ่มอิทธิพล มืดของเมืองจินหลิงนั้นล้วนรู้ว่าคุณเป็นคนเกรดไหน?”

“แม่งฉิบหาย คุณมันก็เป็นแค่ผู้หญิงที่ออกมาเป็นโสเภณี

ขายตัวเท่านั้น?!”

ออกมาเป็นโสเภณีขายตัวก็ช่าง พอเห็นว่าการเป็นแม่เล้า แล้วหาเงินได้เยอะ ก็อยากเป็นแม่เล้าเองบ้าง แล้วก็ไปแย่งเด็ก ของแม่เล้าคนก่อน ละเมิดข้อห้ามของกลุ่มอิทธิพลมืด!”

“คนอื่นขู่ว่าจะใช้กรดกำมะถันทำให้คุณเสียโฉม และขับไล่จน คุณหมดสิ้นหนทางไป คุณถึงได้มาขอร้องให้ผมช่วยปกป้องคุณ และขอให้ผมพาคุณออกจากวงโคจรนั้น!”

“ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะผม คุณคงเสียโฉมไปนานแล้ว! ตอนนี้ คุณยังจะมาแว้งกัดผมอีก แม่งฉิบหาย คุณยังมีมโนธรรมอยู่หรือเปล่า?”

เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวด้วยความตระหนักว่า “คุณ…..คุณอย่า พูดจาเหลวไหล เรื่องเหล่านี้คุณเป็นคนขึ้นมาเอง!” ตอนนี้เย่เฉินตะโกนด้วยเสียงที่เย็นชาว่า “ทุกคนหุบปาก! เฉินเสี่ยวเฟยหตคอด้วยความตกใจ และหุบปากทันที

เย่เฉินจ้องไปที่เธอ และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “คุณเฉิน รีบ ใส่ ร้ายป้ายสี มันไม่มีความหมายอะไรหรอก รอให้ผมคิดบัญชีกับ ประธานหลิวเสร็จแล้ว ผมจะคิดบัญชีกับคุณอีกที”

เฉินเสี่ยวเฟยตกใจจนคุกเข่าลงบนพื้น และขอร้องอ้อนวอนว่า “คุณเย่ ฉัน…ฉันถูกบังคับจริง ๆ …..โปรดเห็นแก่ว่าฉันเป็นผู้หญิง ได้โปรดอย่าถือสาฉันเลย…..