บทที่ 2170

เขาจับหน้าตนเอง ถามด้วยความประหลาดใจว่า “พี่จงเหลียง คุณ…คุณที่ผมทำไม? คุณต้องมีไอ้ยาจกนั้น!”

หม่าจงเหลียงรู้สึกโกรธจนตัวสั่น และกล่าวตะกุกตะกักว่า “คุณ………แม่งฉิบหายคุณกำลังรนหาที่ตาย! คุณกล้ามาว่าอา จารย์เย่เป็นยาจกได้อย่างไร! แม่งฉิบหายผมรู้สึกว่าคุณเบื่อที่จะ มีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม!

หลังจากกล่าวจบ เขาก็ตะโกนบอกลูกน้องทันทีว่า “แม่ง ฉิบหาย จับมันไว้ และทุบตีมันให้หนัก!

แม้ว่าลูกน้องส่วนใหญ่ของหม่าจงเหลียงจะไม่เคยเห็นเเฉิน แต่พวกเขาก็เคยได้ยินชื่อของอาจารย์เย่

เพราะว่าคนนี้คือผู้มีพระคุณที่ท่านหงห้ากล่าวถึงตลอด และ ท่านหงห้าเป็นถึงเจ้าพ่อโลกใต้ดินทั้งหมดของเมืองจินหลิง กล่าวได้ว่าผู้มีพระคุณของท่านหงห้าก็คือผู้มีพระคุณของสมาชิก ทั้งหมดของโลกใต้ดินในเมืองจินหลิง

หลิวจงฮุยล่วงเกินใครก็ไม่ไปล่วงเกิน แต่ดันมาล่วงเกินอาจาร ย์เย่ นี่มันเป็นการรนหาที่ตายใช่ไหม?

ดังนั้น ลูกน้องเหล่านี้รีบวิ่งไปข้างหน้าและกดหลิวจงฮุยลงไป บนพื้น จากนั้นก็ทุบตีเตะต่อยอย่างรุนแรง

หลิวจงฮุยถูกทุบตีเตะต่อยจนร้องคร่ำครวญ และร้องไห้อ้อนวอนว่า“ พี่จงเหลียง ผมไม่รู้ว่าคุณเยเป็นเพื่อนของคุณ ถ้า ผมรู้ถึงตีให้ตายผมก็ไม่กล้ามีเรื่องกับคุณเย่! ได้โปรดยกโทษ ให้ผมด้วย!!

“ยกโทษให้คุณ??” หม่าจงเหลียงที่กังวลกล่าวออกมาโดยไม่ ได้คิดว่า “แม่งฉิบหาย ถ้าผมยกโทษให้คุณ แล้วใครจะยกโทษ ให้ผม? ถ้าอาจารย์เยโทษขึ้นมา ผมก็ไม่สามารถรับผลที่จะตาม มาได้ ถึงแม้ว่าอาจารย์เยจะไม่โทษผม แต่ถ้าเรื่องนี้ไปถึงหูท่าน หงห้า ท่านหงห้าก็จะทำลายผม! ไอ้สารเลวคุณทำให้ผมเดือด ร้อนรู้ไหม!”

หลิวจงฮุยร้องไห้และกล่าวว่า “พี่จงเหลียง ยกโทษให้ผมเถอะ

ผมสํานึกผิดแล้ว……. หลังจากกล่าวจบ เขามองไปที่เเฉินอีกครั้ง ร้องไห้และ

อ้อนวอนว่า “อาจารย์เย่ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย อาจารย์เย่!”

เย่เฉินยิ้มบาง ๆ และกล่าวกับหม่าจงเหลียงว่า “เอาล่ะ ให้คน ของคุณหยุดก่อน”

ทันทีที่หม่าจงเหลียงได้ยินประโยคนี้ เขารีบตะโกนว่า “ทุกคน

หยุด อาจารย์เย่กำลังจะมีคำสั่ง

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ทำให้กลุ่มคนที่กำลังเตะหลิวจงฮุยที่นอน อยู่บนพื้นอย่างดุเดือดหยุดทันที และถอยหลังไปสองก้าว โดยยืน นิ่งอยู่ที่เดิม

หลิวจงฮุยถูกทุบตีเตะต่อยจนเลือดเต็มตัว ตอนนี้ใบหน้าของ เขาบวมเหมือนหัวหมูขนาดใหญ่
เฉินเสี่ยวเฟยที่อยู่ด้านข้างรู้สึกหวาดกลัว มองไปที่หลิวจงฮุย ด้วยความตะลึง และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ตอนนี้หม่าจงเหลียงรีบโค้งคำนับและกล่าวกับเข่เฉินด้วย

ความนอบน้อมว่า “อาจารย์เย่ โปรดสั่งมาเลยครับ……..

เย่เฉินพยักหน้า และกล่าวกับหม่าจงเหลียงว่า “เสี่ยวหม่าเอย ไม่ใช่ว่าผมตำหนิคุณนะ สังคมที่เจริญ อย่าเอะอะก็ทุบตีฆ่าฟัน ในที่สาธารณะเช่นนี้ การที่คนทั่วไปเห็นแล้วมันจะกระทบต่อชื่อ เสียงแค่ไหน?”

หม่าจงเหลียงผงะไปครู่หนึ่ง แล้วรีบตบหน้าตนเอง และกล่าว ด้วยความละอายว่า “อาจารย์เย่ คุณตำหนิได้ถูกต้องแล้ว! เป็น เพราะผมมันถอย ทำให้คนเมืองจีนหลิงต้องอับอาย……

เย่เฉินฮ่มประโยคหนึ่ง แล้วกล่าวอย่างราบเรียบว่า “เมื่อรู้ตัว ก็ดีแล้ว”

หลังจากกล่าวจบ เขามองไปที่หลิวจงฮุยและกล่าวด้วยรอยยิ้ม ว่า “ประธานหลิว จากบริษัทมารยาทช่างเหม่ย ใช่ไหม?”

หลิวจงฮุยกล่าวเบา ๆ ในขณะที่มุมปากยังมีเลือดไหล “ผม เอง…..ผมเอง…อาจารย์เย่ ผมเองที่ผิด ผมมีตาแต่หามีแววไม่ ที่ ไปล่วงเกินคุณ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย ………

เย่เฉิน โบกมือ และกล่าวอย่างจริงจัง “โอ้! ในโลกของผู้ใหญ่ ไม่มีคำว่าถูกหรือผิด มีแต่ผลประโยชน์เท่านั้น”

หลังจากกล่าวจบ เขาชี้ไปที่เฉินเสี่ยวเฟียที่หน้าซีดเผือด และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า คุณดูสิ ก่อนคุณผมได้บอกจัดการ

เฉินเมื่อประมาณ 30 นาทีก่อน ยืมเงิน

หยวน ผมได้นัดกับจัดการเงินแล้ว อัตราดอกเบี้ย

ต่อตอนผ่านไป 30 นาทีแล้ว ดอกเบี้ยกลายเป็นห้า

หยวน สิบล้านห้าแสนหยวน คุณคิดจะจ่าย

คืนให้เมื่อไหร่”

หลิวจงฮุยตกใจจนตัวสั่น และกล่าวว่า อาจาร ย์เย่คุณ…หยวนต่อ

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณคิดดูสิ บริษัทของคุณร่ำรวย มหาศาลด้วยข้อตกลงไม่เป็นธรรม ส่วนคนอย่างหาตกลงเป็นธรรม ผมวิธีสร้างรายได้ของตนเอง พวก เราเป็นกัน”