บทที่ 2169

เธออดทนและรอจนถึงสิบห้านาที

สิบห้านาทีต่อมา เมอร์เซเดส-เบนซ์ เอส-คลาส ได้ขับมาที่ ลานจอดรถที่ประตูทางเข้าหมู่บ้านจูเจียงยิ่ง

ตามมาด้วยรถตู้สิบเอ็ดที่นั่งสองคัน ตอนนี้ในรถตู้ทั้งสองคัน เต็มไปด้วยพวกอันธพาลที่ถือมีดแมเซเท

ทิศทางของรถมาจากด้านหลังของเยเฉิน หลิวจงฮุยที่อยู่ในรถ เห็นเฉินเสี่ยวเฟย ทำให้เขารู้ทันทีว่าชายที่อยู่ตรงหน้าเฉินเสี่ยว เฟย หรือผู้ชายนั่งอยู่บนรถจักรยานยนต์ไฟฟ้าที่หันหลังให้ ตนเอง ก็คือคนที่มีเรื่องกับเฉินเสี่ยวเฟย

เขาดูถูกเหยียดหยามและแอบบ่นว่า “แค่ไอ้ยาจกที่ขับรถ จักรยานยนต์ไฟฟ้า แม่งฉิบหายยังกล้ามาเสแสร้งกับตนเองอีก หรือ? วันนี้กำลังคันไม้คันมือพอดี ดังนั้นตนเองก็จะถือว่าใช้มัน ทดสอบฝีมือก็แล้วกัน!

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขานึกถึงคำพูดของเฉินเสี่ยวเฟย ไอ้ยาจก คนนี้ได้ล้มลูกน้องของตนเองไปหกคน ทำให้เขาก็รู้สึกกังวลเล็ก น้อย

เขาคิดอยู่ในใจว่า “ถ้าผู้ชายคนนี้ต่อสู้เก่งจริง ๆ แล้วถ้าเขา ต่อยตนเองคว่ำจะทำยังไงล่ะ?”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขามองหม่าจงเหลียงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ และกล่าวอย่างประจบว่า “พี่จงเหลียง อีกสักครู่รบกวนต้องล่ามาก คุณออกหน้าให้ผมด้วย นับตั้งแต่มือของผมพิการ ช่วงหลายปีที่ ผ่านมาคนในกลุ่มอิทธิพลมืดก็ไม่มีใครรู้จักผม และไม่ให้เกียรติ ผมอีก ไม่เหมือนกับคุณ ที่สามารถกลายเป็นโฟร์ผู้ยิ่งใหญ่เทน ในที่อยู่ข้างกายท่านหงห้า คนทั่วทั้งเมืองจีนหญิงล้วนให้ เกียรติคุณ…..

หม่าจงเหลียงรู้สึกลำพองใจกับคำพูดประจบนี้ และกล่าวด้วย รอยยิ้มว่า “จงฮุย มันเป็นแค่ยาจกเล็ก ๆ เท่านั้น แต่กล้าที่จะมา ดูถูกคุณ ก็เท่ากับดูถูกผมด้วย อีกสักครู่พี่คนนี้จะแก้แค้นให้คุณ เอง!”

หลังจากกล่าวจบ คนขับก็จอดรถอยู่ข้าง ๆ เย่เฉิน

หม่าจงเหลียงผลักประตูและลงจากรถทันที จ้องมองหลังของ เย่เฉิน และด่าอย่างเย็นชาว่า “ผมจะดูว่าใครกันที่ไม่ใช้ตาดูให้ดี กล้าที่จะมาล่วงเกินพี่น้องของหม่าจงเหลียง!!

ขณะนี้ มีลูกน้องยี่สิบกว่าคนยืนอยู่ข้างหลังหม่าจงเหลียง คนที่ยืนอยู่ข้างหลังหม่าจงเหลียงนั้นมีลูกน้องของหลิวจงฮุย หลายคน แต่ส่วนใหญ่เป็นลูกน้องของหม่าจงเหลียง

เมื่อเฉินเสี่ยวเฟยเห็นว่าหลิวจงฮุยพาหม่าจงเหลียงมาด้วยจริง ๆ เธอรู้สึกตื่นเต้น และกล่าวเย้ยหยันเย่เฉินว่า “คนแซ่เย่ แม่ง ฉิบหายวันนี้คุณตายแน่นอน! คุณรอถูกพี่จงเหลียงสับเป็นชิ้น ๆ เถอะ!”

เซียวเวยเวยกล่าวอย่างประหม่าว่า “พี่เขย……..คนของพวกมันเยอะมาก…..

เย่เฉินเบะปากและกล่าวเบา ๆ “คนมากแล้วมีประโยชน์ อะไร?”

หม่าจงเหลียงไม่สามารถจำเสียงของเยเฉินได้ทันที ดังนั้นเขา จึงกล่าวด้วยความโมโหว่า “ไอ้หนู คุณหยิ่งผยองมาก! แม้แต่ผม หม่าจงเหลียงก็ไม่อยู่ในสายตาของคุณ ผมรู้สึกว่าคุณเบื่อชีวิต แล้วใช่ไหม!”

ขณะนี้เยเฉินได้หันกลับมาอย่างช้า ๆ มองไปที่หม่าจงเหลียง และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “โอ้ ที่แท้เป็นพี่จงเหลียงนี่เอง ทำไมล่ะ? พาลูกน้องมามากมาย จะมาฟันผมหรือ?”

เมื่อหม่าจงเหลียงเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของเย่เฉิน เขาตกใจจน ขวัญหนีดีฝ่อ!

เขาไม่เคยคิดฝันว่า ยาจกที่หลิวจงฮุยขอให้ตนเองมาช่วยสั่ง สอนจะกลายเป็นเย่เฉิน อาจารย์เย่ที่พี่ใหญ่ของตนเองท่านหงห้า เคารพเป็นอย่างยิ่ง

“นี่ แม่งฉิบหายนี่มันเป็นวันซวยอะไรนี่….

หม่าจงเหลียงร้องไห้อยู่ในใจ จากนั้นขาทั้งสองข้างของเขาก็ อ่อนแรงทันที

หลังจากนั้น เขาคุกเข่าลงกับพื้นท่ามกลางสายตาที่ประหลาด ใจของทุกคน และกล่าวสะอึกสะอื้นว่า “อาจารย์…อาจาร เย่….ผมไม่นึกว่าจะเป็นคุณ….คุณเป็นผู้ใหญ่ที่ใจกว้าง ได้โปรดอย่าได้ถือสาสุนัขโง่ ๆ อย่างผมเลย……..

หลิวจงฮุยรู้สึกตกตะลึงและกล่าวโพล่งออกไปว่า “พี่จงเหลียง คุณ….คุณคุกเข่าให้ยาจกทำไม? เขาเป็นตัวอะไร

ทันทีที่หม่าจงเหลียงได้ยินประโยคนี้ เขาก็รู้สึกโกรธเป็นฟืน เป็นไฟทันที!

เขาพยายามลุกขึ้น และเดินไปอยู่ตรงหน้าหลิวจงฮุย จากนั้น ใช้มือตบไปที่หน้าของเขาอย่างรุนแรง

เสียงดังเพียะ หลิวจงฮุยถูกตบจนถอยหลังไปหลายก้าว จนรู้สึกเวียนศีรษะเป็นอย่างมาก