บทที่ 2163

เมื่อเชียวเวยเวยได้ยินสิ่งที่เฉินเสี่ยวเฟยพูด เธอถามด้วย ความประหลาดใจว่า “พี่เฉินเมื่อสักครู่คุณเป็นคนพูดเองว่า เงิน สําหรับออกงานคือเงินสําหรับออกงาน ไม่รวมกับเงินเดือนพื้น จาน!!

เฉินเสี่ยวเฟยเบะปากและกล่าวว่า “คุณช่างคิดได้สวยหรูน่ะ! ฉันจะบอกคุณว่า ประธานหลิวบอกว่าต่อจากไปพริตตี้ทุกคนจะ ได้รับค่าแรงเป็นรายเดือน ดังนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณจะต้อง ทํางานให้กับบริษัทด้วยความสงบ ขอแค่คุณทำงานครบ 28 งานต่อเดือน คุณจะได้รับเงินเดือนพื้นฐานห้าพัน ในวันที่ 15 ของ เดือนถัดไป!”

สีหน้าของเซียวเวยเวยเริ่มอึดอัด และกล่าวว่า “พี่เฉิน รับงาน หนึ่งเท่ากับสองร้อยหยวน แล้วถ้ารับงาน 28 งานควรจะเป็นห้า พันหกร้อยหยวน แต่บริษัทให้แค่ห้าพันหยวนเท่านั้น นั่นก็ หมายความว่าฉันต้องทำงานให้บริษัทฟรีเดือนละสามครั้ง……

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงกล่าวอย่างลำบากใจว่า “ช่วงนี้ฉันค่อนข้าง ร้อนเงิน และฉันไม่สามารถยอมรับวิธีการทำงานแบบรายเดือน เช่นนี้ได้ ฉันไม่เซ็นสัญญาดีกว่า…… ”

“อะไรน่ะ? ไม่เซ็น?” เฉินเสี่ยวเฟยยิ้มเยาะเย้ย “เซียวเวยเวย หลังจากทำงานมาไม่กี่วันคุณก็คิดว่าตนเองปีกกล้าขาแข็งหรือ?”

เซียวเวยเวยสายศีรษะและกล่าวอย่างเคร่งขรึม “พี่เฉิน ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันคิดว่าการทํางานร่วมกันเช่นนี้ไม่ เหมาะกับฉันจริง ๆ”

เฉินเสี่ยวเฟยฮีมประโยคหนึ่ง และกล่าวอย่างจริงจัง “เซียว เวยเวย ฉันจะบอกคุณว่า คุณได้เซ็นสัญญาไปแล้ว ตอนนี้หาก คุณต้องการยกเลิกสัญญา คุณต้องรับผิดชอบต่อการละเมิด สัญญา!”

เซียวเวยเวยรู้แล้วว่าตนเองถูกหลอก ดังนั้นเธอจึงรีบถามว่า “ความรับผิดชอบต่อการละเมิดสัญญาคืออะไร?”

เฉินเสี่ยวเฟย โบกสัญญาในมือและยิ้มเยาะเย้ยว่า “ในสัญญา ได้ระบุไว้อย่างชัดเจน คุณเซ็นสัญญากับบริษัท โดยสมัครใจ หาก คุณละเมิดสัญญา คุณจะต้องจ่ายเงินห้าแสนหยวนให้บริษัทเป็น ค่าเสียหายจากการละเมิดสัญญา มิฉะนั้นบริษัทก็จะทำการฟ้อง คุณขึ้นศาล!”

ทันทีที่เซียวเวยเวยได้ยินเรื่องนี้ เธอรู้สึกตะลึงเล็กน้อยและรีบ อ้อนวอนว่า “พี่เฉิน ทุกวันนี้ฉันพึ่งพาเงินสองร้อยหยวนเพื่อเลี้ยง ดูครอบครัว ขอให้คุณเห็นแก่ว่าบ้านฉันนั้นมีผู้ป่วยที่เป็นอัมพาต อยู่บนเตียงสองคน ได้โปรดเข้าใจและเห็นใจด้วย ขอให้สัญญา นั้นเป็นโมฆะ…”

“เป็นโมฆะ?” เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวถากถางว่า “คุณฝันไปเถอะ? ถ้าจะทำให้สัญญานี้เป็นโมฆะก็ได้ แต่ก่อนอื่นให้คุณจ่ายค่าปรับ ห้าแสนหยวนก่อน!”

เขียวเวยเวยกล่าวว่า “พี่เฉิน ถ้าฉันมีเงินห้าแสนหยวน ฉันก็ไม่มาทํางาน หรอก…”

“โอ้!” เฉินเสี่ยวเฟยยิ้มเยาะเย้ยและกล่าวว่า “ฟังคำพูดของ คุณแล้ว ดูเหมือนคุณรู้สึกว่างานนี้เป็นงานที่น่าอับอายมาก

เซียวเวยเวยบสายศีรษะ “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่อยากจะบอกว่า ฉันไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นจริง ๆ

เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวอย่างดุดันว่า “แม่งฉิบหาย ถ้าไม่มีเงินค่า ละเมิดสัญญาก็อย่ามาคร่ำครวญกับฉันอยู่ที่นี่? หากคุณไม่มีเงิน ค่าละเมิดสัญญาก็ต้องทำงานให้ฉันอย่างซื่อสัตย์ ระยะเวลาของ สัญญาฉบับนี้คือสามปี หรือสามสิบหกเดือน และคุณจะต้อง ทํางาน 28 งานต่อเดือน มิฉะนั้น ถ้าทำงานน้อยหนึ่งงานจะถูก หักหนึ่งพันหยวน จนกว่าจะหักเงินไปทั้งหมด!

“อะไรนะ!” เซียวเวยเวยกล่าวด้วยความกังวลจนเกือบจะ ร้องไห้ออกมา “คุณมันโกงกันนี่? เฉลี่ยแล้วงานหนึ่งยังไม่ถึงสอง ร้อยหยวนเลย ถ้าทำงานน้อยหนึ่งงานจะถูกหักหนึ่งพันหยวน ถ้า ฉันทำงาน 23 งานต่อเดือน น้อยไป 5 งาน คุณก็หักเงินห้าพัน ของฉันไปจนหมดแล้วสิ?”

เฉินเสี่ยวเฟยจ้องไปที่เชียวเวยเวยและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณยังถือว่าโชคดี ที่ในสัญญาระบุไว้ว่าหักไปจนหมดเท่านั้น และไม่ได้ให้คุณต้องชดเชย ถ้าหากให้คุณชดเชยที่ทำงานไม่ ครบจํานวนครั้ง คุณจะต้องจ่ายเงินชดเชยให้กับบริษัทอีกด้วย!”

เซียวเวยเวยกล่าวว่า “พวกคุณทำเกินไปแล้ว! ฉันจะไม่ทำ แล้ว! และจะไม่ปฏิบัติตามสัญญาอีกด้วย!”
“ไม่ปฏิบัติตามสัญญาหรือ?” เฉินเสี่ยวเฟยยิ้มเย้ยหยัน “ถ้า คุณไม่ปฏิบัติตามสัญญาก็ตามฉันกลับไปที่บริษัท และทำสัญญา รับสภาพหนี้ห้าแสนหยวนให้กับบริษัท

เซียวเวยเวยรู้สึกกังวล และถามว่า “มีสิทธิ์อะไร?!

“มีสิทธิ์อะไร?” เฉินเสี่ยวเฟยเบะปากอย่างเย้ยหยัน หันหลัง และรีบเดินไปที่รถแวนแล้วกวักมือเรียก จากนั้นก็มีชายฉกรรจ์ ห้าคนลงมาจากรถและล้อมเซียวเวยเวยไว้ทันที

เฉินเสี่ยวเฟยกล่าวกับชายฉกรรจ์พวกนั้นว่า “น่าตัวเธอขึ้นรถ แล้วพากลับไปที่บริษัท! ฉันไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถจัดการเซียว เวยเวยได้!”

“ครับ คุณเฉิน!” ชายฉกรรจ์คนหนึ่งตอบ แล้วชายฉกรรจ์พวก นั้นก็เดินไปไปหาเซียวเวยเวย จากนั้นก็จับแขนของเซียวเวยเวย ไว้แน่นแล้วตะโกนว่า “ตามพวกเราขึ้นรถ มิฉะนั้น จะได้เห็นดี กัน!”