บทที่ 2150

เยเฉันมองเซียวเวยเวยที่ยืนอยู่ข้างหน้า ถึงแม้เขาจะเปลี่ยน ทัศนคติที่มีต่อเธอเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สงสารกับชะตากรรมที่เธอ เป็นอยู่

หลังจากนั้น เขาก็พูดเบาๆว่า “หมู่บ้านจูเจียงลี่วิ่งอยู่ไม่ไกล จากที่นี่ เธอเรียกแท็กซี่สักคัน จ่ายแค่ค่ามิเตอร์อย่างเดียวก็ คงจะเกือบจะถึงแล้ว”

เซียวเวยเวยรีบพูดทันที “พี่เขย…ตอนนี้ฉันประหยัดทุกบา ทุกสตางค์ รถสาธารณะฉันยังไม่กล้าขึ้นเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงนั่ง รถแท็กซี่…”

ขณะพูด เธอก็ชี้ไปที่รองเท้าส้นสูงของตัวเองและพูด:”เดิมที ฉันตั้งใจจะเดินไปเอง ถ้าทำอย่างนี้สามารถประหยัดเงินได้บ้าง เมื่อสักครู่ฉันเห็นคุณออกมาพอดี ดังนั้นฉันก็เลยรวบรวมความ กล้าเพื่อขอโทษคุณ และอยากถามว่าคุณสะดวกไปส่งฉันได้ ไหม…”

อันที่จริง เซียวเวยเวย ในเวลานี้ เธอรู้สึกดีต่อเย่เฉิน

ตั้งแต่วันนั้นก่อนที่จะถึงวันตรุษจีน มีบุคคลสำคัญจำนวนมาก ของจินหลิงมาอวยพรวันตรุษจีนที่คฤหาสน์ของเเฉิน เธอก็ ตระหนักได้ทันที การดูถูกเหยียบหยามเย่เฉินในวันนั้น มันเป็น ความผิดพลาดครั้งใหญ่ของเธอ
เธอตระหนักได้ทันที เย่เฉิน ในวันนี้ไม่ใช่เย่เฉินคนเก่าที่เธอ เคยดูถูกแล้ว

และเย่เฉินก็ดีต่อเซียวซูหนมาโดยตลอด เซียวเวยเวยรู้เรื่อง นี้เป็นอย่างดี

ดังนั้น ทัศนคติที่เธอมองเเฉิน ในตอนนี้ มันได้เปลี่ยนไปจาก เดิมร้าวฟ้ากับเหว

วันนี้เธอออกจากบ้านและพบเย่เฉินขับรถจักรยานไฟฟ้าผ่าน ไป เธอก็เลยรวบรวมความกล้าและเรียกเขา

เธอคาดหวังว่าจะใช้โอกาสในครั้งนี้ ทำให้ความสัมพันธ์ ระหว่างเธอกับเย่เฉินดีขึ้น

แต่เย่เฉินไม่ได้รู้สึกดีต่อเซียวเวยเวยเลย ดังนั้นเขาจึงเอ่ยปาก พูดว่า “ฉันยังมีธุระต้องไปจัดการ และไม่ได้ไปทางหมู่บ้านจูเจียง ยิ่งด้วย ฉันไม่สะดวกที่จะไปส่งคุณ”

ถึงแม้เซียวเวยเวยจะรู้สึกจิตใจหดหูเล็กน้อย แต่เธอก็ไม่ เข้าไปเซ้าซี้ เธอพยักหน้าและพูดทันที “พี่เขย ถ้าไม่สะดวกก็ไม่ เป็นไร ถ้าคุณมีธุระก็รีบไปทำเลย ฉันเดินไปเองได้

เย่เฉินมองเห็นเธอใส่รองเท้าส้นสูง ถ้าเดินไปคงต้องใช้เวลาสี่ สิบนาที ทำให้เขารู้สึกสงสารเธอ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “เอาอย่างนี้ ละกัน พวกเราเพิ่มเพื่อนทางวีแชท เดี๋ยวฉันจะโอนเงินผ่านวีแชท ไปให้คุณ”

เซียวเวยเวยพูดออกมาทันที “พี่เขย ฉันไม่เอา…ฉันเอาเงินของคุณไม่ได้…”

เยเฉันพูดอย่างใจเย็น “การที่คุณเรียกฉันว่าพี่เขยอย่างจริงใจ ฉันช่วยคุณก็เป็นเรื่องปกติ ไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนี้คุณเจอฉัน ถ้า ตอนนี้คุณเจอพี่สาว เธอก็ต้องช่วยคุณอย่างแน่นอน”

เซียวซูหนเป็นคนที่ใจดีและใจบุญ และไม่ใช่คนที่ชอบ เคียดแค้น ถ้าให้เธอเห็นสภาพตอนนี้ของเซียวเวยเวย เธอก็คง ช่วยเหลือเยียวเวยเวยอย่างแน่นอน

เมื่อเซียวเวยเวยได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอรู้สึกซาบซึ้งและ ละอายใจ และพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น: “พี่เขย เมื่อก่อนฉันทำกับ คุณแบบนั้น แต่คุณยังยอมยื่นมือช่วยฉันอีก…ฉันรู้สึก…ฉัน gan…”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เซียวเวยเวยก็ร้องไห้ออกมาทันที

วันนี้ เธอเข้าใจแล้วว่าอะไรคือการใช้ใช้ความเมตตา ตอบแทนความแค้น

ถ้าเปลี่ยนเป็นคนอื่น เมื่อก่อนฉันเคยล่วงเกินผิดใจกับคนๆนั้น ในเวลานี้คนๆนั้นคงเหยียบย่ำฉันให้ต่ำลงและคงหัวเราะเยาะ เย้ยฉันด้วย

แต่เย่เฉินไม่เพียงไม่ดูถูกเหยียบหยามเธอ แต่กลับเต็มใจที่จะ

ช่วยเธอด้วย เรื่องนี้เธอคาดไม่ถึงจริงๆ

ในเวลานี้เย่เฉินเอ่ยปากพูด “พอได้แล้ว อย่าร้องไห้อีกเลย และไม่ต้องปฏิเสธด้วย รีบเพิ่มฉันเป็นเพื่อนทางวีแชทเดี๋ยวนี้ ฉันยังมีธุระต้องไปจัดการ ต้องเดินทางตอนนี้เลย”

เชียวเวยเวยรีบพยักหน้าทันที แต่เมื่อเธอเอื้อมมือเข้าไปใน กระเป๋าตัวเองจึงตระหนักได้ว่า เธอไม่มีโทรศัพท์…..

โทรศัพท์ของเธอ โดนลูกน้องของอู่ตงไห้ยึดไปนานแล้ว

ดังนั้น เธอจึงพูดด้วยความประหม่าว่า “พี่ เขย…คือ…ฉัน…ฉัน…ฉันไม่มีโทรศัพท์…”