บทที่ 2130

เขาเป็นคนฉลาด ดังนั้นในคำพูดที่ดูเหมือนปฏิบัติต่อผู้อื่นด้วย ความจริงใจ ของน้องชาย มีเจตนาฆ่ามากแค่ไหนกันแน่ ในใจ ของเขาชัดเจนมาก

เขาแอบกัดฟันพูดในใจว่า: “ซูโสเต๋อนะซูโสเต๋อ! แกแมร่ง

หาโอกาสเหมาะสมตอกย้ำซ้ำเติมจริงๆ!

“เรื่องทั้งหมด แม้ว่าฉันจะมีความรับผิดชอบ แต่ทําให้ตระกูลซู ตกสู่สถานการณ์ซบเซาไม่ใช่ฉัน แต่เป็นคุณท่าน! แต่ว่า ไอ้สาร เลวซูโหว่เต้าต่อหน้าทุกคน โยนความผิดทั้งหมดให้ฉัน นี่บีบคั้น ให้ฉันต้องรับความผิด

“ถ้าผมยอมรับแล้ว งั้นฉันก็จะกลายเป็นคนร้ายอย่าง สมบูรณ์”

“แต่ถ้าฉันไม่ยอมรับ คุณท่านยังไม่รู้ว่าจะคิดยังไง ในใจของ เขาคงจะเกลียดฉันมากอย่างมากแน่ๆ!

“ยิ่งกว่าไปนั้น ไอ้สารเลวซูโสเต๋อนี้ พูดต่อหน้าคุณท่าน แล้วซ้ำเล่าว่า ฉันเป็นผู้นำของตระกูลซูในอนาคต ยังบอกว่าจะ ช่วยเหลือฉันได้ดีขึ้น นี่แมร่งก็คือความคิดฆ่าคนไม่ใช่เหรอ?!”

“คุณท่านยังมีชีวิตอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ยังคงควบคุม ตระกูลซูทั้งหมดอย่างแน่นหนา! ซูโสเต๋อกลับพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ต่อหน้าเขาว่าฉันเป็นผู้นำในอนาคต เขาต้องการทำให้คุณท่านเกลียดน!”

“ตั้งแต่สมัยโบราณ จักรพรรดิผู้มีอายุยืนยาว ต้องระวังมาก ที่สุดก็เจ้าชาย! เพราะว่าในความคิดของเขา เจ้าชายปรารถนา ในราชบัลลังก์ของเขาตลอดเวลาปรารถนาอำนาจของเขา ดังนั้น เจ้าชายคงจะต้องรอคอยความตายของเขาอยู่ตลอดเวลาอย่าง แน่นอน”

“ในส่วนลึกของหัวใจของคุณท่าน ต่อฉัน ก็คงจะต้องระวัง เหมือนกันอย่างแน่นอน!!

“ตอนนี้ถูกซูโสว่เต๋อพูดถึงแบบนี้ การระวังของคุณท่านที่มีต่อ

ฉันก็ต้องกลายเป็นแข็งแกร่งมากขึ้น!

“ไม่เพียงแค่นั้น! ซูโสว่เต๋อทำแบบนี้ ยังเทียบเท่ากับว่าแอบ ช่วยให้คุณท่านหลุดพ้นจากปัญหา!

“เดิมที คุณท่านต่างหากที่เป็นไอ้สารเลวที่ไม่คำนึงถึงสาย

เลือด ใช้ชีวิตของหลานสาวมาแลกเปลี่ยนผลประโยชน์”

“แต่ว่า ถูกซูโสเต๋อก่อกวนแบบนี้! ความรับผิดชอบก็พุ่งไปที่ หัวของฉันแล้ว! ในใจคุณท่านคงจะพอใจต่อการกระทำของซู โสว่เต้ามากจนไม่ไหว! นี่แมร่งน่ารังเกียจมากเกินไปแล้ว!

เป็นไปตามที่ซูโหว่เต้าคาดการณ์ไว้

หลังจากที่ซูโสว่เต้าพูดแบบนี้จบ สีหน้าของคุณท่านใหญ่ก็ดู ดีขึ้นมาก ในทันที

เขาแอบคิดในใจว่า: “ความผิดใหญ่ขนาดนี้ ก็ต้องมีคนรับความผิด ตามคำกล่าวที่ว่าน้องชายแก่ตายเถอะฉันไม่ ตาย หมายความว่าเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองไม่คำนึงถึงความ เสียหายของผู้อื่น) ในเมื่อโสเตอโยนความผิดให้โสบู่เต้าให้รู้ แล้วรู้รอด งั้นฉันก็มีความสุข!

ดังนั้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา โสเต้า! เมื่อกี้นี้โลว์เต้า พูดสิ่งเหล่านี้ แกมีความคิดยังไง?

ซูโสบู่เต้ามีใจอยากจะตายแล้ว

“ฉันมีความคิดยังไง? ฉันแมร่งจะกล้ามีความคิดยังไง? ความ คิดที่แท้จริงของฉันคือ ซูโสเต๋อพูดจาเหลวไหลทั้งนั้น แต่คำพูด นี้ฉันสามารถพูดได้หรือเปล่า? ฉันแมร่งสามารถพูดได้มั้ย?”

“ถ้าฉันแมร่งบอกว่าซูโสเต๋อกำลังพูดจาเหลวไหล งั้นก็จะ โยนความผิดไปที่บนตัวของคุณท่านอีกครั้งไม่ใช่เหรอ? ด้วย อุปนิสัยที่ความเกลียดเล็กน้อยก็ต้องแก้แค้นอย่างคุณท่าน จากนี้ ไปฉันแมร่งยังจะมีชีวิตอยู่ดีอีกเหรอ?”

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ในใจของซูโสบู่เต้าก็ถอนหายใจยาว: “ “เฮ้อ! พูดพร่ำบ่น สุดท้ายยังต้องกล้ำกลืนความโกรธเอาไว้อยู่ดี!

ดังนั้น เขาพูดด้วยใบหน้าละอายใจว่า: “พ่อ สิ่งเหล่านี้ที่โสว่ เต๋อพูดผมก็ยอมรับ เรื่องนี้เป็นความผิดของผมจริงๆ ผมทำได้ไม่ ถูกต้อง พ่อวางใจเถอะ จากนี้ไปผมจะเอามาเป็นเครื่องเตือนใจ ปรับปรุงให้ดีมากขึ้น!

ซูเฉิงเฟิงรู้สึกในทันที ความโกรธที่ติดอยู่ในอกนั้น ก็สลายไป หมดตัวในทันที
แน่นอนว่าคนก็ไม่อยากยอมรับความผิด คนใกล้ตัวกัน ก็จะ โยนความผิดไประหว่างซึ่งกันและกัน ก็เหมือนลูกป่วย สามี ต่อว่าภรรยาไม่ดูแลให้ดี ภรรยาต่อว่าสามปกติไม่สนใจดูแลลูก ออกบ้านสายไม่ทันรถ สามีต่อว่าภรรยาแต่งหน้าแต่งตัวล่าช้า ภรรยาต่อว่าสามีขับซักช้ามากเกินไป

ถึงยังไง ตราบใดที่สามารถโยนความผิดให้กับคนอื่น แม้ว่า จะโยนให้ลูกชายแท้ๆ ก็เป็นเรื่องดีมากที่ร่วมฉลองทั่วแดน

ดังนั้น เขาพยักหน้าเบาๆ และพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “แก ในฐานะลูกชายคนโตของตระกูลซู ทำสิ่งต่างๆ หุนหันพลันแล่น เกินไป น่าจะขัดเกลามุมมองเหล่านั้นบนตัวของแกให้ดีๆ

จากนั้น เขาก็กระแอมแล้ว และพูดต่อไปว่า “อะแฮ่ม เอาแบบ นี้นะ! ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป จนกว่าเรื่องนี้จะคลี่คลายไปทั้งหมด แกก็ไม่ต้องปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนอีก ไปอยู่ที่ออสเตรเลีย เงียบๆช่วงหนึ่ง รอผ่านสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานไปค่อยว่า กันเถอะ!”