บทที่ 2094

เมื่อทุกคนเห็นหนังสือสัญญา ดวงตาของทุกคนก็เบิกกว้างขึ้น เรื่อยๆ

นี่เป็นสัญญาที่เป็นทางการอย่างแท้จริง ยิ่งไปกว่านั้นข้อตกลง มีความชัดเจน ไม่ได้มีข้อตกลงส่วนที่เพิ่มความคลุมเครืออะไรทั้ง นั้น และก็ไม่มีเนื้อหาที่ซ่อนความเสี่ยงต่อการบริหารจัดการอะไร ก็ตามเลย

อ่านไปถึงสุดท้าย มีตราประทับอย่างเป็นทางการของบริษัท นิปปอนสติและลายเซ็นของวาตานาเบะ ชินอิจิ เป็นสัญญาที่แท้ จริงและถูกต้องอย่างไม่ต้องสงสัย

ในเวลานี้ ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะยินดี

กรรมการเก่าคนนั้นพูดด้วยความตื่นเต้นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดว่า “โธ่เอ๊ย ผมยังไม่เคยเห็น บริษัทนิปปอนสตีเซ็นสัญญาที่หลีกทาง ให้กับข้างนอกมากขนาดนี้มาก่อน! นี่เรียกได้ว่าเป็น

ประวัติการณ์ เกียรติของประธานส่งของพวกเรานั้นยิ่งใหญ่มาก จริงๆ! แค่เกียรติอย่างเดียว อย่างน้อยก็มีมูลค่ายี่สิบสามสิบพัน ล้าน! สูงมากยิ่ง ม!”

คนอื่นๆก็ทยอยที่จะพูดด้วยเห็นตามๆกัน “นั่นนะสิ ประธาน ซึ่งทำสัญญาที่ดีขนาดนี้ของบริษัทนิปปอนสติได้ ใน ประวัติศาสตร์ของบริษัทนิปปอนสติ แทบจะเป็นเรื่องแปลกใหม่ ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน ถ้าหากพวกเราประกาศข่าวนี้ให้โลกภายนอกทราบกัน งั้นราคาหุ้นจะพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว โดยที่หลีก เลี่ยงไม่ได้!”

มีคนมองดูเวลา และอ้าปากพูดว่า “ข่าวของประธานซึ่งที่กลับ มาอย่างปลอดภัย คาดว่าจะถูกสื่อมวลชนเผยแพร่ออกไปแล้ว ตอนแรกนี่เป็นข่าวที่ดีมาก ตอนนี้มีสัญญาฉบับนี้ของบริษัท นิปปอนสติ ถ้าข่าวนี้ก็ถูกประกาศให้สาธารณชนทราบ งั้นก็เป็น สองอย่างที่ดีมาก! รอหุ้นของพวกเรากลับมาซื้อขายอีกครั้ง จะ ต้องแข็งตัวขึ้นสามสี่ติดต่อกันอย่างแน่นอน! มูลค่าตลาดของ บริษัทสามารถเพิ่มขึ้นสามสิบถึงสี่สิบเปอร์เซ็นต์!”

“ประธานซ่ง ครั้งนี้คุณ ได้นำพาซึ่งชื่อกรุ๊ปเจริญก้าวหน้ามาก จริงๆ!”

ในเวลานี้ซึ่งหวั่นถึงพูดด้วยความจริงจังว่า: “สาเหตุที่เจรจา การร่วมลงทุนของบริษัทนิปปอนสติได้สำเร็จยิ่งไปกว่านั้นได้รับ ข้อตกลงที่ดีมากมายขนาดนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะอาจารย์เย่ช่วย เหลือ สร้างความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ วาตานาเบะ ชินอิจิ ประธานของบริษัทนิปปอนสติ ก็เห็นแก่หน้าอาจารย์เย่ทั้งนั้น ถึง ได้เซ็นสัญญาฉบับนี้ ดังนั้น ทุกอย่างก็พึ่งพาอาจารย์เย

หลังจากนั้น เธอมองไปทางเย่เฉิน และพูดอย่างจริงใจว่า: “อา จารย์เย่ ทุกอย่างในครั้งนี้ โชคดีที่มีคุณ หากไม่ใช่คุณ ฉันก็ตาย อยู่ในประเทศญี่ปุ่นไปตั้งนานแล้ว หากไม่ใช่คุณ คุณปู่เขาก็น่า จะถูกวางยาทําลายสมองไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่ายังจะสามารถ ได้รับข้อตกลงที่ดีมากขนาดนี้ของบริษัทนิปปอนสติ…หวั่นถึง ซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก…
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ นี่เป็นสิ่งที่เพื่อน กันควรทํา เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง”

หลังจากที่พูดคำนี้จบ เย่เฉินลุกขึ้นมา และพูดว่า “หวั่นถึง คุณ เพิ่งกลับมา มีหลายสิ่งหลายอย่างในบริษัทรอให้คุณตัดสินใจ ผมก็ไม่รบกวนคุณแล้ว พอดีว่าก็ออกมาหลายวันแล้ว ผมต้อง กลับบ้านเร็วหน่อย”

เมื่อซึ่งหวั่นถึงได้ยินคำพูดนี้ ก็พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วย ความอาลัยอาวรณ์ในทันที “อาจารย์เย…ไม่ทราบว่าคุณสะดวก ที่จะทานอาหารกลางวันด้วยกันมั้ย? คุณทำเพื่อพวกเรามากมาย ขนาดนี้ พวกเรายังไม่มีโอกาสขอบคุณคุณดีๆเลย….”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้อง เกรงใจขนาดนี้? คุณไปทำงานก่อนเถอะ ทานอาหารสามารถ ทานได้ทุกเวลา สามารถรอจนคุณทำงานตรงหน้าเสร็จพวกเรา ค่อยนัดหมายกัน

คุณท่านซึ่งก็อยู่ข้างๆพูดว่า “นั่นนะสิหวั่นถึง อาจารย์เย่เพื่อ เธอ ออกจากบ้านมาหลายวันแล้ว ก็ควรที่จะกลับเร็วหน่อยเพื่อ ให้คนในครอบครัวสบายใจ”

ซึ่งหวั่นถึงทำได้เพียงพยักหน้า “อาจารย์เย่ งั้นฉันส่งคุณออก ไป…….

“ไม่ต้อง”เย่เฉินพูดว่า: “คุณรีบถือโอกาสที่ทุกคนยังอยู่ จัดการกับเรื่องงานกับทุกคนต่อไปเถอะ ตอนนี้คุณกลับมาแล้ว การร่วมลงทุนของบริษัทนิปปอนสตีก็เจรจาสำเร็จแล้ว ว่ากันตามเหตุผลแล้วพรุ่งนี้ก็ควรที่จะเรียกประชุมงานแถลงข่าวได้แล้ว รีบ ไปเตรียมตัวเถอะ พยายามที่จะเพิ่มอิทธิพลให้มากขึ้นเล็กน้อย ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อคุณและซ่งชื่อกรุ๊ป”

ซึ่งหวั่นถึงพยักหน้าอย่างซาบซึ้งใจแล้วพูดว่า “ได้ค่ะอาจาร ย์เย่ หวั่นถึงรู้แล้ว งั้นคุณก็กลับดีๆนะคะ ไว้วันหลังหวั่นถึงจะจัด งานเลี้ยง ถึงเวลานั้นคุณต้องให้เกียรติมาด้วย…

เย่เฉินพูดด้วยยิ้มว่า: “ได้ ถึงเวลามาแน่นอน

จากนั้น เขาก็โบกมือให้คุณท่านซึ่ง “คุณท่าน ผมกลับก่อน แล้ว”

คุณท่าน งโค้งคํานับอย่างรวดเร็ว และกล่าวด้วยความเคารพ อย่างไม่มีอะไรเทียบได้ว่า: “อาจารย์เย่ คุณเดินทางปลอดภัย…

เย่เฉินก้าวเดินออกจากห้องโถงแถลงข่าว เฉินจือข่ายและหง

ห้าต่างก็รออยู่ที่ด้านนอกประตูด้วยความเคารพ

เมื่อเห็นเขาเดินออกมา เฉินจือข่ายรีบก้าวไปข้างหน้า และพูด ด้วยเสียงต่ำ: “คุณชาย รถพร้อมแล้ว ผมส่งคุณกลับบ้านหรือ ว่า?”

เย่เฉินพูดอย่างราบเรียบว่า: “อ๋อ กลับบ้านเถอะ”

หงห้าที่อยู่ข้างๆก็วิ่งเข้ามา พูดขอคำสั่งว่า “อาจารย์เย่ อา ของคุณอยู่ในหมู่บ้านชุมชนเป็นวันที่เก้าแล้ว สองวันนี้ร้องไห้ เรียกร้องจะกลับไปทั้งวัน ทำให้เพื่อนบ้านในหมู่บ้านชุมชนโทร หา110หลายรอบแล้ว คุณว่าจะปล่อยให้เธอกลับไปเลยหรือเปล่า?”