บทที่ 2089

ในเวลานี้ในใจของซ่งหวั่นถึงก็เต็มไปด้วยความสับสน เธอก็ย่อมเกลียดซึ่งเทียนหมิงกับซึ่งทรงสองคนพ่อลูกเข้า กระดูก า

แต่ทว่า จะให้ตัวเองมาตัดสินใจความเป็นความตายของพวก เขาจริงๆ ตัวเองไม่ต้องการทําให้พวกเขาตายจริงๆ

ประการหนึ่งเป็นเพราะว่าล้วนเป็นญาติกันทั้งนั้น มีสาย

สัมพันธ์ของสายเลือด

อีกประการหนึ่ง ก็กังวลใจว่าจะทำเรื่องเกินเหตุจะทำให้คุณ ท่านซ่งเสียใจ

ซึ่งหวั่นถึงเข้าใจคุณปู่ของตัวเองเป็นอย่างมาก เธอรู้ว่าคุณ เข้มงวดอย่างแน่นอน ในเวลานี้ก็เกลียดชังลุงใหญ่และลูกพี่ลูก น้องของตัวเองเป็นอย่างมาก

แต่ทว่า เธอก็รู้ว่า อยู่ในใจของคุณปู่ เลือดข้นกว่าน้ำอยู่เสมอ เธอไม่ได้หวังจะลงโทษลุงใหญ่กับลูกพี่ลูกน้องพวกเขาทั้งสองคน ด้วยความตายจริงๆ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอมองไปทางเย่เฉิน และพูดด้วยความ จริงใจว่า: “อาจารย์เย่ แม้ว่าพวกเขาจะทำผิดมามากมาย แต่ เนื่องจากว่าเป็นคนของตระกูลซ่ง และก็เป็นญาติทางสายเลือด ของฉัน ฉันยังหวังว่าคุณจะสามารถไว้ชีวิตพวกเขาด้วย…
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา คนทั้งสามในที่เกิดเหตุก็ถอน หายใจด้วยความโล่งอก

นอกจากส่งเทียนหญิงกับซุงหรง ยังมีซึ่งไม่คุณท่านซึ่ง

แม้ว่าซึ่งเทียนหมิงกับข่งหรงจะไม่พูดอะไรมาก สำหรับพวก เขาแล้ว คำพูดของซ่งหวั่นถึง ก็เทียบเท่ากับว่าไว้ชีวิตสุนัขของ พวกเขา

แต่สำหรับคุณท่านซัง เขายังกลัวว่าซึ่งหวั่นถึงเพราะความ แค้น และจะฆ่าพ่อลูกคู่

แต่ว่าตรงหน้าของเเฉิน เขาก็ไม่กล้าพูดออกมาอย่างชัดเจน ว่าจะปกป้องชีวิตพ่อลูกคู่นี้ ดังนั้น ความเป็นความตายของพ่อ ลูกคู่นี้ ทั้งหมดตกอยู่ในมือของซ่งหวั่นถึง

ตอนนี้ เมื่อได้ยินซ่งหวั่นถึงพูดขนาดนี้ เขาก็ย่อมรู้สึกผ่อน กลายเป็นธรรมดา

ซึ่งเทียนหมิงตื่นเต้นจนคุกเข่าก้มกราบคำนับ ให้กับซึ่งหวั่น งอย่างไม่หยุดหย่อน และพูดด้วยความสะอึกสะอื้น: “หวั่นถึง… บุญคุณที่เธอไม่ฆ่าลุง ลุงใหญ่จะจดจำไว้เสมอ…

ซ่งหรงก็ร้องไห้พูดว่า “หวั่นถึง ขอบคุณสำหรับความเมตตา ของเธอ…”

เย่เฉินก็คาดเดาผลลัพธ์ได้มานานแล้ว มองไปทางซึ่งเทียนหม งกับซ่งหรงที่เต็มไปด้วยความรอดชีวิตจากหายนะ และพูด อย่างเฉยเมย: “ในเมื่อหวั่นถึงบอกว่าจะไว้ชีวิตสุนัขอย่างพวกแกงั้นผมก็ย่อมต้องเคารพต่อเจตนารมณ์ของเธอ

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “แต่คำพังเพย พูดได้ดีนะ โทษบาปยากที่หลีกเลี่ยงได้ โทษตายยากที่จะรอดได้ แม้ว่าชีวิตสุนัขของพวกแกสองคนจะสามารถรักษาไว้ได้ แต่ยัง ต้องยอมรับการลงโทษที่เพียงพอ

ซึ่งเทียนหมิงรีบพูดว่า “อาจารย์เย่! ผมและทรงยินยอมที่จะ ไปมอบตัวที่สถานีตำรวจเดี๋ยวนี้ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตาม กระบวนการตัดสินของกฎหมาย!!

ซึ่งตรงก็พยักหน้ารัวๆ “ใช่ครับอาจารย์เย่ ผมกับพ่อของผม ก็จะไปมอบตัวเดี๋ยวนี้! ไปเดี๋ยวนี้!”

เย่เฉินแสยะยิ้มพูดว่า: “พวกแกสองคนคิดได้สวยงามมากนะ ให้พวกแกสองไปมอบตัว ยังจะให้สิทธิ์พวกแกได้พยายาม มอบตัว แบบนี้ตอนที่ตัดสินก็ย่อมจะกว้างขวางมากขึ้นเป็น ธรรมดา”

ซึ่งเทียนหมิงรีบพูดว่า “อาจารย์เยคุณเป็นคนใหญ่โตใจกว้าง ต่อให้พวกเรามีสิทธิ์ในการมอบตัว ก็ต้องถูกตัดสินจําคุกอย่าง น้อยหลายสิบปี”

เย่เฉิน โบกมือ: “ช่างเหอะ ไม่ต้องไปมอบตัวแล้ว และก็ไม่มี ความจําเป็นจัดการผ่านช่องทางทางกฎหมายแล้ว”

เมื่อคุณท่านซึ่งได้ยินคำพูดนี้ และเอ่ยปากถามว่า: “อาจารย์เ คุณหมายความว่ายังไง?
เย่เฉินเอ่ยปากพูดว่า: “ผมไม่เชื่อพ่อลูกคู่นี้ ต่อให้ส่งตัวพวก เขาเข้าคุก ไม่แน่ในอนาคตพวกเขาอาจจะคุกคามชีวิตของหวั่น ถึง ดังนั้นผมคิดวิธีอื่นที่จัดการไว้แล้ว ที่สามารถรักษาชีวิตพวก เขาไว้ได้ แล้วก็สามารถยุติการคุกคามของพวกเขาที่มีต่อหวั่นถึง ได้”