บทที่ 2082

ข่งหวั่นถึงภายใต้สายตาของทุกคน ก้าวเดินไปที่โพเดียม

นักข่าวนับไม่ถ้วนยื่นไมโครโฟนออกไป มีนักข่าวบางคนก็ไม่ ถามด้วยน้ำเสียงเร่งรีบแล้วก็บ้าคลั่งว่า “คุณ ง คุณซ่ง ฉันเป็น นักข่าวของหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจเจียงหนาน ฉันอยากจะขอถาม ว่า คุณรอดพ้นออกมาจากอุบัติเหตุตกหน้าผ่าในประเทศญี่ปุ่น นั้นได้อย่างไร?”

ซึ่งหวั่นถึงหยุดฝีเท้า ยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “ตอนที่เกิด อุบัติเหตุบังเอิญว่าฉันไม่ได้อยู่ในรถ

อีกคนก็ไล่ถามว่า “งั้นคุณซ่ง ขอถามคุณหน่อย ในเมื่อคุณไม่ ได้อยู่ในรถ หลายวันมานี้ ฝ่ายตำรวจประเทศญี่ปุ่นตามหาที่อยู่ ของคุณทุกที่ ทำไมคุณไม่เปิดเผยออกมาสักที?”

ซึ่งหวั่นถึงตอบกลับว่า “ฉันไม่ได้เปิดเผยออกมา เป็นเพราะ สงสัยว่าอุบัติเหตุที่ฉันประสบนั้นมีคนตั้งใจสร้างขึ้นมา เพื่อความ ปลอดภัยของตัวเอง ดังนั้นก็เลยไม่เปิดเผยต่อสาธารณชน

ทันทีที่พูดนี้ออกมา ทุกคนในงานทยอยหวาดกลัว

อุบัติเหตุที่ซ่งหวั่นถึงประสบ มีคนตั้งใจสร้างขึ้นมาเหรอ?! ถ้า หากนี่เป็นความจริง ถ้าอย่างนั้นมีคนจะฆ่าเธอไม่ใช่เหรอ?!

แบบนั้น ลักษณะของเรื่องนี้ ก็มาจากอุบัติเหตุจราจร ได้เพิ่ม ขึ้นเป็นการฆาตกรรมด้วยวิธีการโหดเหี้ยมอย่างสุดขีดและผลตามมาที่ร้ายแรงที่สุด!

ซึ่งเทียนหมิงและซ่งหรง ก็ยิ่งกลัวจนทั่วร่างกายอ่อนแรง

ถ้าหากซึ่งหวั่นถึงมีหลักฐานการก่ออาชญากรรมของพวกเขา จริงๆ ถ้าอย่างนั้นตลอดชีวิตของพวกเขาก็จบเห่แล้ว!

แม้ว่าคดีนี้จะเกิดขึ้นในประเทศญี่ปุ่น แต่ว่าบุคคลที่เสียชีวิต ในคดีนี้เป็นคนจีน ยิ่งไปกว่านั้นตัวการที่อยู่เบื้องหลังก็เป็นคนจีน ดังนั้นจะได้รับการลงโทษตามกฎหมายประเทศจีนอย่างแน่นอน

ในประเทศจีน จ้างวานฆ่าคนเป็นหนึ่งในอาชญากรรมที่ร้าย แรงที่สุด

ต่อให้พวกเขาจะอำพรางทำเป็นอุบัติเหตุจราจรไม่ได้ใช้อาวุธ อะไรก็ตามและก็ไม่ได้ฆ่าคนอื่นในรถตรงๆ แต่ลักษณะนี้ก็ยังเลว ร้ายมาก

ดังนั้น ต่อให้สองคนพ่อลูกจะหลีกเลี่ยงโทษประหารชีวิตได้

แต่อย่างน้อยก็ต้องรับโทษจําคุกตลอดชีวิต

ยิ่งเป็นคนร่ำรวย ยิ่งหวาดกลัวจะติดคุก

ตอนที่คนจนยากจนจนหมดปัญญา ถึงขนาดก่ออาชญากรรม เอง ขอแค่มีที่พักอาศัยและมีข้าวกินหนึ่งอยู่ในคุก

โดยเฉพาะในประเทศที่มีความชราภาพสูงมากอย่างประเทศ ญี่ปุ่น ผู้สูงอายุจำนวนมาก เนื่องจากไม่สามารถที่จะหาที่อยู่ตอน แก่ได้ ทำได้เพียงเดินบนเส้นทางแห่งอาชญากรรม หวังว่าจะใช้ ชีวิตตอนแก่อยู่ในเรือนจํา
แต่ว่าคนร่ำรวยไม่ใช่แบบนั้นอย่างแน่นอน

พวกเขามีรถยนต์เครื่องบินเรือยอชต์สุดหรูชั้นนำของโลก ยัง

มีคฤหาสน์สุดหรูชั้นนำในแต่ล่ะที่ของโลก พวกเขาคนเดียว

เพลิดเพลินกับการปรนนิบัติอย่างดีเยี่ยมของผู้คนหลายสิบคน ใช้ชีวิตเหมือนราวกับสวรรค์บนดินชัดๆ

ให้คนแบบนี้ไปติดคุก นั่นก็ยังทรมานกว่าการฆ่าพวกเขาจริงๆ

ท้ายที่สุดแล้วในเรือนจำก็ปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเสมอภาค ไม่ ว่าคุณจะเป็นคนจรจัดที่ยากจนจนไม่มีที่ให้นอนกิน หรือว่าเป็น ร่ำรวยเป็นอย่างมาก และมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยเท่าประเทศ เกิด เข้าไปอยู่ในคุก ทุกคนอาจจะอยู่ในห้องขังเดียวกัน และกินข้าว หม้อเดียวกัน

ดังนั้น ในส่วนลึกหัวใจของซ่งเทียนหมิงและซ่งหรง แทบจะ ตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

ในเวลานี้ซึ่งหวั่นถึงไม่ได้ตอบคำถามใดของนักข่าวสื่อมวลชน แล้ว เธอก้าวเดินตรงขึ้นไปบนโพเดียม มาถึงตรงหน้าลุงใหญ่ซึ่ง เทียนหมิง

ซึ่งเทียนหญิงก็หวาดกลัวอย่างสุดขีด ถึงขนาดเกิดอาการหูอื้อ อย่างรุนแรง ในหู

เขาคิดว่าซ่งหวั่นถึงปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันจะบันดาล โทสะใส่ตัวเอง แต่กลับคาดไม่ถึงว่า ซึ่งหวั่นถึงเพียงแค่ยิ้มให้ เขาเล็กน้อย และพูดอย่างสุภาพมาก “ลุงใหญ่ หลายวันนี้ทำให้ ลุงกับพี่เป็นห่วงแล้ว”
ทันทีที่พูดแบบนี้ออกมา ซึ่งเทียนหญิงถอนหายใจด้วยความ โล่งอก ในทันที!

เขาแอบพูดในใจเหมือนได้เกิดใหม่ว่า “แมร่งเอ๊ย ฉันกลัว แทบจะตายอยู่แล้วจริงๆ ดูเหมือนว่าซึ่งหวั่นถึงยังไม่รู้ว่า ทั้งหมดนี้ฉันเป็นตัวการที่อยู่เบื้องหลังพระเจ้าคุ้มครองจริงๆอ ตาพุทธสาธุๆ…”

ซึ่งทรงที่อยู่ข้างๆ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในทันที เส้น ประสาทที่ตึงเครียดเกือบจะแตกสลาย ในขณะที่ซึ่งหวั่นถึงเดิน เข้ามาใกล้เมื่อกี้นี้ โชคดีหลายหมื่นเท่า ซึ่งหวั่นถึงดูไม่เหมือนกับ จะมุ่งเป้าไปที่พวกเขาสองคนพ่อลูก

หลังจากที่ซึ่งเทียนหมิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก็พูด ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจว่า: “โธ่เอ๊ยหวั่นถึง เธอกลับ มาสักทีนะ หลายวันที่เธอไม่อยู่ ตัวของลุงเองก็กังวลจนเป็นแทบ ไม่สบาย คุณปู่ของเธอก็เป็นเพราะว่าเป็นห่วงเธอก็เกิดอาการ โรคสมองเสื่อมอย่างกะทันหัน…

พูดถึงตรงนี้ ซึ่งเทียนหมิงถอนหายใจยาว: “เฮ้อ….ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร เธอกลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้วนะ…

ทันทีที่พูดจบ นัยน์ตาก็แดง และน้ำตาทั้งสองก็ไหลออกมา อย่างคาดไม่ถึง

เย่เฉินที่อยู่ข้างล่างเวที มองดูการเล่นละครของยอดนักแสด งอย่างซึ่งหวั่นถึง และแอบพูดในใจว่า: “ซ่งเทียนหมิง แกคิดว่า ตัวเองรอดพ้นจากหายนะแล้วงั้นเหรอ? อันที่จริงฝันร้ายของแกกำลังเริ่มต้น!”