บทที่ 2062

อีกอย่าง มากไปกว่านั้นก็คือ เธอกับเขายังมีเหตุให้ต้องมา

เจอกันตั้งหลายครั้ง… ถึงขนาดที่ว่า ขาข้างซ้ายของเธอ กำลังถูกเขาประคองเอาไว้

ในมือ….

คิดมาถึงตรงนี้ จู่ๆ รั่วหลีก็รู้สึกเหมือนโชคชะตากลั่นแกล้ง

เธออดคร่ำครวญขึ้นมาในใจไม่ได้ว่า “ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันพยายามทุ่มเทรับใช้ตระกูลซูมาตลอด ถึงขนาดที่ว่ายอม อุทิศชีวิต ให้ตระกูลซู….

“แต่ไม่คิดไม่ฝันเลยว่า ตระกูลซูจะหลอกต้มฉันจนมีสภาพ แบบนี้ เกือบจะพรากชีวิตฉันไปแล้วด้วยซ้ำ….”

“เย่เฉินคนนี้ เป็นลูกหลานตระกูลเย เดิมทีแล้วคือศัตรูคู่แค้น ของตระกูล กอปรกับที่เขาเป็นลูกของเยฉางอิง สำหรับซูโส่ว เต้าแล้ว เขาก็ยิ่งขัดหูขัดตา เหมือนเสี้ยนหนามคอยทิ่มแทง แต่ ทั้งๆที่เป็นศัตรูของตระกูลซู กระนั้นก็ยังยื่นมือเข้ามาช่วยชีวิตฉัน ในยามคับขันแบบนี้ ทุกอย่างมันดูขัดกันไปหมด…..

เยเฉินเห็นสีหน้าหลากหลายอารมณ์ของซูรั่วหลี จึงเอ่ยแซว ขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ว่า “ทำไม? พอรู้ว่าฉันเป็นคนตระกูลเย่ ความโกรธแค้นที่มีต่อตระกูลเย่ของคนตระกูลซูอย่างเธอเลยถูก กระตุ้นขึ้นมาเหรอ?”
ซูรั่วหลีรีบโบกมือ เอ่ยพูดอย่างลนลานว่า “ไม่ใช่อย่างที่นาย คิดนะ…ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ฉันรู้ว่านายเป็นคนตระกูลเย ฉันคง เกลียดนายมากกว่านี้

ขณะที่พูด ซูรั่วหลีก็ถอนหายใจออกมา เอ่ยพูดอย่างปลงๆว่า “เฮ้อ….ตอนนี้ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้วล่ะ ฉันเป็นแค่เครื่องมือของ ตระกูลช ทั้งยังเป็นเครื่องมือที่พร้อมเสียสละตลอดเวลา พวกเขา เลยไม่ได้ถือสาเรื่องที่ฉันเป็นลูกนอกสมรส….

พูดมาถึงตรงนี้ ซูรั่วหลีกเอ่ยพูดด้วยสีหน้าเยาะเย้ยตัวเอง “พ่อของฉันกลัวว่าภรรยาของเขาจะรู้ถึงตัวตนของฉัน บางที สําหรับเขาแล้ว ถ้าฉันตายไปอาจจะเป็นเรื่องที่ดีก็ได้ อย่างน้อย ก็ทำให้ตัวตนของฉันหายไปตลอดกาล พอตายแล้วก็ไม่สามารถ ให้การอะไรได้ เขาจะได้ไม่ต้องกังวลว่าภรรยาสุดที่รักของเขาจะ รู้ความจริงที่เขาเคยนอกใจ…”

เยเฉันมองมาที่ซูรั่วหลี แล้วพูดอย่างเห็นใจว่า “เธอไม่ต้อง เสียใจหรอก จริงๆแล้วถ้ามองอีกมุม ก็ยังมีข้อดีอยู่บ้าง อย่าง น้อยตอนนี้เธอก็ได้เห็นธาตุแท้ของพวกเขา อีกอย่างเธอก็ไม่ได้ รับบาดเจ็บรุนแรง มันก็ดีกว่าเธอต้องเผชิญกับความตายใช่ไหม ล่ะ?”

ซูรั่วหลีพยักหน้า มองมาที่เย่เฉินด้วยดวงตาแดงก่ำ เอ่ยพูด เสียงเบาว่า “คุณชายเย่ เรื่องนี้ฉันขอบคุณจริงๆนะ ขอบคุณที่ ช่วยชีวิตฉันโดยไม่ถือโทษโกรธกัน ถ้าเรื่องในวันนี้สลับบทบาท กัน กลายเป็นนายที่กำลังถูกฆ่าต่อหน้าฉัน ฉันก็คงไม่ใจกว้าง ช่วยนายเหมือนที่นายช่วยฉันเอาไว้….
เย่เฉินเอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า “มันแน่อยู่แล้ว เธอไม่ใช่แค่ไม่ ช่วยฉันนะ แต่น่าจะฆ่าฉันเองกับมือด้วย

ซูรั่วหลีพลันรู้สึกผิดขึ้นมาในทันที เธอก้มหน้าลง แล้วพูด เสียงเบาว่า “เรื่องนี้ฉันโง่เองแหละ ตลอดเวลาที่ผ่านมา สมอง ฉันคิดแต่เรื่องรับใช้ตระกูลซูและคุณพ่อ แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคย คิดเลยว่า ในสายตาคนอื่นจะมองฉันเป็นคนยังไง….

เย่เฉินเอ่ยถามเธอ “แล้วตอนนี้เธอคิดจะทำยังไงต่อ?”

ซูรั่วหลีเอ่ยถามอย่างแปลกใจ “คุณชายเย่ นายพูดเองไม่ใช่ เหรอว่าจะพาฉันกลับเมืองจินหลิงด้วย? หรือว่านายเปลี่ยนใจ แล้ว?”

“ใช่” เยเฉินพยักหน้า แล้วพูดขึ้นมาว่า “ฉันตั้งใจจะพาเธอ กลับไปที่เมืองจินหลิง อีกอย่างฉันก็ไม่กลัวที่จะพูดอะไรแย่ๆออก มาเป็นอย่างแรกหรอกนะ ในเมื่อตอนนี้ ฉันยังไม่ค่อยวางใจใน ตัวเธอเท่าไหร่”

พูดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินก็พูดต่อว่า “ดังนั้น หลังจากที่เธอกลับ ไปที่เมืองจีนหลิงกับฉัน ฉันจะไม่ให้เธอเป็นอิสระในทันที แต่จะ กักบริเวณเธอเอาไว้ จนกว่าฉันจะจัดการทุกอย่างเสร็จ หรือไม่ก็ ตอนที่แน่ใจว่าเธอไว้ใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วจริงๆ ฉันถึงจะคืน อิสระให้เธอ”

ซูรั่วหลีพยักหน้าอย่างไม่หยุดคิด แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “ที่ นายพูดมาก็สามารถเข้าใจได้ ถ้าเปลี่ยนเป็นฉัน ฉันก็คงไม่ไว้ใจ ตัวเองในทันทีเหมือนกันนั่นแหละ”
จากนั้น ชูรั่วหลีกยิ้มเผื่อนออกมา แล้วพูดว่า “คุณชายเย่ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป คงต้องรบกวนนายแล้วล่ะ…

“แต่ว่านายสบายใจได้ ชูรั่วหลีคนนี้พูดคำไหนคำนั้นมาตั้งแต่ เด็กจนโต!”

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฉันจะเชื่อฟังนายทุกอย่าง และจะไม่มุ่ง ร้ายต่อนายหรือคนรอบข้างของนายเด็ดขาด!

“แล้วก็ถ้าถึงเมืองจีนหลังแล้ว ฉันจะทำตามที่นายสั่งทุกอย่าง…”

“เพราะถึงยังไง นายก็ช่วยชีวิตฉันเอาไว้…