บทที่ 2049

ทุกคนบนเรือ สะดุ้งกับคำพูดนี้พร้อมกับโหยหวนออกมาอย่าง น่าเวทนา

ในตอนนี้ บนเรือไม่มียอดฝีมือที่สามารถสู้กับเย่เฉินได้เลย

สักคน

ซูรั่วหลีถูกยิงด้วยลูกดอกอาบยาพิษ เกรงว่าอีกไม่นานก็คงจะ ตาย ลูกน้องของตระกูลซูก็ถูกเย่เฉินโยนลงทะเลไปหมดแล้ว บางคนก็จมลงไปในน้ำเพราะไม่มีแรงเหลือ

คนที่เหลืออยู่ ก็คือคุณสวีอะไรนั่น

เขาถือเป็นท่าไม้ตายสุดท้ายที่ซ่อนตัวอยู่บนเรือ ขนาดรูรั่วหลี ยังไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของเขา

ทว่า ในตอนนี้เขากลับตายลงอย่างสมบูรณ์แบบ

คนที่เหลืออยู่บนเรือ นอกจากกัปตันกับต้นเรือ ก็มีลูกเรืออีก ไม่กี่คน

ซึ่งพวกเขาไม่เคยเรียนต่อสู้มาก่อนเลยแม้แต่นิด ดังนั้นจึง ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อกับเย่เฉินแน่นอน

ในตอนที่ทุกคนไม่รู้ว่าควรต้องทำอย่างไรดี ประตูบานใหญ่ ของห้องขับเรือก็ถูกถีบเข้ามาอย่างกะทันหัน

วินาทีต่อมา เย่เฉินก็ก้าวเดินเข้ามาด้านใน
ลูกเรือตกใจจนขาอ่อน หนึ่งในนั้นถึงกับร่วงดุบลงกับพื้น แล้วร้องไห้อ้อนวอนออกมาว่า “ไว้ชีวิตผมเถอะ! ผมเป็นแค่ลูก เรือของตระกูลซู ไม่เคยทำเรื่องอะไรร้ายแรงเลยนะ!

คนอื่นๆต่างก็ทยอยคุกเข่าโขกหัวกับพื้นพร้อมกับอ้อนวอนว่า “ใช่ครับ พวกเราก็แค่ลูกเรือธรรมดา พวกเราไม่รู้เรื่องอะไร ด้วยเลยครับ!”

เย่เฉินไม่สนใจคำพูดวิงวอนของคนพวกนี้ แต่เอ่ยปากถามขึ้น มาว่า “ใครคือกัปตันเรือ?”

ทุกคนต่างชี้นิ้วไปที่คนเดียวกันอย่างพร้อมเพรียง กัปตันเรือยกมือสั่นๆขึ้นมาแล้วพูดว่า “ผม…ผมคือกัปตันเอง

เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยพูดเสียงเย็นว่า “หันเรือกลับไป แล้วก็ดับ

เรือซะ!

“ได้ครับ…” กัปตันเรือไม่กล้าหุนหันพลันแล่น รีบออกคำสั่งกับ ต้นเรือว่า “ดุมหางเสือซ้าย!”

ต้นเรือรีบทำตามคำสั่ง ทั้งสองนำเรือกลับไปเทียบเคียงกับ เรือที่เย่เฉินนั่งมาอีกครั้ง

จากนั้น เย่เฉินก็ออกคำสั่งเสียงเย็นยะเยือกว่า “ทุกคน เอา สองมือกุมหัวเดินต่อแถวขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือ แล้วปีนข้ามไปยัง เรืออีกล่า!”

เมื่อเห็นคนตายไปเยอะขนาดนี้ ทุกคนจึงไม่กล้าขัดคำสั่งของเย่เฉิน นั้นยกสองมือกุมหัวเดินต่อท้ายกันออกไปจากขับแต่โดย

ทุกเดินข้ามที่กั้นปีนยังดาดฟ้าของเรืออีกอย่าง ระมัดระวัง โดยกัปตันเรือฝ่ายนำไปก่อน ด้านรั่วหลียังยืนอยู่ตรงอย่างสามารถขยับไปไหนเยเฉินช่วยเอาไว้ ดังเธอจึงไม่

ได้มีอันตรายถึงชีวิตแม้แต่อย่างใด

ตอนรั่วเอ่ยพูดว่า “มานี่ ไหนพูดมาซิ ทำไมยิงลูกดอกหน้าไม้หมายฆ่าผู้หญิงคนนี้”

รู้เหมือน…ทีอาจจะเผลอยิงพลาดได้…

เย่เฉินแสยะขมับของฉัน เสียจนแทบไม่มีเบี่ยงเบน แล้วทำไมดอกที่สอง ถึงจะเผลอยิงพลาดได้ล่ะ”

แม้รั่วหลีที่อยู่ข้างจะไม่พูดอะไรออกมา แต่เธอก็อยากคําตอบอยู่เหมือน

กัปตันเรือรีบเอ่ยพูดขึ้นมาว่า ครับ ก็ไม่รู้เหมือนกันเขาอย่างนั้นทําไม….ผมเป็นแค่คนให้ออกเรือ เรื่องอื่น ผมไม่อะไร

เย่เฉินพยักหน้า “ไม่ไหม ได้ งั้นก็ลงไปเป็นอาหารฉลามในทะเลเถอะ!”

พูดจบ เย่เฉินก็ยื่นมือข้างหนึ่งออกไปคว้าคอเสื้อของเขา แล้ว ยกเขาขึ้นสูงจนสองขาลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ