บทที่ 2048

แม้ไม่อยากยอมรับว่าตัวเองพ่ายแพ้และไม่เก่งมากพอ แต่ ความเก่งกาจของผู้ชายตรงหน้าเป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ มันเกินขอบเขตความรู้ที่ตัวเองมีต่อการต่อสู้ไปมากโข เย่เฉินแสยะยิ้ม แล้วหันไปมองทางฝั่งเรือตรงข้าม

นักฆ่าที่ถือหน้าไม้อยู่ในมือพลันสะดุ้งโหยงเพราะสายตาของ เขา

เขาลังเลเล็กน้อย จากนั้นก็เอ่ยพูดกับกัปตันเรือเสียงเบาว่า “ครั้งสุดท้ายนี้ ไม่ว่าฉันจะยิ่งถูกหรือไม่ก็ตาม สิ่งแรกที่นายต้อง ทําคือปล่อยแรงม้าของเรือออกให้เร็วที่สุด ผู้ชายคนนั้นเก่งกาจ เกินไป เราอยู่ให้ไกลเขามากเท่าไหร่ก็ยิ่งดี

กัปตันเรือรีบยื่นมือออกไปวางไว้บนปุ่มสตาร์ทเครื่องยนต์ พร้อมกันนั้นก็เอ่ยพูดกับลูกน้องข้างๆว่า “หลังจากที่คุณสวียิ่ง ลูกดอกหน้าไม้ดอกที่สองออกไป แกรีบคุมหางเสือซ้าย ส่วนฉัน จะปล่อยแรงม้าออกให้แรงที่สุด เข้าใจไหม?”

ต้นเรือขานรับออกมาทันที “เข้าใจครับ!

“ดี!” กัปตันเรือพยักหน้า จากนั้นก็มองไปที่คุณสวีด้วยใบ หน้าเครียดๆ

คุณสวีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็ ยกหน้าไม้ขึ้นมาแล้ว ยิงออกไปทันที!
ต่อมา เขาก็รีบตะโกนว่า “ถอย! เร็วเข้า!”

กัปตันเรือและต้นเรือเริ่มลงมือ ควบคุมทางเรือซ้ายเตรียมตัว หนีด้วยความเร็ว

ในวินาทีที่เขายิงลูกดอกหน้าไม้ออกไป ทางด้านเเงินก็รับรู้ ได้ว่าลูกดอกกำลังพุ่งเข้ามา

ตอนแรกเขากําลังจะยื่นมือออกไปจับเอาไว้ แต่จู่ๆเขาก็หยุด

การกระทํานั้น

เพราะเขาสังเกตเห็นว่า ลูกดอกหน้าไม้ดอกนั้นไม่ได้กำลังพุ่ง มาทีเขา

แต่กำลังพุ่งไปที่ซูรั่วหลีที่อยู่ข้างๆ

วินาทีต่อมา ซูรั่วหลีก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดบริเวณต้นขา เธอกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เมื่อก้มหน้ามอง ก็พบว่า ขาซ้ายของตัวเองถูกลูกดอกหน้าไม้แทงทะลุ

“ทำไม? ทำไมต้องยิงใส่ขาฉัน?! ”

คิดมาถึงตรงนี้ได้ไม่ทันไร เธอก็สัมผัสได้ว่า บริเวณบาดแผล มีพลังงานบางอย่างแทรกซึมเข้ามาในเส้นเลือดทั่วร่างกายของ เธอ

เธอเป็นคนมีวิชาต่อสู้ และมีพลังในที่แน่นอน ชั่วขณะก็รับรู้ ได้ว่า พลังงานชนิดนี้ไม่ใช่สิ่งใด แต่เป็นยาพิษที่สามารถฆ่าคน ตายได้!
สีหน้าของเธอพลันขาวซีด ในทันที!

แต่ว่า ผ่านไปสักพักเธอก็รู้สึกปล่อยวาง “ตัวฉัน ตอนนี้อยู่ใน กำมือของผู้ชายตรงหน้า ขอชีวิตก็ไม่ได้ ขอตายก็ไม่ได้ ตอนนี้ ไม่ว่ายังไง อีกไม่นานฉันก็คงถูกยาพิษเล่นงานจนตาย ถ้าเป็น อย่างนี้ ตัวตนของฉันก็จะไม่ถูกเปิดเผยออกไปตลอดกาล และก็ จะไม่เป็นปัญหากับคุณพ่อด้วย….

คิดมาถึงตรงนี้ จู่ๆใบหน้าของเธอก็เปี่ยมไปด้วยความโล่งใจ

เมื่อเย่เฉินเห็นแบบนี้ ก็อดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้ เอ่ยพูดเสียง เย็นขึ้นมาไม่ได้ “อยากตายขนาดนั้นเลย? เธอไม่ต้องห่วงนะ ยิ่ง เธออยากตายเท่าไหร่ ฉันก็ยังไม่มีทางปล่อยให้เธอตายง่ายๆ

พูดจบ ก็รีบจับข้อมือของเธอขึ้นมาแตะปลายนิ้วลงบนชีพจร ถ่ายทอดปราณทิพย์เพื่อขับพิษที่อยู่ในร่างกายของเธอ พร้อม กันนั้นก็ปิดเส้นลมปราณทั้งหมดของเธอ ทำให้เธอขยับตัวไม่ได้ โดยสมบูรณ์

ต่อมา เขาก็เอาลูกดอกหน้าไม้ดอกแรกที่อยู่ในมือปาไปทาง เรือที่กำลังเตรียมหนีไป

ด้านคุณสวีกำลังจ้องมองมาที่เขาทั้งสองคน เพื่อดูว่าซูรั่วหลี จะตายเพราะพิษออกฤทธิ์เมื่อไหร่ แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าเบื้อง หน้าจะมีเงาดำพุ่งเข้ามาอย่างฉับพลัน

จากนั้น เขาก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดบริเวณหน้าผาก วินาที ต่อมา ลูกดอกหน้าไม้ก็ยิงทะลุกลางกะโหลก จนทำให้เขาตาย คาที่!
เมื่อกัปตันกับลูกเรือคนอื่นๆ ในเรือเห็นภาพเบื้องหน้า แต่ละ คนต่างก็ตกใจขวัญกระเจิง กัปตันตื่นกลัวจนร่างกายหดเกร็ง ดันคันบังคับเรืออย่างเอาเป็นเอาตาย พร้อมกับตะคอกออกมา ว่า “ทำไมเรือถึงซ้าขนาดนี้!

ต้นเรือกอดหางเสือเรือเอาไว้ แล้วตะโกนออกไปเสียงแหบ เสียงแห้งว่า “กัปตัน! คุมหางเสือซ้ายแล้ว! เร่งเครื่องหมุนรอบ ค่อนข้างยาก ถ้าหมุนไปได้ก็น่าจะไม่เป็นไรแล้ว!!

ในตอนที่เรือกำลังจะหมุนเปลี่ยนทิศเพื่อหนีไป เยเฉินก็ ออกตัววิ่งอยู่บนดาดฟ้าเรือ จากนั้นก็ทะยานตัวขึ้นสูงแล้วทิ้งตัว ลงบนดาดฟ้าของเรืออีกว่า!

ในตอนนี้เอง ลูกเรือคนหนึ่งตกใจจนร่างชักเกร็ง “กัปตัน…เขา…กระโดดขึ้นมาบนเรือของเราแล้ว!!