บทที่ 2041

ในวินาทีที่คนนั้นลอยอยู่ในอากาศ เขาค้นพบว่า ตัวเองถูกเย่ เฉินขว้างไปยังทางซ้ายของเรือ แต่เรือที่เขานั่งมา อยู่ทางด้าน ขวา!

อีกอย่าง แรงของเยเฉินก็มีมากมายมหาศาล ชั่วขณะก็ขว้าง

ตัวของเขาออกไปได้ไกลถึงสิบกว่าเมตร

ร่างกายของเขาตกลงไปในท้องทะเลลึกอันหนาวเหน็บแบบ พาราโบลา

ตำแหน่งตรงจุดนี้ห่างจากทะเลหลวงไม่ไกลเท่าไหร่นัก ความ ลึกของน้ำทะเลมีมากถึงพันเมตร อีกอย่างตอนนี้ยังอยู่ในช่วง ฤดูหนาว น้ำในมหาสมุทรจึงเย็นจัดถึงกระดูก

ในตอนที่เขาตกลงไปในทะเลจนเกิดเสียงดังตูม แรงกระแทก

จากผิวน้ำก็ทำให้ทั้งร่างของเขารู้สึกเจ็บอย่างรุนแรง

ต่อมา เสื้อผ้าของเขาก็เปียกโชกไปด้วยน้ำเย็นๆ ร่างกายเย็น เฉียบเหมือนตกอยู่ในโรงเก็บน้ำแข็ง

ในสถานการณ์แบบนี้ เขาทำได้เพียงดิ้นรนเอาตัวรอด พยายามว่ายน้ำกลับไปยังเรือของตัวเอง

แต่ว่า คลื่นลมในทะเลแรงเป็นอย่างมาก อีกอย่างเขาก็กำลัง ว่ายทวนกระแสลม ดังนั้นไม่ว่าเขาจะพยายามว่ายน้ำอย่างสุด ชีวิตเพียงใด สุดท้ายก็ไม่สามารถเข้าใกล้เรือได้เลยแม้แต่เมตรเดียว

ในตอนที่เขากำลังสิ้นหวัง บนพื้นผิวทะเลก็มีเสียงดังตูมตาม ขึ้นมา

เสียงเหล่านั้น คือเสียงของคนที่เหลือถูกเย่เฉิน โยนลงมาใน ทะเลทีละคนอย่างกับกำลังโยนเกี้ยวลงหม้อ

โชคชะตาของคนเหล่านี้ แตกต่างกับคนแรกมาก

เพราะถึงอย่างไร คนแรกก็ไม่ได้ถูกเตะต่อย ก่อนถูกโยนลง

ไปในทะเล

แต่ว่าคนอื่นๆไม่ได้โชคดีขนาดนั้น พวกเขาต่างก็ถูกเก๋เฉินทำ ร้ายจนได้รับบาดเจ็บทั้งร่างกาย จากนั้นก็ถูกโยนลงทะเล นั่นก็ เท่ากับว่าพวกเขาเหมือนเสียเปอร์เซ็นต์รอดชีวิตไปแล้วครึ่งหนึ่ง

ชีวิตอีกครึ่งที่เหลือ ก็แทบจะเอาไม่รอดในท้องทะเลอันหนาว เหน็บแบบนี้!

แต่ละคนร้องขอความช่วยเหลืออย่างสุดชีวิต พยายามเอา ชีวิตรอดอย่างสุดกำลัง กลัวว่าถ้าจมหายลงไปในทะเล ชีวิตก็คง จบสิ้นแค่ตรงนี้

บนเรือที่ซูรั่วหลีนั่งมา กัปตันเรือและลูกเรือมองภาพตรงหน้า อย่างอกสั่นขวัญแขวน

นี่มันอะไร? ซูรั่วหลียกพวกมาตั้งหลายคนเพื่อมาจัดการคน คนเดียว แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นว่าหกคนนั้นถูกโยนลงทะเล ไปหมดเลยเนี่ยนะ?!
ในตอนนี้เองลูกเรือก็เอ่ยถามขึ้นมาว่า “กัปตัน เราต้องไป ช่วยพวกเขาไหม?”

กัปตันพูดดด้วยใบหน้าเลือดเย็นว่า “ช่วยพวกเขา? อย่าลืม หน้าที่ของพวกเรา เราต้องพุ่งความสนใจทั้งหมดไว้ที่คุณหนู ความเป็นตายของคนอื่น ไม่ต้องไปพูดถึง!!

เมื่อลูกเรือได้ยินดังนี้ จึงทำได้เพียงปิดปากเงียบอย่างรู้งาน

ในตอนนี้เอง บนดาดฟ้าของเรืออีกล่า

หัวใจของซูรั่วหลีซาวาบไปครึ่งซีก

เธอไม่คาดคิดเลยจริงๆ ว่าเเฉินจะเก่งกาจผิดปกติเช่นนี้

อีกอย่าง ไม่ใช่แค่เก่งกาจผิดปกติ ฝีมือยังร้ายกาจผิดปกติ อีกด้วย!

เขาถึงขั้นสามารถโยนลูกน้องทุกคนของตัวเองลงทะเลได้

มนุษย์ธรรมดาที่ไหนเขาทำแบบนี้ได้กัน

ถ้าจะฆ่าแกงเอาสนุก แน่นอนว่าพวกเขาเก่งกาจไม่เพียงพอ ต่อให้ฆ่าทิ้งในทันทีพวกเขาก็ไม่สามารถต้านทานได้ แต่ทำไม ต้องโยนพวกเขาลงทะเลล่ะ?

คิดมาถึงตรงนี้ ซูรั่วหลีก็อดเป็นห่วงตัวเองขึ้นมาไม่ได้

เห็นอย่างนี้แล้ว ตัวเองไม่น่าจะใช่คู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อกับเ เฉินเท่าไหร่

ถ้าหากอีกสักพักตัวเธอเองก็ถูกเขาโยนลงทะเลเหมือนกันล่ะก็แบบนั้นจะไม่เสียหน้าแย่เหรอ?

ซูรั่วหลีมั่นใจในความสามารถของตัวเอง เธอเชื่อว่าต่อให้ถูก โยนลงไปในท้องทะเล เธอก็สามารถว่ายกลับมาที่เรือได้อย่าง สบายๆ

เพียงแต่ว่าซูรั่วหลีโตมาจนป่านนี้ ยังไม่เคยรู้สึกเสียเปรียบ แบบนี้มาก่อนเลย ในใจพลันเกิดความรู้สึกรับไม่ได้

ในตอนนี้เอง หลังจากที่เย่เฉิน โยนลูกกระจ๊อกทั้งหกคนลงไป ในทะเล เขาก็ปัดมือด้วยใบหน้าดูถูก แล้วเอ่ยพูดว่า “หมารับ ใช้ของตระกูลซูเก่งได้แค่นี้เองเหรอ? ถ้ามีความสามารถแค่นี้ ฉันว่าตระกูลซูควรจะสละตำแหน่งตระกูลอันดับหนึ่งให้คนอื่น เถอะ!”

เมื่อซูรั่วหลีได้ยินแบบนี้ ก็กรุ่นโกรธขึ้นมาในทันที

สิ่งที่เธอรับไม่ได้ที่สุดก็คือ มีคนมาดูหมิ่นตระกูล

ถึงแม้เธอจะยังเป็นแค่ลูกสาวนอกสมรสที่ยังไม่ถูกยอมรับ แต่ เธอก็รู้สึกว่า สายเลือดที่กำลังไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเธอ คือสายเลือดตระกูลซ

ดังนั้น ไม่ว่าจะยังไง เธอก็จะไม่ให้ใครมาดูหมิ่นตระกูลซูเด็ดขาด!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ