บทที่ 2030

อิโตะ นานาโกะพยักหน้ารัวๆด้วยดวงที่แดง ต่อจากนั้นก็มอง ไปทางลูกสุนัขที่อยู่ในอ้อมแขนของซ่งหวั่นถึง และพูดด้วยความ สะอึกสะอื้นว่า “พี่หวั่นถึง ขอให้พี่เดินทางปลอดภัย ถ้ามีโอกาส ต้องมาหาฉันที่โตเกียวนะ!!

ซึ่งหวั่นถึงก็รีบพูดว่า “วางใจเถอะ ฉันจะมาอย่างแน่นอน! ถ้า คุณมีเวลา ก็สามารถมาหาฉันและยูกิได้ที่เมืองจีนหลิง!”

อิโตะ นานาโกะดีใจเล็กน้อย และพูดโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ว่า: “พี่วางใจเถอะ ฉันจัดการธุระช่วงนี้เสร็จก็จะไปหาพวกพี่!”

ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินลงจากเรือ ด้วยความ เคารพต่อนางาฮิโกะ อิโตะว่า: “คุณผู้ชาย พวกเราเตรียมพร้อม แล้ว สามารถออกเรือได้ทุกเมื่อ

นางาฮิโกะ อิโตะเอ่ยปากถามว่า: “ฮาชิโมโตะ ชินคิจิคนนั้น ล่ะ?”

อีกฝ่ายพูดว่า: “ฮาชิโมโตะ ชินคิจิถูกคุมขังอยู่ในห้องโดยสาร เรือแล้ว แขนขาถูกมัดไว้ทั้งหมด ผมส่งคนไปจับตาดูแล้ว ไม่มี อะไรผิดพลาดแน่”

นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้าอย่างพึงพอใจ และพูดกับเย่เฉินว่า “คุณเย่ คุณและคุณซ่งรีบขึ้นเรือเถอะ!”

เย่เฉินอ๋อค่หนึ่ง: “พวกคุณก็กลับไปเถอะ พวกเราไปแล้ว!”
นางาฮิโกะ อิโตะเป็นคนจับมือกับเเงินก่อน อิโตะ นานาโกะ ก็กอดกับซึ่งหวั่นถึงอย่างอ่อนโยน

ต่อจากนั้น ซึ่งหวั่นถึงก็มาถึงตรงหน้าของนางาฮิโกะ อิโตะอีก ครั้ง และพูดด้วยจริงใจว่า “คุณอิโตะ ในครั้งนี้อยู่ที่ประเทศ ญี่ปุ่น ขอบคุณสําหรับการดูแลของคุณเป็นอย่างมาก

นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะ จับมือกับซึ่งหวั่นถึงเบาๆ และพูด ด้วยความจริงใจว่า: “คุณซ่ง ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ไม่ต้องเกรงใจ ตระกูลอิโตะ คุณและคุณเย่เหมือนกัน จะเป็นแขกผู้มีเกียรติของ ตระกูลอิโตะตลอดไป!

ในเวลานี้อิโตะ นานาโกะมาถึงข้างกายของเยเฉิน ใบหน้า แดงก่า ละอายใจจนทนไม่ได้

ตอนที่เธอมองไปทางเย่เฉิน ค่อยๆอ้าแขนออก อยากจะเห็น

ท่าทีต่อไปของเยเฉิน

เธออยากจะกอดอำลากับเย่เฉิน แต่ก็กังวลว่าเธ่เฉินจะไม่ ยินยอม ดังนั้นทำได้เพียงใช้ท่าทางเล็กน้อยนี้มาลองดู

เมื่อเห็นเย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และก็ยื่นมือออกมาหาตัวเอง อิโตะ นานาโกะก็รีบก้าวไปข้างหน้า กระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของ เธอ กอดเขาไว้แน่ๆ และไม่พูดอะไรสักคำ

อันที่จริงแล้ว ในส่วนลึกหัวใจของอิโตะ นานาโกะมีหลายสิ่ง หลายอย่างที่อยากจะพูดกับเย่เฉิน แต่ทว่า ในเวลานี้ต่อหน้าพ่อ กับซ่งหวั่นถึง คำพูดเหล่านั้นที่เธอต้องการพูดกลับพูดไม่ออกมา
ทั้งสองกอดกันครู่หนึ่ง ตามด้วยเสียงกระแอมของนางาฮิโกะ อิโตะ อิโตะ นานาโกะก็รีบถอยห่างจากอ้อมกอดของเยเงิน และ พูดกับเย่เฉินด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ว่า: “เ เฉินซัง ดูตัวเองด้วย!

เยเฉันพยักหน้าเบาๆ ในที่สุดก็กล่าวคำอำลากับสองพ่อลูก พร้อมกับส่งหวั่นถึงแล้ว และก้าวเดินขึ้นเรือ

เรือสำราญล่านี้มีขนาดใหญ่มาก มีชั้นบนสามชั้นชั้นล่างสาม ชั้น บนดาดฟ้าอยู่ชั้นบนสุด ถึงขนาดยังมีสระว่ายน้ำน้ำจืด ซึ่ง หรูหรากว่าเรือสำราญที่คุณท่านซึ่งมอบให้เยเงินมาก

หลังจากที่เเฉินกับซึ่งหวั่นถึงขึ้นเรือ ก็ตรงไปที่ดาดฟ้าด้าน บน ยืนอยู่หน้ารั้วบนดาดฟ้า โบกมือให้นางาฮิโกะ อิโตะกับอิ โตะ นานาโกะที่ท่าเรือด้านล่าง และพูดเสียงดังว่า: “ดึกมากแล้ว ลมทะเลก็ยิ่งอยู่ยิ่งเย็น ทั้งสองคนรีบกลับไปเถอะ!

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าเบาๆ ให้คนช่วยประคองพ่อขึ้นบน รถ ตัวเองก็นั่งเข้าไปในรถอย่างว่าง่าย แต่ว่าเธอกลับไม่ได้รีบให้ คนขับรถออกรถ แต่อยากรอเรือออกไปและมองตามหลังเยู่เฉิน ไปแล้วค่อยกลับไป

ในขณะนี้ รถอเนกประสงค์ที่ติดฟิล์มสีดำมองทะลุได้ด้านเดียว ขับมาจากทางเข้าท่าเรือ ผ่านขบวนรถของตระกูลอิโตะ และขับ ต่อไปข้างหน้า

รถอเนกประสงค์ที่นั่งสามแถวนี้ ที่นั่งแถวกลางเป็นผู้หญิงสวย ที่มีท่าทางดิ้นรนและเจ็บปวด ผู้หญิงคนนี้ก็คือซูรั่วหลี
ซูรั่วหลีในเวลานี้ ยังคงรู้สึกละอายใจต่อการที่ตัวเองหลบหนี ไปคนเดียว

เมื่อนึกถึงลูกน้องห้าสิบกว่าคนที่ติดตามตัวเองกำลังจะเผชิญ กับการลงโทษที่รุนแรงภายใต้กฎหมายของประเทศญี่ปุ่น ใน ส่วนลึกหัวใจของซูรั่วหลีไม่เพียงแต่ละอายใจเท่านั้น ที่สำคัญยัง เกลียดมากอีกด้วย

สิ่งที่เธอเกลียด ก็คือผู้ชายนั้นที่หลอกตัวเอง รวมทั้งลูกน้อง มากมายของตัวเอง ที่ท่าอากาศยาน โอซาก้าในวันนั้น

รูปร่างหน้าตาของชายคนนั้น จนถึงตอนนี้เธอยังจำได้ หากมี โอกาส เธอจะลงมือฆ่าเขาด้วยตัวเองเพื่อแก้แค้นให้พี่น้องทุก คน!

ในขณะที่ขณะที่เธอกัดฟันด้วยความแค้นใน คนขับรถเอ่ยปาก พูดว่า: “คุณหนูซู เรือของพวกเราก็อยู่ตรงหน้า เตรียมพร้อมที่จะ ออกเรือแล้ว!”

ซูรั่วหลืมองไปด้านข้างต้องการจะดูเรือที่กำลังจะพาตัวเอง ออกจากประเทศญี่ปุ่น สายตาเหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ บนดาดฟ้าของเรือสําราญข้างๆอย่างกะทันหัน

ในวินาทีนั้น ม่านตาของซูรั่วหลีหดตัวลงอย่างกะทันหัน และ การแสดงออกก็กลายเป็นความโหดร้ายอย่างที่สุด!

เธอกัดฟัน และพิมพ์ว่า: “แกนี่เอง! โลกกลมจริงๆด้วย!”