บทที่ 2026

วาตานาเบะ ชินอิจิก็ตื่นเต้นเป็นอย่างไม่มีที่สิ้นสุด การเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์อีกครั้ง สำหรับเขาสำคัญมากกว่าทุก อย่าง

ยิ่งไปกว่านั้น ได้รู้จักกับคนที่มีพลังวิเศษอย่างเย่เฉิน ยังต้องมี ประโยชน์มากขึ้นอย่างคาดไม่ถึงในอนาคตอย่างแน่นอน

ดังนั้น ธุรกิจนี้สำหรับเขา ก็คุ้มค่ามากแท้จริง

นางาฮิโกะ อิโตะที่อยู่ข้างๆก็ตื่นเต้นเหมือนกัน

หลังจากที่ดื่มน้ำแก้วนั้นของเยเฉิน เขารู้สึกได้ว่าร่างกายแข็ง แรงมากขึ้น ในคราวเดียวอย่างเห็นได้ชัด

ก่อนหน้านี้ค่อนข้างอ่อนแอมาโดยตลอด เหมือนกับลมพัดก็ ล้มลง แต่ตอนนี้คนทั้งคนก็รู้สึกว่าร่างกายเต็มเปี่ยมไปด้วยจิง เงินเป็นอย่างมาก ดีมากจนพูดไม่ได้

นอกเหนือจากตัดขาทั้งสองที่ไม่มีทางฟื้นฟูคืน ความรู้สึกอื่นก็ เหมือนกันกับก่อนหน้าที่ตัวเองไม่ได้รับบาดเจ็บ ถึงขนาดยัง แข็งแกร่งกว่าตอนนั้นอย่างเห็นได้ชัด

สิ่งนี้สำหรับเขา ก็มีประโยชน์มากที่สุด ท้ายที่สุด หลังจากที่จึง เงินของร่างกายได้รับการฟื้นฟูเป็นอย่างมาก ก็เรียกได้ว่า เตรียมตัวสำหรับการฝึกฟื้นตัวได้แล้ว
การฝึกฟื้นตัวสําหรับผู้พิการและกลุ่มผู้สูญเสียขาใช้กำลังกาย เป็นอย่างมาก ตอนที่ร่างกายอ่อนแอไม่สามารถดำเนินการได้ ด้วยซ้ำ

ยิ่งไปกว่านั้นนางาฮิโกะ อิโตะอยากจะใส่ขาเทียม ก็ต้อง ทําการฝึกฝนการปรับตัวร่วมกับขาเทียมอย่างต่อเนื่อง สิ่งนี้ สําหรับความต้องการของกำลังกายก็สูงมากขึ้น

เดิมที เขายังต้องฝึกฝนอีกอย่างน้อยครึ่งปี ถึงได้อาจจะเริ่ม การฝึกฟื้นตัวรวมทั้งฝึกฝนปรับให้เข้ากับขาเทียม

ตอนนี้ เย่เฉินช่วยให้เขาประหยัดเวลาไปทั้งหมดครึ่งปี

เมื่อซ่งหวั่นถึงกับวาตานาเบะ ชินอิจิเซ็นสัญญาเสร็จ นางา โกะ อิโตะก็จัดการให้เชฟเริ่มแล่นปลาในทันที และเขาก็เป็นคน เปิดวิสกี้ ปี50ที่ตั้งใจจัดเตรียมไว้เป็นพิเศษ

อาหารมื้อนี้ ทานจนทั้งแขกและเจ้าบ้านมีความสุขกันมาก นางาฮิโกะ อิโตะ วาตานาเบะ ชินอิจิก็มีความสุข ซึ่งหวั่นถึง ย่อมไม่ต้องพูดถึงแล้ว

เย่เฉินก็อารมณ์ดีด้วย เนื่องจากก็สามารถถือโอกาสช่วยส่ง หวั่นถึงได้รับประโยชน์มากขึ้น สิ่งที่สำหรับเธอในการควบคุม ตระกูลซึ่งในอนาคต จะให้ความช่วยเหลือมากยิ่งขึ้น และทำให้ เธอควบคุมตระกูลซ่งได้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น

แต่ทว่า ในใจของอิโตะ นานาโกะกลับค่อนข้างหดหู เนื่องจากว่าคืนนี้เยเฉินก็จะไปแล้ว และครั้งนี้ที่เยเฉินมาโตเกียว ตัวเองไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขามากนัก

ดังนั้น ในระหว่างมื้ออาหาร อิโตะ นานาโกะได้แต่แอบมองเข่ เฉินอยู่ตลอด ในแววตาอ่อนโยนดุจน้ำ พร้อมด้วยความอาลัย อาวรณ์เป็นอย่างมาก

หลังจากที่อาหาร ตามธรรมเนียมการต้อนรับแขกของตระกูล ใหญ่ในประเทศญี่ปุ่น เหล้าและอาหารทั้งหมดจะถูกเก็บออกไป ต่อจากนั้นก็ค่อยเข้าคู่พิธีชงชาต้อนรับแขก

แต่ทว่า วาตานาเบะ ชินอิจิเห็นได้ชัดว่าค่อนข้างนั่งอยู่ไม่ไหว แล้ว

ปฏิกิริยาของร่างกายของเขานั้นรุนแรงมากอยู่เสมอ ดังนั้น เขาก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนานแล้ว แทบรอไม่ไหวที่อยากจะรีบ กลับบ้าน เซอร์ไพรส์ภรรยาของเขา ในขณะเดียวกันก็ตาม หาความรู้สึกมีความสุขสบายของปีนั้น

ดังนั้น หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ เขาก็ลุกขึ้นมาอย่างเร่งรีบ ทนไม่ไหว และโค้งคำนับให้ทุกคนแล้วพูดว่า “พี่อิโตะคุณแม่และ คุณส่ง ที่บ้านของผมยังมีธุระอยู่ ก็ขอลากลับไปก่อนแล้ว! ขอบ คุณพี่อิโตะสำหรับการต้อนรับอย่างดี และก็ขอบคุณคุณเย่ สําหรับความช่วยเหลือ! ซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก!

นางาฮิโกะ อิโตะก็ย่อมรู้ว่าเขาเร่งรีบต้องการทำอะไรเป็น ธรรมดา ก็พยักหน้าพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ได้ นายก็รีบกลับไป เถอะ!”

เย่เฉินก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เวลาไม่เช้าแล้ว คุณวาตานาเบะกลับไปพักผ่อนเช้าๆหน่อยเถอะ

วาตานาเบะ ชินอิจิรีบพูดด้วยความเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่ง ว่า “คุณเย่ ไม่ทราบว่าผมจะได้รับเกียรตินี้มั้ย ขอแลกเปลี่ยน ข้อมูลการติดต่อกับคุณได้หรือเปล่า?”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าพูดว่า “ถึงเวลาให้คุณอิโตะส่ง หมายเลขโทรศัพท์ของผมไปให้คุณ

วาตานาเบะ ชินอิจิดีใจมากในทันที ตราบใดที่เเฉินยินดี แลกเปลี่ยนข้อมูลการติดต่อกับตัวเอง จากนี้ไปประสบกับปัญหา อะไร ก็สามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้