บทที่ 2013

ขณะที่ซึ่งเทียนหมิงพาคุณท่านส่งไปที่โรงพยาบาลไปด้วย ก็ รีบกลับเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาดในห้องของตัวเองไปด้วย

ในระหว่างที่เปลี่ยนเสื้อผ้า เขาก็โทรศัพท์หาซึ่งทรงแล้ว บอก ให้ส่งหรง อย่างเป็นทางการว่า ให้เขารีบกลับไปที่เมืองจีนหลัง

ในทันที

ซึ่งทรงกำลังรอข่าวนี้อยู่ตลอด ดังนั้นแทบจะเริ่มจัดเตรียม เครื่องบินส่วนตัวเตรียมพร้อมที่จะออกบิน และมีกำหนดการจะ ออกจากโตเกียวในช่วงเช้าของวันพรุ่งนี้

เพื่อให้เยเฉันไม่สงสัย ซึ่งทรงยังตั้งใจโทรไปหาเเฉิน ใน โทรศัพท์ พูดอย่างเคารพนับถือเป็นอย่างยิ่งว่า “อาจารย์เย่ เมื่อ นี้พ่อของผมโทรหาผม ร่างกายของปู่ดูเหมือนจะมีปัญหาเล็ก น้อย ให้ผมกลับไปโดยเร็วที่สุด ดังนั้นพรุ่งนี้ผมอาจจะ าจจะออกจาก โตเกียวแต่เช้าตรู่…

เย่เฉินแกล้งทำเป็นถามด้วยความแปลกใจว่า: “ทรงวี่ ปู่ของ นายเป็นอะไร? ไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั้ย?

ซึ่งทรงรีบพูดว่า “อาจารย์เย่ คุณสบายใจได้ พ่อของผมบอก ว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ดูเหมือนว่าสมองจะเบลอเล็กน้อย ดัง นั้นจึงผมรีบไปดู”

พูดแล้ว เขาก็พูดพร้อมกับวิงวอนว่า “อาจารย์เย่ ผมจำเป็นต้องออกจากโตเกียวชั่วคราว เรื่องตามหาหวั่นถึงก็ทำได้เพียง ไหว้วานคุณแล้ว คุณได้โปรดพยายามตามหาหวั่นถึงอย่างเต็มที่ ด้วยแล้วพาเธอกลับไปที่เมืองจีนหลิง ผมเป็นตัวแทนของพวกเรา ทั้งตระกูล ขอบคุณคุณ!

เยเฉันคือหนึ่ง และพูดว่า “นายวางใจเถอะ ฉันจะทำให้ดี ที่สุด สถานการณ์ที่ดีที่สุดก็คือ ใช้เวลาไม่กี่วัน ฉันก็สามารถที่จะ พาหวั่นถึงกลับไปที่เมืองจีนหลิงได้แล้ว”

เมื่อซึ่งทรงที่อยู่ปลายสายได้ยินคำพูดนี้ ในใจก็แสยะยิ้ม “ไอ้สกุลเย่ แกแมร่งยังไม่ตื่นเหรอ? ซึ่งหวั่นถึงหายตัวไปนานกว่า ยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้ว ต่อให้เธอจะไม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทาง รถยนต์ในตอนนั้น อยู่ในภูเขาป่าลึกนั้นนานมากขนาดนี้คาดว่า ไม่มีทางรอดชีวิตแล้ว!”

“ยิ่งไปกว่านั้น ภูเขาป่าลึกของเขตนิชิทามะโตเกียวทั้งเปลี่ยว ไร้คน สัตว์ป่ามากมาย ไม่แน่ตอนนี้แม้แต่ศพของเธอก็ถูกนกและ สัตว์ป่ากินจนเหลือกระดูกแล้ว แกยังอยากจะพาเธอกลับไปที่ เมืองจินหลิง?! แกฝันไปเถอะ!

แต่ทว่า แม้ว่าในจะคิดแบบนั้น แต่ปากของซึ่งตรงก็ยังพูด ด้วยความเคารพอย่างจริงจังว่า “อาจารย์เย่ งั้นก็ขอบคุณคุณ มากๆ!”

เย่เฉันพูดอย่างราบเรียบ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น เวลาก็ไม่ เช้าแล้ว นายพักผ่อนอย่างเต็มที่ พรุ่งนี้เช้าก็รีบกลับไปเถอะ ถือ โอกาสช่วยฉันฝากสวัสดีคุณท่านส่งด้วย
หลังจากวางสาย เย่เฉินก็มีรอยยิ้มเยาะเย้ยมุมปากเล็กน้อย ซึ่งเทียนหมิงและซ่งทรงสองคนพ่อลูก ตอนนี้คงจะได้ใจเป็น อย่างมาก

พวกเขาคงจะคิดว่าซึ่งหวั่นถึงมีความเป็นไปได้สูงที่จะเสียชีวิต และตัวของคุณท่านซึ่งเองก็กลายเป็นโรคอัลไซเมอร์ ตอนนี้ทั้ง ตระกูล งก็กลายเป็นของในกำมือของพวกเขา

ก็ดี ก็ให้พวกเขาได้ใจไปก่อนเถอะ

รอหลังจากที่ส่งตรงจากไป ตัวเองก็แอบพาส่งหวั่นถึงลักลอบ ออกเมือง และกลับไปที่เมืองจีนหลังอย่างเงียบๆ และทำให้พวก เขารับมือไม่ทัน!

ถึงเวลานั้น พวกเขาคิดว่าคุณท่านซึ่งกลายเป็นโรคอัลไซเมอร์ แล้ว ก็จะเผยธาตุแท้ออกมา ก็จะด้านนอกด้านในขนาบ ประสานกันกับตัวเอง และก็ให้ไม้ตายกับพวกเขา

เมื่อกำลังคิด อิโตะ นานาโกะวิ่งเข้ามาเคาะประตูบานเลื่อนที่ เปิดอยู่ครึ่งหนึ่งของเย่เฉิน และยื่นหัวเข้ามายิ้มหวานๆ และพูด ว่า: “เย่เฉินซัง คุณซึ่งตื่นแล้ว

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เธอนอนไปทั้งวัน ในที่สุดก็ตื่น แล้ว”

อิโตะ นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เมื่อคืนนี้เธอรู้สึกกลัว แล้วก็เดินคนเดียวอยู่ในป่าลึกนานขนาดนั้น คงจะเหนื่อยสายตัว แทบขาด เป็นธรรมดาที่จะนอนนานสักพัก
พูดแล้ว เธอก็พูดว่า “ใช่แล้วเยเฉินซัง ฉันได้เตรียมการให้ คุณส่งไปแช่น้ำพุร้อนเพื่อบรรเทาความเหนื่อยล้า ท่านพ่อหาคน ส่งปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือที่เพิ่งถูกจับมาให้หนึ่งตัว ยังให้คน รับใช้ในบ้านเตรียมยามาซากิ วิสกี้ ปี50สองขวด คืนนี้เชิญคุณ และคุณซ่งทานซาซิมิและซูชิกัน”

ปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือเป็นปลาที่แพงที่สุด คุณภาพที่ดีกว่า หนึ่งตัวมูลค่าสิบล้าน แล่นออกมาหนึ่งกิโลกรัมราคาเกินหนึ่ง หมื่นดอลลาร์สหรัฐ

ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ใช่ราคาขายปลีกหน้าร้าน นี่เป็นราคาประมูลแพ็กปลาทั้งตัว