บทที่ 2009

เมื่อได้ยินคุณท่านซึ่งกำชับ ลุงพยักหน้าอย่างไม่ลังเลแม้แต่

น้อย “คุณท่าน คุณวางใจเถอะ เรื่องที่คุณกำชับไว้ ผมจะทำให้ ขึ้นใจอย่างแน่นอน! คุณท่านซึ่งถึงได้วางใจ ทันทีทันใดนั้น เขาก็โบกมืออย่างไร

เรี่ยวแรง และพูดว่า “เหล่าวี ฉันเหนื่อยแล้ว นายไปทำธุระเถอะ

ฉันจะพักผ่อนสักหน่อย

ลุงวีพูดอย่างวิตกกังวลว่า: “คุณท่าน คุณไปพักผ่อนที่ห้องนอน ดีกว่ามั้ย ผมเฝ้าอยู่ที่ห้องนั่งเล่นข้างนอก ไม่งั้นผมไม่วางใจ จริงๆ…”

คุณท่านซึ่งยิ้มเจื่อนๆ และถามเขาว่า “นายกลัวว่าตอนที่พวก เขาให้ฉันกินยา นายไม่อยู่ตรงหน้าฉันเหรอ?”

“ครับ…ดวงตาของลุงแดงก่ำ พูดด้วยความจริงใจเป็นอย่าง มาก: “คุณท่าน อาจารย์เยเก่งกาจมากก็จริง แต่ว่าเรื่องแบบนี้ ผมกลัวว่าจะมีอะไรที่ไม่คาดคิดจริงๆ…

คุณท่านซึ่งยิ้มอย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า: “วางใจเถอะ บางเรื่อง ในเมื่ออยู่เหนือการควบคุมของตัวเองแล้ว นายก็ต้องวางใจที่จะ มอบหมายมันให้กับคนที่มีความสามารถมากกว่า จากนั้นวางใจ คนนั้นอย่างสุดใจ”

พูดแล้ว คุณท่านซ่งก็พูดอีกว่า “นี่ก็เหมือนกับการที่นายเริ่มต้นเล่นกระโดดร่ม ก่อนหน้าที่จะสะสมจำนวนครั้งของการกระ โดดร่มได้เพียงพอ ชีวิตของนายก็ไม่ได้อยู่ในการควบคุมในมือ ของนาย แต่อยู่ในมือของครูฝึกที่อยู่ข้างหลังของนายคนนั้น สิ่งที่ นายต้องทำในเวลานี้ ก็คือวางใจอย่างกล้าหาญแล้วมอบชีวิตให้ เขา ให้มืออาชีพ ไปทำเรื่องของมืออาชีพ

ลุงรู้ว่ามืออาชีพคนนี้ที่เขาพูดถึงก็คือเเฉินอาจารย์เย ดังนั้น ก็พยักหน้าเบาๆ และพูดว่า “คุณท่าน งั้นผมก็จะทําตามที่คุณ บอก”

คุณท่านซึ่งถือค่าหนึ่ง ต่อจากนั้นก็พยักหน้าเล็กน้อย และพูด สั่งการว่า “หลังจากที่ออกไป นายควรทำอะไรก็ทำอย่างนั้น เหมือนเดิม ไม่เรียกนาย หรือว่าไม่มีเรื่องสำคัญอะไร นายก็ไม่ ต้องมาหาฉัน”

ลุงวีรีบพูดว่า: “ได้ครับคุณท่าน งั้นคุณก็พักผ่อนก่อน ผมจะ ออกไปแล้ว!”

คุณท่านซึ่งโบกมือ และถอนหายใจเบาๆ “เฮ้อ….ไปเถอะ!”

หลังจากที่ลุงวีจากไป คุณท่านซึ่งก็อยู่ที่ตรงหน้าจอตลอด โดย สังเกตดูลูกชายที่ตัวเองเลี้ยงมาห้าสิบปีคนนี้

ยิ่งดู เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้ชายในวิดีโอกลายเป็นคนแปลกหน้า มากขึ้นมา

ซึ่งเทียนหมิง ในวิดีโอ ในมือก็เล่นยาหนึ่งหลอดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในเวลานี้สีหน้าท่าทางของเขาไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย มีเพียง ความตื่นเต้นกับระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่อย่างเห็นชัด
ในใจของคุณท่านข่งก็หดหู เขาก็มั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ ลูกชาย คนนี้ของตัวเองแทบจะไม่ความอาลัยอาวรณ์กับความเมตตาต่อ ตัวเองแม้แต่น้อย

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ซึ่งเทียนหญิงที่ระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่นาน แล้วก็เริ่มนั่งนิ่งไม่ได้

เขาไม่อยากรอต่อไปแล้ว ดังนั้นจึงลุกขึ้นแล้วมาถึงที่ห้องครัว

พ่อครัวได้ทำตามคำสั่งการของเขา ใช้น้ำตาลกรวดฝุ่นรังนก

แล้ว

ทันทีที่ซึ่งเทียนหญิงมา ก็เอ่ยปากถามว่า “รังนกที่เตรียมไว้ให้ คุณท่านตุ้นเตรียมเสร็จแล้วหรือยัง?”

พ่อครัวรีบพูดว่า: “เรียนคุณชาย ยังต้องรออีกสิบนาที

ซึ่งเทียนหมิง โบกมือ “ไม่รอแล้ว คุณท่านหวแล้ว ต้องทาน อาหารเพื่อบำรุงกำลังกายสักหน่อย ตักมาให้ฉันหนึ่งชาม ฉันจะ เอาไปให้คุณท่านด้วยตัวเอง

พ่อครัวไม่กล้าที่จะไม่เชื่อฟัง รีบตักออกมาหนึ่งชาม ใส่ลงใน ถาดอย่างระมัดระวัง และพูดกับซึ่งเทียนหมิงว่า “คุณชาย ถ้วย ร้อนมาก คุณระวังด้วย

ซึ่งเทียนหญิงมือหนึ่งคำ ก็ยกถาดกลับไปที่ห้องของตัวเองก่อน

หลังจากที่กลับมาแล้ว เขาก็หยิบยาที่เตรียมไว้ตั้งนานแล้ว ออกมา ใส่ยาเหลวหลอดหนึ่งในนั้นลงในรังนกชามนั้น
เมื่อคุณท่านซึ่งเห็นฉากนี้ ก็ยิ้มอย่างขมขื่น และส่ายหน้า

ในเวลานี้ในห้องหนังสือมีเพียงเขาคนเดียว เขาอดไม่ได้ที่จะ พึมพำกับตัวเองว่า: “เทียนหญิง ความสัมพันธ์พ่อลูกห้าสิบปี ระหว่างฉันกับแก ตัดขาดกันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป! หลายสิ่ง หลายอย่างที่เกิดขึ้นในวันเก่าๆ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปก็จางหาย ไปอย่างรวดเร็ว แกทำลายมันไปแล้ว และก็หายไปหมดแล้ว!”

หลังจากนั้น เขาลุกขึ้น ปิดระบบตรวจตรา ก็ทำให้ห้องหนังสือ กลับสู่สภาพเดิม

ต่อจากนั้นก็ลบซอฟต์แวร์ที่อนุญาตระบบตรวจตราภายใน อย่างสมบูรณ์ จากในโทรศัพท์

ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เขาก็เตรียมตัวที่จะทำตามคำสั่งของเยเฉิน ไปทําแผนซ้อนแผน