บทที่ 1999

เมื่ออิโตะนานาโกะแสดงท่าทีของตัวเองต่อหน้าเเฉิน ซึ่งทรง

ก็คิดในใจว่าตัวเองต้องออกจากญี่ปุ่นให้เร็วที่สุด เขารู้ตัวดี ถ้าตระกูลอิโตะเข้ามายุ่งเรื่องนี้ ตัวเองก็คงจะถูก

เปิดโปร่ง ในไม่ช้า

ถ้าตอนที่ตัวเองถูกเปิดโปงและอยู่ญี่ปุ่น ถ้างั้นตัวเองคงไม่มี ชีวิตรอดกลับไปอย่างแน่นอน

เพราะเขารู้ตัวดี เย่เฉินไม่ยอมปล่อยตัวเองอย่างแน่นอน!

วิธีเดียว ในตอนนี้ก็คือ ก่อนที่ตัวเองจะถูกเปิดโปง รีบออกจาก ญี่ปุ่นและกลับไปจัดการคุณท่าน และควบคุมตระกูลซึ่งทั้งหมด ถ้าตัวเองสามารถควบคุมธุรกิจทุกอย่างของตระกูลซง ก็จะ

สามารถต่อสู้กับเย่เฉินได้

เพราะตระกูลซึ่งมีทรัพย์สินทั้งหมดสองแสนล้านหยวน และ ไม่ใช่ตระกูลที่เย่เฉินสามารถต่อกรได้ง่ายๆ

เย่เฉินมองซ่งหรงที่อยู่ข้างๆ เห็นเขานั่งอย่างกระสับกระส่าย เย่เฉินจงใจถามทันที “ทรง ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณจิตใจไม่อยู่กับ เนื้อกับตัวเลย? คุณไม่ค่อยสบายหรือเปล่า?”

ซึ่งทรงรีบ โบกมือและพูดทันที “ไม่ใช่ๆ อาจารย์เย่ ฉันเป็น ห่วงหวั่นถึงมากๆ เธอหายตัวไปหนึ่งคืนแล้ว ฉันกลัวว่าถ้าเสียเวลามากไปกว่านี้ โอกาสที่เธอจะรอดยิ่งน้อยลง…

เย่เฉินมองเขาและพูดอย่างจริงจัง คุณวางใจได้ ถ้ามีฉันอยู่ หวั่นถึงไม่ตายอย่างแน่นอน”

ซึ่งทรงวี่แสร้งทำเป็นดีใจและพูด:”มันเป็นเรื่องดีมากๆ! อา จารย์เย่ หาตัวหวั่นถึงเจอหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้ว!”

ขณะพูดคำนี้ซึ่งทรงก็สาปแช่งอยู่ในใจ “ถึงแม้ว่าซึ่งหวั่นถึง ยังมีชีวิตอยู่จริงๆ ฉันก็จะฆ่าเธอให้ได้ ถึงแม้ว่าเเฉินยืนอยู่ข้าง หน้าก็ไม่มีประโยชน์! ถ้าฉันยังมีชีวิตอยู่ ซึ่งหวั่นถึงต้องห้ามมี ชีวิตอยู่ เธอต้องตาย!”

ในเวลานี้ เย่เฉินเอ่ยปากพูด:”ทรงวี่ พอได้แล้ว คุณกลับไป โรงแรมก่อน เรื่องค้นหาหวั่นถึง คุณไม่ต้องเข้ามายุ่ง คุณนั่งรอ ข่าวสารจากฉันที่โรงแรมก็พอ”

ซ่งหรงรู้สึกประหลาดใจและคิดอยู่ในใจ “เขาหมายความว่า ยังไง? ส่งเฮลิคอปเตอร์หลายสิบลำไปรับฉันมาอย่างอลังการ เพื่อพูดแค่ไม่กี่ประโยคแล้วให้ฉันกลับไปเหรอ?! คำพูดพวกนี้ คุณแค่โทรศัพท์ หรือส่งข้อความทางวีแชทมาถามก็ได้ ทำไม ต้องทำอะไรที่มันอลังการแบบนั้น?!”

อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ซุงหรงจะงุนงงและไม่เข้าใจ แต่เขาก็ไม่ กล้าขัดขืน และรีบลุกขึ้นมาและพูดอย่างจริงจัง “อาจารย์เย่ เมื่อ เป็นเช่นนี้ ถ้างั้นฉันขอตัวกลับก่อน….

เย่เฉินพยักหน้าและสั่งทันที “สองสามวันนี้ คุณก็อยู่ที่โตเกียว และห้ามออกไปเดินเพ่นพ่าน คุณอยู่ในโรงแรมและรอข่าวสารจากฉัน”

ซ่งทรงรีบพูดทันที “ได้ครับ อาจารย์เย่ สองสามวันนี้ฉันจะ อยู่โรงแรมและรอข่าวสารจากคุณ!”

ในเวลานี้ อิโตะนานาโกะเอ่ยปากพูด “ในเมื่อคุณซึ่งจะกลับ โรงแรม ถ้างั้นฉันจะบอกเฮลิคอปเตอร์ส่งคุณกลับไป

ซ่งหรง ตกใจและประหลาดใจมากๆและพูด”คุณอิโตะ เกรงใจมากเกินไปแล้ว ตรงนี้ห่างจากโรงแรมไม่ไกล ฉันเดิน ออกไปและเรียกแท็กซี่กลับไปก็ได้ และฉันก็ไม่อยากรบกวนให้ คุณไปเตรียมเฮลิคอปเตอร์ด้วย”

อิโตะนานาโกะพูดอย่างจริงจัง “คุณซึ่งเป็นแขกของเยเฉินซัง ก็เหมือนกับแขกผู้มีเกียรติของตระกูลอิโตะ ตระกูลอิโตะไม่เคย ให้แขกผู้มีเกียรตินั่งแท็กซี่กลับไปเอง ดังนั้นฉันขอเชิญให้คุณซึ่ง นั่งเฮลิคอปเตอร์กลับไปเถอะ”

ซึ่งหรง ทำได้เพียงพยักหน้า และพูดด้วยความเขินอาย “คุณ อิโตะ ให้ฉันนั่งเฮลิคอปเตอร์กลับไปก็ได้ แต่คุณไม่จําเป็นต้อง ให้เฮลิคอปเตอร์เยอะขนาดนั้นส่งฉันกลับไป มันสิ้นเปลืองเปล่าๆ ฉันขอแค่ลำเดียวก็พอ…”

อิโตะนานาโกะยิ้มเล็กน้อย “คุณซึ่งไม่ต้องเกรงใจ ที่ฉันให้ เฮลิคอปเตอร์เยอะขนาดนั้นไปส่งคุณ ก็เพราะตระกูลอิโตะของ พวกเราให้ความสำคัญกับแขกผู้มีเกียรติมากๆ”

ซ่งหรงไม่มีทางเลือก จึงพูดว่า “ถ้างั้นฉันก็จะทำตามที่คุณอิโตะพูด”
อิโตะนานาโกะพยักหน้า และส่งเลขาของตัวเอง บอกให้เธอ ส่งซ่งหรง กลับไป